Katalog

KAPAK Batıl inançlarım olsa kendimi öbür dünyada sanmam işten bile diğildi. Öylesine şaşırtıcı bir yerdi Kapadokya. Çok gezdim, ömrüm boyunca gezdim ama böylesi bir yer görmedim. KAYSERİ Gümüşkent Özkonak Tuzla Gülşehir Kızılırmak Avanos Sulusaray Avcılar Zelve Ürgüp Aksalur NEVŞEHİR Tatların Barajı Üçhisar Göreme Ortahisar Kapadokya başka bir duygu Gündüz Mutluay A vanos’a geliyoruz, birkaç dakika sonra yolculuğumuz sona erecek, seyahatinizde bizi tercih... Hostesin sesi yolculuğumuzun sona erdiğini söylüyordu. Kendime geldim, otobüsümüz bir virajı dönüyordu, pek hızlı gitmiyorduk. Ve ben pencereden baktım dışarıya. Gökyüzünde dolunay vardı, ayışığının aydınlığı düşmüştü yeryüzüne. Sarı ile kızıl arası tuhaf bir renge boyanmıştı her yer ve her şey... Yok, hayır ‘‘her şey’’ diye bir şey yoktu. Gözümün görmeye alıştığı hiçbir şey yoktu. Belleğimde gözümün gördüğü şeylerin bir karşılığı yoktu. Rüya mı görüyordum? Garip şekilli yükseltiler ayışığı altında bir görünüp bir kayboluyorlardı. Sonra yüksek bir karartı gördüm, devler ülkesinde devlerin en büyüklerinin oturduğu bir masa olmalıydı. Sonra solumda kocaman bir kaya gördüm, sanki önünde bir ampul yanıyordu. Şaşkınlığımı atmaya çalışırken düşündüm. Ben bir gezginim, ruhum da bedenim de gezgin. Orada, burada, şurada dolaşıp dururum. Ne kadar çok şey gördüm. Akdeniz’in kıyılarından Toroslar’ın tepelerine çıkıp buğulu bir aydınlıkta engin denize baktım. Sonsuzluğa baktım yani. Deniz bitiyordu ufukta ama sonsuzluk devam ediyordu. Doğu Anadolu’nun yoksul köylerinde dolaştım bir metreyi aşan kar altında. Evler ve her şey kar altındaydı, ıssızlığı çağrıştıran zayıf bir ışığı sezince buralarda donmayacağımı anlayıp sevinçle çaldım kapıyı. Bir yaz günü Karadeniz’in zorlu yollarını aşarak çıktığım yaylada aniden buğulu bir alacakaranlığın içinde buldum kendimi. Buraların sisinin nasıl bir şey olduğunu anladım. Ege’de denize uzanan tahta bir iskelenin üzerinde ayın batışını ve güneşin doğuşunu birlikte görebilmek için elimizde bir şişe şarapla gece boyunca beklemiştik. Bunu bir kez de Van Gölü’nde yaptıydık bir balıkçı motoru ile. Güneş bir doğuyor bir batıyor gibiydi. İstanbul’un dört bir yanını dolaşır dururum yıllardır. İzbe bir sokakta çöp yığınlarının arasında bir mücevher gibi duran, mermeri bir tablo gibi işlenmiş çeşmeyi gördüm; yıkılmamak için son gücüyle direnen köhne bir evin dayandığı bir duvarının ikibine yakın yaşta olduğuna tanıklık ettim. Şaşırtıcı şeyler görmeye; şaşırmaya sevinmeye alışığım! Peki şimdi şaşırıyor ama neden sevinemiyorum? Biraz sonra anladım, şaşırmaktan da öte bir şeydi hissettiğim. Evet Kapadokya’daydım... Batıl inançlarım olsa kendimi öbür dünyada sanmam işten bile değildi. Öylesine şaşırtıcı bir yerdi. Çok gezdim, ömrüm boyunca gezdim. Tarihimizin en büyük gezgini Evliya Çelebi, İstanbul’da Eminönü’nde küçük bir camide dua ederken dili sürçmüş de ‘‘Şefaat ya Resulallah’’ diyeceğine ‘‘Seyahat ya Resullah’’ deyip de dileği de kabul olunca bütün ömrü yollarda geçmiş. Biz ne dedik de kendimizi bilmez yaşımızdan beri gezer dururuz bilmem. Gerçi bundan şikayetçi olduğum da söylenemez ya... Gezdikçe, gördükçe şaşırdığım çok şey oldu. Doğanın yarattığına, insanoğlunun yaptığına, ikisinin el ele verip başardığına şaşarak gezdim. Ancak ilk kez şaşırmaktan öte bir duygu ile şaşıyordum. Cümlenin tuhaf olduğunu biliyorum. Ama öyleydi işte. Sanırım ayışığıydı bu duyguyu yaratan. Yirmi yıl kadar olmuş. Biraz sonra ay yerini güneşe, gece de gündüze terketti. Günışığı her şeyi ayan beyan ortaya çıkardı. Değişen bir şey yoktu. Şaşırtan ışık, gölge ya da başka bir şey değildi. Kapadokya’nın ta kendisiydi. Bu ilk tanışmadan sonra sayamayacağım kadar çok gittim, köşe bucak gezdim Kapadokya’yı. Karlar altında gördüm. Ağustos güneşinde ve asmalar yeşerirken ve bağbozumunda. Dostlarım vardı, yeni dostlar edindim. Bu yazıyı yazdığım sırada aklımın bir yanında kısa bir süre sonra Kapadokya’ya yeniden gitmek için çantamı hazırlayacağım duruyor ve gene heyecanlanıyorum.