Katalog

0> o Universite sınavlarında bir gün önce, kızımla biraz hava almaya çıktık. "Şöyle bol üküijen alalım da, yarın sınavda beyin iyi çahşsın" yollu takılmalarla emektar arabaya atladık. Emirgân parkının yolunu tuttuk. GUn cumartesi. SözUm ona tatil günü. Yollara bakarsanız çok civcivli bir işgUnü kargaşası. Arabalar, arabalar, arabalar... Sağdan önünüze girenler, soldan sizi zorlayanlar, arkadan ensenizc kadar sokulupkaçılmanızı, çekiltnenizı isteyenler. Bizim acelemiz yok. Ustelik hava almaya, şöyle kafayı diıılendirmeye çıkmışız. Ne sinirlenmck istiyoruz ne de kavga etmek. Sağ şeride çekilip yavaş yavaş gitmeyi denedim. Yok, olanağı yok. Yavaş mavaş gidelim derken, biri gelip arabaya da takacak, başımız derde girecek. lyisi mi, biz gene bu memleketin sürücüsü olmayı unutmayahm da şöyle ağız tadıyla gideceğimiz yere gidelim dedim. Sonrası, bildiğiniz trafik kargaşası. Hızı arttırdık, bizi geçmek isteyenin yolunu tıkadık, korna çalana kolumuzu salladık, sağımızdan girmck isıeyene yol vermedik, bir de küfrettık, sol şerit tıkanınca sağdan kaçtık. Kısaca, araba sürmenin hakkını verdik, nasıl bir sUrtlcü olduğumuzu dosta düşmana gösterdik. Emirgân parkına girince, eğilip kızımı öptUm: "Geçmis olsun, bu kere de canımızı kurtardık" dedim. GülüştUk. Kızım da beni öptü. Arabadan indik. Şimdi, şöyle bir durup düşünelim. Nedir bu durum, ne oluyoruz? Ne oluyor da, gündelik yaşamın içindeki halim selim insanlar, iyi niyetli, eşinin dostunun yardımına koşan insanlar, bir arabamn direksiyonuna geçince tanınmaz bir kişiliğe bürünüyorlar. Surdukleri arabamn cüssesiyle nasıl bir özdeşleşmeyi yaşıyorlar da, kamyonlar minibüsleri, minibüsler otoları, otolar insanları itmeyi, kakmayı, ezmeyi amaçlarmış gıbi davranıyorlar... Ne oluyor da, o direksiyonlann başına böylesine bir ilkellik, böylesine bir vahşet gelip oturuyor? Hangi derinliklerden çıkıp gelen durtüler, hangi karanlıklardan çıkıveren doyumsuzluklar bu arabaları çılgınlar gibi sürdürüyor da bunca kazayı, bunca belayı bu memleketin insanının başına sarıyor? î I J)ikkat... Trafik!... Gündelik yaşamın içindeki halim selim insanlar, bir arabamn direksiyonuna geçince tanınmaz bir kişiliğe bürünüyorlar. Bu soruların yanıtını, kuşkusuz ruh sağlığı uzmanlan araştırıyor, inceliyor, biliyor, aktarıyorlar. Ama yeterli olmuyor, hiçbir şey yeterli olmuyor. Trafik konusunda insan sorunu her şeyin önünde, her şeyin üstunde. Yol etkeni, araç etkeni, trafik kazalarında çok daha az oranda yer tutuyor. En büyük etken, insan sorunu... tnsanın sorumsuz, bencil, kimseye hak tanımaz, kumazlığı marifet sayan daha nice benzer davranışı, trafik kargaşasının, trafik kazalarının asıl büyük nedeni. Trafik kurallarına uymak, bu kurallara uymayı denetlemek, sürücüleri sürekli uyarmak elbette gerekli, elbette önemli. Ama her sürücünün başına bir trafik görevlisi veremezsiniz. önemli olan, her insanı özdenetim dikkatine, özdenetim duyarlığına kavuşturabilmek. Bu da, bütünüyle insanın egitilmesi demek, insanın yetiştirilmesi demek, insanın uygarlaştırılması demek. Kişisel ilişkilerinde bencil bir kişi, araba sürerken özverili olamaz. tş hayatında sorumsuz olan bir kişi, trafikte sorumluluk duyamaz. Yaşamını kendi uzerine kıvrılmış bir burgu gibi yaşayan kişi, araba sürerken başkasına hak tanıyamaz. tnsan davranışları bir bütündür. Bu bütünlüğün izlerini hayatın her davranışında görmek olasıdır. Onun için de, sorun geliyor, çağdaş insan, uygar insan yetiştirmeye dayanıyor. Sorun geliyor, bir toplumun bütün insan ilişkilerinin karmaşık ağının düzenlenmesine dayanıyor. Elbette, trafik sorununun çözumunde bu aşamaya varabilmek kolay değil. O zamana kadar yapılacak işler de çok önemli. Yapılacak pek çok şey var. Ama ikisinin öncelikli olduğu kanısındayım. Birincisi, araba sürme sorumluluğunu taşımaya layık olmayan kişiye hoşgörülü davranmamak, böyle bir kişiye insan hayatıyli. oynama olanağını vermemek. Bu da, hıç hoşgörülü olmayan kurallarla sürücü ruhsatının geçicisürekli geri alınmasıdır. tkincisi, herkese, ama herkese, sistemli bir biçimde ilkyardım bilgisinin verilmesidir. En küçük bir kazadan, büyük kazalara kadar ne yapılacağını adım adım herkese öğretmek gereklidir. Ne yapacağını bilmeden oradan oraya koşuşan insanlar yerine, soğukkanlılıkla gerekli olanı yapan insanlar yetiştirilmehdir. Gerisi, trafik yetkililerinin özenine, dikkatine, duyarlılığına kalmıştır. Ama herkese düşen, hepimize düşen, trafik sorununu unutmamaktır...D HAFTANIN MEKTUBU Aynur Korzay adında bir Cumhuriyet okurundan aşağıdaki mektubu aldım. Bu mektubun okunmasını istiyorum. Bu mektup ve ekindeki yazı, yüreği evlat acısıyla yanan bir annenin duyguları olarak, düşıinceleri olarak kâğıtlarda kalmamalı, yüreklere kazınmalı, akıllara kazınmalı... kamuoyu oluşturacak girişimlerinizi ve yayınlarmızı sabtrsızlıkla ve büyük bir ilgiyle beklemekteyim. Isteğimi hoş göreceğinizı umarak, düşlediğiniz hür düşıinme ortamında çalısmalarınızda basarılı olmanızı dilerim. Saygılarımla.. A YNUR KORZA Y tnönü Cad. No: 470/22 Güzelyah/lZMtR trafik kurallart öğretilmeli. • Ehliyel alma şartlarına en az ortaokul mezunu otma sartı eklendikten sonra ehliyet sınavları, bu konuda kamuoyunda olusan güvensizlik ve nahoş söylentileri ortadan kaldıracak sekilde ciddi yapılmalı. • Trafik kontrolleri sıklaştırılmalı, şehir içi ve şehir dısı yollarda gece gündüz devamlı ekipler bulundurulmalı. Bunun devlete ve millete maliyeti, kaybedilen manevi ve maddi değerlerin yanında çok küçük kalır. • Trafik cezaları ağırlaştırılmalı ve affedilmemeli. Kaza yapan araçların firması açıklanmalı. Otobüslerde çift şoför kullanma zorunlu olmalı ve kontrol edilmeli. • tlkyardıma gereken önem verilmelL Hastanelerdeki araç gereç, vasıta ve özellikle "ınsan" unsuru daha ciddiyetle ele alınmalı. Ondokuz yaşındaki biricik oğlunu trafik anarşisinde kaybetmiş bir ana olarak, bu dileklerimi, diğer gençler, analar, babalar ve yakınlar için yazdım. Tehlike herkes için her an büyümekte. Ülkemiz, trafik kazalarında dünya birincisi olma ayıbını taşımaktadır. Bu ayıp, ancak devletin desteğiyle, milletin el ele vermesiyle giderilir. Gelın... Sizler de bu felakete uğramadan el ele verelim... A YNUR KORZA Y Sayın Dr. Erdal Atabek önce, mahkemelerde görülen davanızın beraatle sonuçlanması diteğiyle, özgıirlUğe kavuşmamz nedeniyle geçmiş olsun derim. 22.3.1986'da Cumhuriyet gazetesinde Sayın Yalçın Pekşen 'le söyleşinizi okudum, O yazıda bir cevabınızda, "örneğin bir trafik sorunu yoktu" diyorsunuz. Bu cümle bana çok dokundu, çünkü bundan bir ay önce yirmı yaşındaki genç evladınt trafik anarşısınde kaybedenlerden birisiyim. Gene Cumhuriyet gazetesinin 23.3.1986 tarıhindeki pazar ekinde, sağlık konusundaki bir yazmızda, "Sağlık yalnız bedence. ruhça, hastalık sakatlık olmaması değil, toplumsal tyilik durumudur" diyorsunuz. Sizi tanıtan alt paragrafta ise, "tnsanların sağlıkla ilgiti davranışları da doğal olarak yaşadıklan kültürün bir parçası" diyorsunuz. tdareci ve siyasilerimizin dikkatıni çeker, topluma yararlı olur düsüncesiyle sizden trafik kazalan ve ilkyardım konusunda Bir annenin Turk Kamuoyuna mektubu Oğlum henüz 19 yaşında, iyi huylu, akıllı, sağlıklı, sportmen bir gençti. tstanbul Teknik Üniversitesı'nin basarılı bir öğrencisiydi. Dümdüz yolda arabayla giderken, yanlış sollama yapan bir kamyon şoförünün kurbanı oldu. Ana babasının gözleri önünde ve hiç uğruna hayatmı kaybetti. Benim oğlum ne ilk ne de son olacak. Suçlu kim? Hiçbir şey yapılamaz mı? Bizim yanan yüreğimiz, 'yapılabilir, yapıtmalı' diyor... • En büyük kitle iletişim aracı olan TV'de, her gün ya da gun aşırı trafik kazalarının görüntüsü ve yarahların ya da yakınını kaybedenlerin konusmaları verilmeli. • Yurt çapında bütün ılkokullarda. çocukla/ımtza önce ınsan sevgisi. insana saygı ve hakkma razı olmak, sonra da BODRUMTÛUR tatılmızı değertendırır" Mavı gunler Mavı haftalar Mavı yolculuk ıçın engu2el sems.en guzel yatlar Oenızde tatıl bambaska BOOHUM I U R I Z M IICARE1 V [ SANAVI A S ıtHypt Cadde&ı 22 Etın.»l.ıq Kl mlxıl !cl 141 <ıf>l8 I4I6')I9 1467894 Teluı 278^ HOOHUM N tüvhk Cıoltteaı ?I8 l«l 22£222Z222Z2ÎZîi