Katalog

O kuduğum Kitaplar METİN CELÂL Hiç Yoktan İyidir kahramanları. Bazıları gelip geçici, bazıları kalıcı. Boğaziçi Üniversitesi’nde doktora yapan ve daha ilk karşılaşmalarında lezbiyen olduğunu açıklayan Katya ilk kiracı. Katya, zamanla evi çekip çeviren bir ortak halini alıyor ve kalıcılaşıyor. Onu kendini Moldovalı işkadını olarak tanıtan ama giyimi ve haliyle başka bir meslekten olduğunu düşündüren Sonya izliyor. Sonya’dan sonra cep telefonları için yazılım hazırlayan üçüncü kuşak iki “Almancı” geliyor. Patronunun karısı ile yattığı için işini kaybetmiş reklamcı Cem, savaş fotoğrafçısı Stan, mastır yapmaya İstanbul’a gelip evin annelik görevini üstlenen Leyla... Yavaş yavaş odalar doluyor ve her yeni kiracı beraberinde yeni öyküler getiriyor. Kiracıların kendi hikâyelerine birbirleriyle ilişkilerinin öyküleri ekleniyor. Kiracıların bazıları zamanla samimileşiyor. Birbirlerini sevenler de nefret edenler de oluyor. Kahramanımız genellikle araya belirli bir mesafe koyarak, ne çok sıcak ne çok soğuk davranmaya çalışıyor. Belki de bu nedenle daha ilk görüşte güzelliğinden etkilendiği Sonya’nın yakınlaşma girişimini anlamıyor, karşılık veremiyor. Sonya evden ayrıldıktan sonra da umutsuz çabalarla ona ulaşmaya çalışıyor. Böylelikle romanda Asmalımescit’in ağırlığı iyice artıyor. Veresiye defteri giderek kabaran Löp Löp Suphi’nin Uçuruma Doğru Lokantası adlı küçük meyhanesi hem Asmalımescit’in ahalisi ile tanışma için uygun ortam yaratıyor hem de kabuk değiştirip sosyetik bir hal alan mahalledeki değişime tanıklık etmeyi sağlıyor. Önce meyhanenin karşısındaki marangoz caz kulüp oluyor sonunda da ne kadar dirense de meyhane... Gelişim yasaları her zamanki gibi işliyor. Bohemleri enteller, onları reklamcılar izliyor ve sonunda mahalle sosyete tarafından fethediliyor. Beklenildiği gibi Katya’nın merakı sayesinde Bayan Eleni’nin sırlarla dolu hikâyesinin izi de sürülmeye başlanıyor. Ortaya net bir hikâye çıkmıyor. Bu tür anlatılarda sıkça rastlanan biçimde kahramanımız kiraları biriktirdiği kutunun gizli gözünde Bayan Eleni’ye yazılmış aşk mektupları buluyor. Yine bu tip romanlarda sıkça rastlandığı şekilde bir gün o mektupların yazarı emekli askeri ataşe Michael Frederick Winsor çıkıp geliyor ve Bayan Eleni’nin hikâyesini aydınlatıyor. Nezir İçgören’in kısmen ileri ya da geri dönüşler içerse de, baştaki giriş sayabileceğiz ve benim pek gerekli bulmadığım ölüm sonrası anlatım haricinde kronolojik bir anlatımı var. Kısa bölümlerle, diyaloglarla gelişen anlatım romanın olay eksiğini de gideriyor, herhalde ilerleyen sayfalarda bir şeyler olacak düşüncesiyle okumamızı sürdürmemizi sağlıyor. Kahramanımızın çizgi roman çizmeye başlaması ile romanın içinde yeni bir roman da başlamış oluyor. Bu bir polisiye ve bir uyuşturucu kaçakçılığı ekseninde gelişip radikal İslamcıların İstanbul’a yönelik bir bombalı eylemine bağlanan hareketli bir öyküsü var. Operasyon Kırmızı adlı senaryoyu resimlemeye başlayan kahramanımız, yine romanlarda çokça rastladığımız şekilde bir süre sonra senaryodan sıkılıp öyküye müdahale ediyor. Yayınevinden bir tepki gelmeyip aksine yayımlanan bölümler tutulunca da kahramanımızın müdahalesi iyice artıyor. Ana romanla dönüşümlü olarak çizgi romanı da okuyoruz. Çizgi roman formatına pek uymayan, başkahramanları Türk İnterpolü’nden polisler olan işin içine uluslararası ajanların da karıştığı sıradan bir polisiyemacera romanı bu. YAZARIN HAYATINDAN BİR KESİT Kahramanımızın Sonya’yı bir taksinin arka camından bakarken görmesi ve göz göze gelmeleri ile roman yeni bir evreye giriyor. İlerleyen sayfalarda bu çizgi romanın kahramanlarıyla, ana romanın kahramanları arasında benzerlikler olduğunu hissetmeye başlıyoruz. Ressam, kendisinin de sonunun nereye varacağını kestiremediği çizgi romanı hem çizer hem yazarken çevresindeki tiplerden yararlanıyor. Romanda açıkça söylenmese de herhangi bir kimlik bildiriminde bulunmadan kalınabilen bu tür evlerin özellikle kimliklerinin açığa çıkmasını istemeyenlerce de tercih edilebileceğini hissediyoruz. Bohem yaşantının içinde eriyip faaliyetlerini rahatça sürdürebiliyorlar. Bayan Eleni’ninin sevgilisi olduğunu söyleyen Michael Frederick Winsor’un kimliğini açığa çıkartacak ilk soruları duyduğu anda kaybolması ile kuşkularımız artıyor. Savaş fotoğrafçısı Stan ise gizlemeye çalıştığı bilgilerle bu tip ajanların belki ilki. Ama asıl ajan, fahişe rolü oynayan Sonya ve onun durumu çizgi romandaki kahramanları aratmıyor. Her an izi bulunup öldürülebilir. Hiç Yoktan İyidir, Asmalımescit’le ilgili bölümleri ayrı olarak değerlendirildiğinde bir anılar kitabı, yazarın hayatından bir kesit hissi yaratıyor. Nezir İçgören’in akıcı anlatımından Asmalımescit’te günümüzde yaşanan bohem hayatı okurken Fikret Adil’in 1930’ların bohem hayatını anlattığı Asmalımescid 74’ünün tadını alıyoruz. İçgören bu haliyle anlatının yeterince okur çekmeyeceğini düşünmüş olmalı ki postmodern romanlarda rastlanan birçok klişeleşmiş trük eklemiş. Operasyon Kırmızı adlı çizgi roman senaryosu ile romana katılmaya çalışılan polisiye hava, hele onu finalde ana romanla birleştirip postmodern bir yapı oluşturma arzusu ise tam oturmamış iyi niyetli bir çaba olarak değerlendirilebilir. Hiç Yoktan İyidir’i ben bir pazar günü hızla okudum. Beyoğlu’nu, Asmalımescit’i mekân alan, günümüzün bohem hayatını konu edinen keyifli bir roman okuyarak hoşça vakit geçirmek isterseniz sizlere de öneririm. ? smalımescit, İstanbul’un yeniden keşfedilmiş eğlence merkezlerinden. Bir zamanlar bohem hayatıyla anılan Asmalımescit, sanki zamanın içinde geriye doğru bir yolculuk yaşamış gibi eski günlerini aratmıyor. Heykel, fotoğraf, seramik çalışmalarıyla tanınan Nezir İçgören, ilk romanı Hiç Yoktan İyidir’de (Mayıs 2010, Doğan Kitapçılık) günümüz Asmalımescit’ini anlatıyor. Kitabın arka kapağında “Hiç Yoktan İyidir okurunu bir katmandan diğerine şaşırtarak sürükleyen bir roman” deniyor. Şaşırtmalardan ilki de arka kapaktaki tanıtım yazısında yapılmış. “Arnavutköy’deki eski tüfek Bakkal Aydın’ın, Kayıkçı Kör Hasan’la Akıntı Burnu’ndaki fenerin önünde, gece dolunayda lüfer avındayken, iki buçuk litre köpek öldüren şarabının üzerine, Hasan Abi’ye kızıp, tüm gece memleketi kurtarmaktan vakit bulup da tutabildikleri yegâne lüferi livardan çıkarıp denize fırlattığı anda sarf edilmiştir… Allah üçüne de selamet versin…” deniyor. Ama Arnavutköy’den söz edilmediği gibi romanın kahramanları arasında da Bakkal Aydın ve Kayıkçı Kör Hasan yok. Romanın mekânı Asmalımescit, kahramanı ise bir ressam. Asmalımescit’teki atölyesine 1024 adım uzaklıktaki tarihi bir binada oturuyor. Atina’da olduğu tahmin edilen Bayan Eleni’nin dairesini tutmuş. Harap haliyle ilk bakışta göz korkutsa da deniz manzarasıyla bir anda çarpan beş odalı bu büyük dairenin kirasını karşılamaya ekonomik durumu uygun olmadığı için apartmanın yöneticisi Şerif Efendi’nin de onayı ile kullanmadığı odaları kiralıyor. İlerleyen sayfalarda tek tek tanıyacağımız kiracılar da tahmin edilebileceği gibi romanın diğer SAYFA 12 A ASMALIMESCİT’TE BİR ATÖLYE Bir yandan da kahramanımızın yaratım sancılarını izliyoruz. Gazete sayfalarına desenler çizerek, işe yaramaz eşyayı boyayıp sanat eseri haline getirerek, Bayan Eleni’den kalan kitaplıktaki kitapları okuyarak, Beyazıt’taki Çorlulu Ali Paşa Medresesi’ndeki kahvede nargile içerek, akşamları Asmalımescit’teki barlara ya da meyhanelere takılarak gününü geçiriyor. Kahramanımızın hayatını, yakınlardaki bir yayınevinde editörlük yapan yeni kiracı Mehmet değiştiriyor. Mehmet’in ısrarı ile önce yayınevine kapak desenleri çiziyor, sonra da bir çizgi romanın resimlenmesi işini alıyor. Bu arada ev iyice kalabalıklaşınca çareyi Asmalımescit’te bir atölye kiralamakta buluyor. Atölyede eski kiracının bıraktığı bir seramik fırını var. Fırını çalıştırıp seramik yapmaya başlıyor. ZamanıNezir İçgören’in akıcı anlatımından Asmalımescit’te günümüzde yaşanan nın çoğunu atölbohem hayatı okurken Fikret Adil’in 1930’ların bohem hayatını anlattığı Asyede geçiriyor. malımescid 74’ünün tadını alıyoruz. CUMHURİYET KİTAP SAYI 1058