Katalog

eiJMHUKlYETDERGİ ELİFSU Adam, aynayı ıki kişinin ortasında tutuyor Aynada İcendinize bakıyorsunuz. Omuzlarınız, boynunuz, adem elmanız, ağzınız gözleriniz, saçlarınız... Varsımz. Adam, aynayı çckıpaliyor. Karşınızdakı ınsana bakıyorsunuz. Yüzüne, gözlcrine... Orada ve var... Adam, konuşuyor: "Karşınızdaki insana iyi bakın. Bir daha onugörcmeyebilirsiniz..." Bakıyorsunuz. Bir daha göremeyecck, dokunamayacak olmak, scyredilmiş filmlerin karelerini diişürüyoraklınıza. Uzakzamanların,uzakülkelerin insanlannı düşünüyorsunuz. Kareleı üzerinize üzerinızegclıyor, zamanlar veülkeleryakınlaşıyor. Sizozamanaveoülkcye düşüyorsunuz. UluslararasıPlastikSanatlarDerneği'nın düzenlediği "Genç Etkinlik 2" kapsamında Hülya Karakaş ve Hakan Pışkin'in gerçekleştirdiklen pcrformans sizc, sizin ülkenizde yaşananlan,sizınülkenızinkayıplarını,sızın ülkenizin kadınlarını anlatıyor. Performansın adı, "Cumartesi Annelen" TÜ YAP'tagerçekleştirilen etkinlik içinde oluşturulan platformda Hülya Karakaş ve Hakan Pişkinayak tabanlarını birbırine değdirmişyatıyorlar. Çıkardıklansesler,hayatı taşiyor; gülmeler, ağlamalar, doğumu çağrıştıraninlcmeler... Sanndıkları kumaştan çıkıp ayağa kalktıklarındaönceaynaylayakalıyorlarseyirciyi. Aynada kcndilerine,aynasızkarşısındakinin gözlerine bakan seyirci, irkiliyor: Bir daha görmeyecekmiyim? O anda, başkası, öteki olmanın bir anlamı kalmıyor. Acı aynılaşıyor. Hülya Karakaş,oacınınbaşlangıcını anlatıyor: "Bir sabah uğurladım onu, kapıyı örttüm ardından Herhangi bir gündü öyle, sıradan... Işime baktım sonra, üç su yıkadım çamaşırlan, pazardan dönerken birsolukluk uğradımkomşuya..." Çığlıklar bölüyor konuşmasını, "imdat" seslenişleri..."lmdat,benigötürüyorlar..." Kapıları çalıyorlar. Çalınan bütün kapılarda "yok" yanıtı almalara rağmen bekliyor Cumartesi Annesi: "Ölüm düştü aklıma da yakıştıramadım oğluma. Hergün sevdiği yemekleri pışirdim. Dönecek,yiyecekti.Dokunmadımyatağına. Dönecek, yatacaktı. Açık bıraktım kapıyı, şöy le bir ittirse girecekti..." Hülya Karakaş ve Hakan Pişkin'ınyansıttığı acılar önce acıların gerçek sahiplerine vuruyor. Sözler, Fehmi Tosun'un karısı Hanım 'a, Hasan Ocak' ın babası Baba 'ya, Rıdvan Karakoç'un kardeşine, Talat Türkoğlu'nunkarısı Hasene'yedeğiyor. • Hülya Karakaş devam ediyor: "Iş anne olabılmekte değıl kı, sevebılmekte belki, yürekte, beyinde. Şımdı her sokak başındaoğullarımızı,kızlarımızıarıyorsak ışte bu sevgı yüzünden. Onlara biz verdık hayatı,şımdı buhayatlarasahıpçıkıyoruz..." Bu sahip çıkış, saçlardan tutulup sürüklenmekle yansıyor sahncye, aynı Galatasaray'da olduğugibi: "Suçludiyorlarçocuklarımıza. Nedirsuç, kime karşıdır? De kı, suçlu. Her suçun yok mudur bir cezası? Bir ay, bir yıl, onyıl, belki müebbet. Ama kaybetmek!" Konuşmasınagünlükhayatınseslerikarışıyor: Tüpçü... Acaba,bırdolarnekadar!>imdi? Hissesenetleri... Koltuktakımları... Bir sanatçı olarak, gözlerini, kulaklarmı kapatamayacaklanbırdurumun,bıracınm anlatıcıhğını üstlenıyorlar Hülya Karakaş ve Hakan Pışkın. Sokaklardaoynanmalıbuoyun. Sokaklara ve onlann sahıbi ınsanlara dokunulmah. Bu, acılar hcrkese bulaşmadan önce yaşanmalı.. ^ Hülya Karakaş, Cumartesi Anneleri'ni anlutıyor sahnede. Sanatçmın sorumluluğuıuı, tlon, ı .:.. s .lıip çıklığınıgösteriyor.. Aynada kendinizigörüyorsunuz önce. Varsımz. Ayna indiğinde kar$ınızdakini gorııyorsunuz. Var. Amayarın? Kayıplar ülkesinde bir "kayıp" sahne Sahnede, bir kadınla bir erkek. Kafka Grubu oyuncularından Hülya Karakaş, şimdi de bir Cumartesi Annesi. Hakan Pişkin'le birlikte gerçekleştirdiği performansta kayıpların bize ne kadar yakın olduğunu anlatıyor, aynı yerde durduğumuzu... Kendimizle yüzleştiriyor bizi. Sessizliğin utancını yüzümüze vuruyor...