Katalog

PAZARIN PENCERESINDEN Uçuş korkusu arardı, "Serra dün Londra'dan lstanbul'a dönecekti!" diye düşündü. Merdivenlerinde hippilerin yüzük bilezik sattıkları havuzlu meydan? Koşar adım yürüdü. Kitapçıda ne İcadar Ingilizce, Fransızca gazete varsa baktı. Bu konuda en ayrıntılı bilgi vereni Figaro idi. Yugoslav ItexAdria Şirketi'nin uçağında yüz yedi yolcu ve beş personel, Kopenhag Havayolları'nın uçağındaysa dokuz personel ve elli dört yolcu varmış. Olay oldukça açık bir havada, Zagreb Ustilnde cereyan etmiş. Kurtulan? Yokmuş! Başka? Başka bilgi veren gazete yok. Via Venetto yakınında bir yerde, bir seyahat acentesine dalıp ltcxAdria'yı aradı: "Kazazedelerin listesi var mı?" "Hayır, henüz açıklanmadı; ama bir dakika..." Bir dakika sonra uzun bir telefon numarası verilmiş, "Londra'daki ofisimizi ararsamz belki daha aynntılı bilgi edinebilirsiniz..." denmişti. Hâdi, bütün bunları Port Grimaud'dan Nice'e dönerken düşünüyordu. Zaten iki gündür uçağa bineceği aklına geldikçe fena oluyor, keyfi yemek yemesini engelleyecek kadar kaçıyordu. Keşke o gün Kahire'ye uçmaması işini yitirmesi anlamına gelmeseydi! Keşke o hafta ya da hemen şu anda ona başka bir şirket başka bir iş teklifinde bulunsaydı! Hele son gece bir türlu uyuyamamış, ikide bir tuvalete gidip dönmüştü. Uçma korkusu yirmi dört yaşına vardığından bu yana giderek artmıştı: Uçma zorunda kaldığı son seferinde gümrük memurlarının dikkatlerini çekecek kadar içki içmiş ancak korkusunu bastırması mümkUn olamamıştı. Müsekkinler? Her türlüsünü denemişti. Ne bunlar, ne de koridora yakın oturup uçağın yükseldiğini fark etmemeye çalışmak, yemek verildiğinde yavaş yiyerek, Uç defa kahve isteyerek kendini meşgul etmeye çalışmak, kapalı olduğundan içinde oturulduğunda düşme korkusunu azaltan tuvalette uzun süre kalmak gibi önlemler işe yaramıştı. Kendisi gibi uçaktan korkan bir tanıdığı Lufthansa tarafmdan düzenlenen "Uçma Korkusunu Giderme Kurslan"nı izlemişti. Bu kursta havaalanına girdiğin andan bindiğin uçağın gideceği yere varmasına dek olup bitenleri bütün ses etkileriyle eksiksiz canlandıran bir teyp bandı vermişler, on beş gün süreyle günde iki defa dinlenildiğinde uçma korkusunun en azından yüzde elli oranında gi s derileceğini iddia etmişlerdi. Bant arkadaşına yaramış ancak onu etkilememişti. Başka biri yoga dersleri alıp gevşemeyi öğrenmesini tavsiye etmişti. Karısı, "Yoga dersini hiç salık vermem, dognı düriist gevşemesini ögrenmen için çok zaman harcaman gerekir. Ben gevşemeyi en iyi Amerikan Hastanesi'ndeki Doğum Oncesi Kurslan'nda ögrendim. Biliyorsun bu sayede Rıfat'ı dogururken doktor epizyofomi kestiginde bile anesteziye muhtaç olmamışüm!" demiş, Hâdi de tam bir hafta boyunca bu kurslara devam edip on altı gebe kadın yanında gevşemeyi öğrenmeye çahşmıştı. Faydası? Kurstan sonraki ilk uçuşta yaramışsa bile bir sonrakinde bu yarar uçup gitmişti. "Psikanaliz yapür", demişti bir uçuşta böyle kasilıp sarardığını gören patronu: Çocukları vardı. Onları yetiştirmeden öleceği korkusu muydu? Hayır olamaz; zira çocukları doğmadan hatta evlenmeden önce de bu korku bahis konusuydu. Başından kötU bir şey mi geçmişti, bir yakınını uçak kazasında mı yitirmişti? Hayır, hiçbiri bahis konusu değildi. Psikologa göre bu korku, "Klostrofobiyi de içeren genel bir ankziete tablosunun içinde yer almaktaydı" ve "İşiyle il sloganları silinmiş gitmişti. Yolun slogansızlığı habire bugün gazetelerde yer alan uçak kazası resimlerini bu yetmezmiş gibi o uçakta bulunması muhtemel yakınını düşünmesine neden oluyordu. ttalya'daki şehirlerarası yolların tersine Fransa'dakilerde ilan da azdı. "Antibes 7 Nice 31." Sonra: "Nice 12" ve nihayet işte "Nice", ardından "Havaalanı" biletini ayıran, bütün uyarılarına rağmen eşeklik etmiş ona koridora yakın bir yerde değil pencere kenarında bir koltuk almıştı. Hava meydanında ne kadar çabaladıysa bu yeri değiştiremedi. Kendini, "Belki bu daba iyidir: Motorlar alev alırsa hemen fark edebilirim!" diyerek avutmaya çalıştı. Uçağı bekleyiş, uçağa alınış, yerleşiş, kemerler, "sigaralar sönsiin" tabelaların yanışı ona yine idama doğru atılmış adımlar gibi geldi. Midesi yine bulandı, yine soğuk soğuk terledi, boynu uyuştu, dizleri çözüldü. Uçak pistin ucuna kadar gitti. Ne o? Uçak orada duruverdi. Durdu, durdu... Sonra bir anons: "Yaptığımız kontroller ufak bir anzanın varlığını ortaya koymuştur. Alana dönüp bunu giderdikten gili stresli dunımlann bir tür dışa vurmasıydı." Bu teşhisi öğrenmenin, uçma korkusunu gidermekteki yararı? Çok sınırlı olmuştu. "Uçmak aslında karayoluyla seyahatten daha güvenlidir. Uçak kazalan her bir milyon uzun mesafe uçuşunda bir göriiliir. Bunun da anlamı şudur: Ancak doksan beş yıl her gün uçarsanız, bir uçak kazasına uğrama şansınu olabilir!" Biliyordu, biliyordu. Anlıyordu, anlıyordu. Ama nafile! Bunları bilmesi her defasında betinin benzinin atmasını midesine taşların yığılmasını engelleyemiyordu. En kötüsü, uçağın gideceği yere varmasının bu korkunun sona <*rmesini sağlamadığını fark etmişti; Uçaktan iner inmez, "Bir hafta sonra nasıl döneceğim?" endişesi bastırıveriyordu. Nice'e yaklaştıkça yol kayganlaştı. Yağmur yağıyordu. Yollarda iki yıl önce yazılmış seçim sonra yolumuza devam edeceğiz!" Sonra uçaktan alandaki kafeteryaya alındılar. Kahire'ye bu acayip doğu ülkesi uçağıyla uçmak doğru bir şey miydi? Ancak artık yapılacak bir şey yoktu! Yarım saat sonra aynı sıkıntı, aynı işkence yeniden yaşandı... Uçak bu sefer havalandı, tekerlekler çekildi, pilot, "Türbülans beklemediklerini, yolun iyi geçeceğini", açıklayarak içini ferahlattı. Korkusu, endişesi biraz azaldı. Bir sigara tüttürdü. Yemek kutularını dağıtan esmer güzeli hostesle azıcık sohbet etti. Birden aklına geldi; sordu: "Ne arızası vardı?" "Anzamanza yoktu", dedi hostes, "Pilot ukalalık etti. Bu uçakla uçulmazmış diye tutturdu..." "Ee, sonra?" "Yarım saat ugraştık ikna edemedik. Pilotu degiştirmek zorunda kaldık. Görüyorsunuz, hiçbir sorun yok. Ne giizel uçuyoruz!" M D E R S İ 1 0 M A R T 1 9 9 1 S A Y I 2 6 1 C U M H U R İ Y E T