Catalog

ÖLÜMÜNÜN 70. YILINDA (1936 / 11 MAYIS 1954) ANISINA SAYGIYLA... Doğanın, sokağın, ‘küçük insan’ın sevecen öykücüsü: Sait Faik Abasıyanık! “Söz vermiştim kendi kendime: Yazı bile yazmayacaktım. “bir ‘sevgi’ peygamberi” olduğunu yazdı Vedat Günyol. Yazı yazmak da, bir hırstan başka ne idi? Burada namuslu insanlar arasında Sait Faik’e “yapıda ve özde modern hikâyeciliğimizin babası” diyen sakin, ölümü bekleyecektim. Hırs, hiddet neme gerekti? Yaşar Kemal, onun Türkçesinin ve “hikâyelerinde anlattığı, bir düş içinde Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. görünen insanlarının gerçek” olduğunu söyledi. Ada’nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler Sait Faik’i 70. ölüm yıldönümünde Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın şiiriyle, yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. özlemle ve şükranla anıyorum: Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım...” (“Haritada Bir Nokta”) diyen Sait Faik, 1948-1952 yılları arasında “Ölmüş Sait/ Deniz mavisinden erken/ Bunca sevgiden sonra/ yayımladığı ve dilinde, söyleminde, biçeminde, kahramanlarında, Ölmüş annesini öperken./ Ölmüş, eli ayağı uzak/ Camların üstü buğu/ anlattığı çevredeki değişiklikleriyle yazdığı öykülerle öykücülüğümüzde Ölmüş çocuklar izin vermeden/ Yüzünde sarışın çocukluğu./ Sabahattin Ali’yle birlikte büyük usta olmuştu: Yıldızlar gitmez gün doğmaz/ Ölmüş korkunç uykusu yerde/ Ölmüş belli belirsiz düşcek/ Üşür balıklar öykülerde./ Ölmüş/ Ölmüş ağaç Nurullah Ataç’ın “Bugünkü hikâyecilerimizin en özlüsü, en ustası, en büyüğü” dediği Sait Faik’in bir, gölgesi iki/ Ama neden ölmüş/ Ölmek, yaşamaktan iyi mi ki.” nı bilmiş bir yazardı” dediği Sait Faik Aba- ÖNER YAĞCI sıyanık, doğayla iç içe aktardığı öykülerinde kendi anlık heyecanlarından, küçük insan- ‘KANIMDA DOLAŞAN ŞU larda gözlemlediği günlük sıradan yaşamlar- TÜRKÇE DİLİ!’ dan özlemler, kaygılar, sevinçler yansıttı. 1930’lu yıllara doğru lise öğrencisiyken yayımlamaya başladığı öykülerinde sıradan- DOĞAYLA, SOKAĞIN SESİYLE, lıktan yarattığı sadelikle doğanın ve insanın KUŞLARIN KANADIYLA OMUZ gerçeğini görmeye, anlamaya çalışan, insan- OMUZA, ÖYKÜLER! ları ve doğayı sımsıcak, içtenlikle, “Kanım- Denizi, toprağı, göğü, ormanı, dağıyla do- da dolaşan şu Türkçe dili” diyerek şiirsel bir ğayı tablo gibi değil yaşanan gerçek olarak dille, konuşur gibi anlatan Sait Faik (Abası- ayrıntısıyla görerek kendini doğanın seve- yanık, 1936 / 11 Mayıs 1954) çağdaş öykü- cen kucağına atmış bir insanın doğayla bü- cülüğümüzün doruğu, sonraki öykücülerin tünleşmiş, doğayla kardeş, dost, kol kola, deniz feneridir. diz dize, omuz omuza, kucak kucağa olmuş Kendisinden yola çıkarak yazdığı öykü- öykülerini sundu edebiyatımıza. leriyle tek insandan insanlığa ulaşmayı ba- Denizin kokusuyla, sokağın sesiyle, kuş- şaran ve “insani” olan her şeyi konu olarak ların kanadıyla, kahvelerdeki muhabbetiy- ele alan, yazdıklarıyla özdeşleşen Sait Faik le öykülerinde doğanın koynunda yaşayan Abasıyanık’ın öykülerinin kuşaklar boyunca balıkçı, işsiz, tacir, kahveci, çöpçü, garson, sevilerek okunmasındaki giz, “Yazı yazmayı kestaneci, dondurmacı gibi küçük insanları iş saydığım için başka iş yapmamaya karar edebiyatımızda özne haline getirdi. vermiştim... Kim ne derse desin... Yalnız ya- ‘SEVMEK, BİR İNSANI SEVMEKLE zımla geçinmek kararını kafamdan kimse sö- kemez” sözündedir. BAŞLAR HER ŞEY’ Reşat Nuri Güntekin’in “Sait, Türkçe- “Tabiat… Bizi kucaklamak, bizi avut- yi en iyi yazanlardan biri idi. Fakat bu kâfi mak, bizi çalıştırmak, bize öğretmek için ne- değildir; onun içine konacak şeyleri de bul- ler yapmaz. O artık bir sır değildir. Bize bir saadeti bağıran, bizi yaşamaya çağıran bir mak lazımdır. İşte o bunu da çok iyi bilirdi. Yaşadığı zaman ve muhitin geniş bir köşe- bütündür” (Sarnıç: “Kalorifer ve Bahar”) sini erişilmesi güç bir kolaylıkla anlatması- diyerek ve yalnızlığın doldurduğu dünyada >> 10 15 Mayıs 2025