Katalog

EGE’NİN İMBATI Serdar Kızık serdarkizik?cumhuriyet.com.tr DATÇA’NIN ESKİSİ MAKBUL Datça Yarımadası’ndan kolay kolay kopamaz insan. Çelişkiler yaşar. Çünkü iki görüntü, iki ayrı yaşamdır söz konusu olan. Bir zamanlar Datça’nın merkezi Eski Datça, uzakta bir mahalledir artık. İskeledeki manzarayla, eski yerleşimin farklılığı canımı sıkar. Taş örgü binaları, dar yolları, korunabilmiş geleneksel mimarisi ve yaşam biçimiyle eski Datça bir yanda, geçmişini neredeyse tümüyle terk etmiş, betonlaşmaya yenik düşmüş, öğretmen evi diye bir ucubeyi bağrına gömmüş, üslupsuz, çirkin ve sevimsiz kıyı şeridiyle bugünün yeni merkezi Datça diğer yanda... Bundandır belki gözleri sürekli denizi arayan Can Yücel’in mavi ufukları bırakıp, yukarı mahalleye, eski Datça’ya yerleşmesi. İşte bu çelişik yaşamlar ve manzaralar arasında ben, düşlere dalarım. Sil baştan yaparım. Uzmanlığım olmasa da bir mimar, bir şehir plancısı kesilirim. Eski Datça’yı 2.5 kilometreden getirip, sahile kondururum. Çok güzel olur. Kare kare gözümün önündedir artık, evler sokaklar, okullar, dükkanlar ve insanlar. Ütopyanın da üstü, köklerine bağlı ama farklı bir Datça’dır bu kasaba artık. Düşlerim sürer. Bu kasabaya yeni şiirler, şarkılar yazarım, ayrıksı aşk öyküleri çıkar ortaya. Yerel tarihçi Nihat Akkaraca’nın bir araya getirdiği maniler düşer aklıma. 40’ından sonra usta bir manici kesilen Can Yücel’in evinin ilk sahibi Amıca Mehmed’ten mesela: “Şu Ele’nin camisi Önündedir selvisi Hakkı Usta’ya yardıma gelmiş Mıngırların Alisi...” Amıca Mehmed’in tütün çapalayan tarla komşusu Hakkı Usta’ya merhabasıdır bu. Bir yanıyla da “kolay gelsin” selamlaması... Ya Datça’da yaşaşanlar gökyüzünde ilk kez bir uçak gördüğünde Gara Adem Dede’nin dizdiği maniye ne demeli: “Otudum yaktım ciğare Üstümden geçti teyyare Bi güzel bakacağdım Çabuk geçti ne çare...” Temiz Anadolu... Ne güzelsin!