Katalog

adı 11 Eylül 2001’den itibaren Propagandalara katılan İsrailli gençler. duyulurken, 1979 İran İslam Devrimi’nden sonra, İran’ın desteğiyle kurulan Hizbullah, değişik ülkelerde, farklı yüzeylerde etkinlik gösteriyor. Sözgelimi Lübnan’da Hizbullah, yasal bir siyasal parti olarak parlamentoda, Şii nüfusun en büyük siyasal çatısı olarak varlığını sürdürmekte, Güney Lübnan’da İsrail’le zaman zaman çatışıyor. Filistin köktendinci terörün temel zeminlerinden biri durumuna gelmiş durumda. Zira, ezilmişlik ve mağduriyet duygusu, çaresizlikle birleşince, intihar saldırıları dahil, pek çok yöntem, kitleler nezdinde meşrulaşabiliyor. Hizbullah, İslami Cihad ve Hamas, Filistin’de silahlı militan barındıran, adları en konumunda bulunuyorlar. Ancak, silahlı militan çok bilinen örgütlerdir. Hamas, 1987’de Mısır’da yapıları devam ediyor. Hamas, seçimlerden sonra, İhvan olarak bilinen Müslüman Kardeşler İsrail’i tanımamaya devam edeceğini ve silahlı örgütünün uzantısı olarak Gazze Şeridi’nde gruplarını dağıtmayacağını vurguladı. Aynı, Irak’ın kuruldu. Örgüt zamanla İhvan’la olan ilişkisini kuzeyindeki Peşmerge gücünün dağıtılmaması gibi kopardı. Hamas’ın 2006 milletvekili genel bir durum ortaya çıktı. Bu durum Ortadoğu’da ulus seçimlerine yasal bir parti olarak girmeyi kabul devlet yapılarının daha da aşındırılacağı anlamına etmesi, üstelik bu seçimde iktidar olması, Batı’da geliyor. Ulus devletin en temel göstergelerinden biri adeta travma yarattı. Lübnan’da Hizbullah, tek ve düzenli orduya sahip olmaktır. Öte yandan, Filistin’de Hamas artık yasal siyasal partiler C S TRATEJİ 15 laik ve demokratik Filistin’in olmaması, en çok ülkemizi rahatsız edecektir. İsrail, köktendinci örgütün güç kazanmasını, uygarlıklar çatışması ve şiddet kullanma tezinin meşrulaştırılması açısından, önemli bir araç olarak görmektedir. Kadima’nın politikalarını çözümlerken, Hamas’a tekrar değineceğiz. PARTİLER... İsrail’in kurulduğu 1948 yılından, 1977 seçimlerine kadar kesintisiz iktidara sahip olan İşçi Partisi 2005’teki kongreden sonra kabuk değiştirdi. İzak Rabin suikastından sonra İşçi Partisi liderliğini üstlenen ve ılımlı olarak değerlendirilen Şimon Peres, kongrede liderliği kaybettikten sonra, partiden de istifa etti. Peres, Likud iktidarının başbakanı Şaron’la birlikte, Şaron’un yeni kurduğu, Kadima’da (İlerleme) buluştu. İsrail’de Sağ’ın büyük partisi Likud’dan (Birlik) genel başkan ve başbakan Şaron’un istifa edip, Sol’un büyük partisi İşçi Partisi’nden eski genel başkan Peres’in ayrılıp Kadima’da buluşmaları, alışılageldik bir siyasal gelişmeyi ifade etmiyor. Bu noktada Şaron’un 2005 yazında Batı Şeria’nın bir kısmı ve Gazze Şeridi’nin tamamındaki Yahudi yerleşimcileri, iskan ettikleri yerlerden, zorla da olsa boşalttırması, İsrail’in alt başlıkta belirttiğimiz ‘tek taraflı barış süreci’ siyasetiyle ilgili. Şaron’a eski partisi Likud’tan gelen tepkiler, caydırıcı bir etki yaratmamış, tam tersi parti liderliğinden ayrılması, yeni bir parti kurması sonucunu hızlandırdı. Öte yandan Kadima geleneksel SağSol ekseninin dışında, siyasal yelpazenin ‘merkez’inde kendisini konumlandırıyor. Kadima’nın yeni bir siyasal unsur olarak kendini ifade etmesi, İsrail’in 1967’den beri işgal altında tuttuğu Batı Şeria’nın bir kısmı ve Gazze Şeridi’nin tamamından, sonradan iskan edilen Yahudi yerleşimcileri zorla da olsa boşaltması, Kadima’nın ılımlı bir siyasal parti olduğu, şahin Şaron’un güvercinleştiği gibi savlara neden oldu. Buradaki temel strateji, İsrail’in Filistinli nüfustan arınması, saf bir Yahudi devletine dönüşmesi arayışıdır. Üstelik Batı Şeria’daki bir kısım topraklardan çekilme, işgal bölgesinin diğer kısmında ‘kalıcı yerleşim’ taktiğini güçlendiriyor. Gazze Şeridi’nin Mısır’la bağlantısı, İsrail’in denetimi üzerinden sağlanıyor. Bölge ekonomik ve toplumsal sefalet dalgası çerçevesinde çöküntüye uğratılıyor. ‘Açık cezaevi’ olarak adlandırılan Gazze, toplumsal çöküntü ve dış dünyadan bağlantısının çekilmesiyle ‘tecrit’ altına alınıyor. Üstelik Berlin Duvarı’nı andıran yeni yüksek duvar inşasıyla, tecrit ete kemiğe bürünüyor. Batı Şeria’nın bir bölümü ve Gazze Şeridi’nde duvarlarla tecrit altına alınan Filistinlilerin konumu, 1930’lu ve 1940’lı yıllarda Nazi Almanyası’nda gettolarla toplumdan soyutlanan Yahudiler’in konumuna benziyor. Dolayısıyla Kadima’nın stratejisi, Araplardan arınarak saflaştırılmış Yahudi toplumu ve tecrit altına alınan Filistin halkı ve topraklarını ifade ediyor. Hamas’ın Filistin’de 2006 seçimlerini kazanması, sanıldığının aksine, Kadima’ya meşruiyet kazandırdı. Hamas, sefalet içindeki Filistin’de yaşam alanlarını bir koza gibi sararak, toplumun örgütlenmesinde, cenazelerde, gıda yardımlarında, sürekli kendini hissettiren, toplumsal bir gerçeklik konumuna geldiği için seçimlerde Deutsche Welle’nin İsrail seçimlerini değerlendirmesi: Barış için cesur adımlar atılmadı Peter Philip İ srail’de yapılan erken genel seçimlerden Kadima Partisi birinci parti olarak çıktı. Seçimler önümüzdeki yıllarda İsrail’in nihai sınırlarının çizilmesi açısından önem taşıyor. Deutsche Welle’den Peter Philipp, Ortadoğu’nun geleceği açısından seçimleri değerlendirdi: "Hükümetin katılımı artırmak için harcadığı yoğun çaba, İsrail tarihinin en düşük katılımlı seçiminin yaşanmasına engel olamadı. Seçimlere ilginin bu derece azalmış olmasının nedenlerini tespit etmek için bilimsel araştırmalar yapmaya gerek yok; İsrail halkı siyasete olan güvenini kaybetti. İsrailliler, ülkenin önünde duran önemli sorunları artık siyasetçilerin çözebileceğine inanmıyor. Temel sorun olan Filistin’de taraflar her zamankinden daha uzlaşma ihtimalinden uzak. Ramallah ve Gazze’yi artık İslamcı Hamas hareketinin idare edecek olması, kısa ve orta vadede bir uzlaşma sağlanması umudunu tamamen ortadan kaldırıyor. İsrail seçimlerinden birinci parti olarak çıkan Ehud Olmert, ‘eğer uzlaşma sağlanamıyorsa o halde Oy kullanan İsrailli fiziksel ayrılıkları güçlendirelim’ konseptini hayata geçirmeyi planlıyor. İsrail’de geçmiş dönem hükümetlerinin de zaman zaman gündeme getirdiği bu plan, 2010 yılına kadar Batı Şeria'dan kısmi olarak çekilmeyi ve buradaki büyük Yahudi yerleşimini güçlendirmeyi öngörüyor. Plan, bir yandan binlerce İsrailli’nin kaydırılmasını öngörürken, diğer yandan İsrail ve Batı Şeria arasındaki Güvenlik Duvarı’nın, İsrail ile Filistin arasında nihai sınır olarak belirlenmesini hedefliyor. Her şeyden önemlisi, Olmert planının uygulanması durumunda, Filistinlilere üzerinde kendi devletlerini inşa edebilecekleri, deyim yerindeyse yalnızca bir yamalı bohça kalacak. Sağcı ‘Likud’ ya da ağırlıklı olarak Rusya göçmenlerinin destek verdiği ‘Evimiz İsrail’ partileri, Olmert’in planına karşı çıkıyor; ancak bu plana alternatif sunmuyorlar. Kesin olan ise Olmert’in sandıkta seçmene planını onaylattığı… İsrailli lider, açık ve somut bir öneri sunmasına karşılık, daha iyi ya da daha farklı bir öneriyle rekabet etmek durumunda kalmadı. Anlaşılan, Filistinliler ile barış içinde yan yana yaşama ihtimalinin giderek daha da uzaklaştığını varsayan İsrailli seçmen, en azından huzur içinde yaşama seçeneğine yöneliyor. Ancak bu, meseleye hatalı bir yaklaşım: Filistinlileri sürekli işgal altında tutmak mümkün değil; uluslararası toplum tarafından da desteklenen bağımsız Filistin devleti, bir haktır. Bu gerçek, İsrail’de uzun yıllar önce tespit edilmiş, bugün komada bulunan İsrailli lider Ariel Şaron da bu doğrultuda adım atar olmuştu. Olmert’in Kadima Partisi’ne verilen oyları, barış sürecinin canlandırılması bakımından cesur bir adım olarak değerlendirmek mümkün değil. İsrailli seçmen, yarı gönüllü bir şekilde de olsa, başarı ihtimali hemen hiç bulunmayan bir plana onay vermiştir. Ehud Olmert, şimdi hükümeti kurabilmek için bu plana kısmen de olsa destek sunacak ortaklara ihtiyaç duyuyor. Ancak hiçbir parti, Olmert’in planına tam destek vermiyor. Seçmen kitlelerinde ve siyasette yaşanan güven bunalımı, yeni hükümetin kuruluşu sürecinde olumlu bir zemin sunmuyor. Olmert’in zafer sevinci yarım kaldı."