Katalog

29NİSAN2001.SAYI788 best çahşıyor. Annesi Semiha Köntek ise ev haıutnı.Başındamavi.kırrnızıdesenlerolan kenarları iğne oyalı bir başörtüsü var. Meryem, annesi gibi başörtüsü takmıyor. Annesinin giydiği basma etek ve kara lastik ayakkabı yerine yırtmaçh etek ve topuklu ayakkabı giyiyor. Semiha Hanım, Karadeniz'deki yetnek kültürünüburada da devam ettiriyor. En gözde yemekleri hamsi. Karalahana dolması, turşu kavurması, dible de sık yaptıklan yemeklerarasında. Diblenin nasıl yapıldığını sorduğumuzda, Semiha Hanım bize iki türlü yapıldığını söylüyor. Lahana diblesi, pirinç, soğan ve karalahana ile yapılırken, fasulye diblesi ise pirinç, soğan ve taze fasulyeyle yapılıyor. Semiha Hanım, yeterli paraları olmadığından fazla et yiyemediklerinibelirtiyor. "Bahçede beslediğiniz ördekleri kesmiyor musunuz?" "Yok, biz kesmiyoruz. Eti ağır oluyor, yenmiyor, ama kesenler var. Biz kıyamıyoruz da. Kendi yetiştirdiğimiz şeyi nasıl keselim?" 13 gin. Bir sürü avukat tuttu. Baş edemedik." işi beceremeyeceğini düşünüyor: Şenol, on üç yaşında, kumral, mavi gözlü " Sen bu işi beceremezsin kız. Oralarda da bir çocuk. Babasının yeşil karrı sayesinde Şidüşer bayılırsın. En ufak bi şey olsa sinirlenirinevler Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Meryosun hemen." kezi'nde tedavi görüyor. Moralinin düzelOn yedi yaşındaki Nilgün, Zehra'nın kızı. mesi için onu arada bir eve getiriyorlar. tlkokulu bitirmiş, sonra okumamış. Uzun "Hastanede oğlum çok sıkılıyor. Eve geboylu, esmerNilgün'ün siyah saçlan beline lince,buradabizimle beraber daha bir mutlu, kadar uzanmış. Kahverengi gözleri konuşurrahat oluyor." ken parlıyor. Nilgün, bu yaz evleneceği için seviniyor. "Kurtulucam burdan" diyor. NiŞenol'un evinde yattığı çarşaflar bembeşanlısıyla, işyerindeki arkadaşlan aracıhğıyyaz. Başucunda, YılmazGüney'in çerçeveli la tanışmış. Bize fotoğraf albümünü göstebir fotoğrafi asılı. Çerçevenin üstünde de sarirkentanışmalannı anlatıyor: n, kırmızı, yeşil renkli ipliklerle saç örgüsü yapılmış bant duruyor. Şenol' un üç kız kar"Bak, bu fotoğraftaki tüm kızlar bizim bödeşi var. Ağabey lerinin hastalığı nedeniyle lümde çalışıyor. tşte bu bizim Saliha. Saliyaşıtlan gibi oyunoynayamıyorlar onun iyiha'nın amcasının oğlu Fatih'i bana uygun leşmesini bekliyorlar. Şenol'un durumu, Hagörmüşler. Aileme söyleyip, istemeye geldizine halkını da çok üzüyor. Karadenizliler, ler. Bizimkiler dc olur dedi. Ben de tanıdıkça her ne kadar Doğulularla ıyi anlaşamasalar sevdim onu." Herkes Hazine'den kurtulmak istiyor ama.. da Şenol'a yardımcı olmak için ellerinden "Evlenince nerede oturacaksınız?" geleni yapıyorlar. "Büyükçekmece'de ev tuttuk. Orada otuHazine'de yaşamak gerçekten zor. Mahalracağız." nol'a yol kenannda su satarken araba çarplenin sağlık ocağının olmaması yaşamı daha mış. Kazadan sonra yatalak olmuş, babası: "Buradan gideceğin için üzülüyor muda güçleştiriyor... Hazine'ye en yakın okul, sun?" " Dokuz ay evvel oğlumun başına bu kaza üst geçidin karşısındaki Mehmet Akif Ma"Aman, ne üzülecem. Yıllardır eve bidon geldi. Dörtbuçukaybitkiselhayattakaldı." larla su taşımaktan bıktım. Kendimi bildim "Çarpan adam oğlunuzun hastane masraf hallesi 'nde, yani çocuklar her gün bir tehlikenin içinde...Hazine'de hayat, toprak yolbileli belim hep ağnyor. TUttuğumuz evde larını karşıladı mı?" lardaki küçük evlerde devam ediyor. Mahalsular akıyo, su taşımaktan kurtulacam. Hem "Şenol'uözelhastaneyeyatırdı. Birhafta ledeki her insan parasızlıktan şikayetçi: evin doğalgazı da var. Soba falan yakma der boyunca da masraflarını karşıladı. Ama ondim de olmayacak artık." " Keşke yeterli paramız olsaydı, ne güzel, dan sonra bütün masraflan bizim üstümüze kaldı. Adamı dava ettik" ama adam çok zen memleketimize dönerdik."^ "Aileni özlemeyecek misin?" "özlerim tabii; ama hem ağlarım hem giderim. Nasıl olsa özlediğimde gelecem görmeye. Sonunda rahat rahat yaşayacam. Arkadaşlanmı eve çağırmaktan utanıyordum. Şuranın haline bakın hele, sonunda ben de arkadaşlanmı utanmadan evime çağırabilecem." Nilgün, boş günlerinde çeyiz hazırlıyor.çeyizininçoğubitmiş. Sandıkdolusu el işi yapmış. Şimdi de bir havlu kenan bitirmeye çalışıyor. "Boş olduğum zamanlar oturup bir havlu kenannı sabahtan akşama kadar biterebilirim. Zaten bu, çeyizime değil. Damat akrabalanna yapıyorum." Nilgünler'in oturduğu evin iki sokak aşağısında Sinoplu Mustafa Bey'in evi var. T\ıruncu pencereli, ahşap kapılı bir evde oturuyor Mustafa Bey. Onunla, penceresinin önündeki sedirde oturuyorken tanışıyoruz. Mustafa Bey, siyah, gür saçlı, kahverengi gözlü, pos bıyıkl ı bin. Elindeki kehribartesbihini çekerken, sokağın başında oğlu Ali belirıyor. On beş yaşındaki Ali, esmer, kısa boylu, tıknaz bir çocuk. Ali, sokaktan bir köpek bulmuş. Köpeğin boynuna geçirdiği iple Mustafa ve Ali: Sinop 'a dönsek orada da işyok; neyiyip ne içeceğiz? hayvanı çeke çeke yanımıza getiriyor. Mustafa Bey: "Ulan bırak şu köpeğiü Yazık sabahtan beri eline almış, bir oraya birburayaçekiştiriyorsungaribi" diyor. Ali, babasının sözünü dinleyerek köpeğı bırakıyor. Ikisi birlikte bize Sinop' u anlatmaya başlıyorlar. "Bizim oralara çok güzcldir, geçenlerde Sinop Limanı'nm bir resmini aldım. Büyütüp, çerçevelettim, duvanma astım. Beklersenizgetiripsizegösteririm"dıyerek, içeri girip fotoğrafı getiriyor Mustafa Bey. " Limanın bir tarafı Rus, bir tarafı Sı nop. Rus tarafı dalgalandığında Sinop düz olur. Sinop dalgalandığındaysa Rus tarafı düz olur. Biz, bunlann zamanını bılip Sinop düz olduğunda denize girerdik." Mustafa Bey, Hazine'de olmaktan mutlu dcğil. O, Sinop'ta olmayı istiyor, parası yok, dönemiyor. "Sinop'a dönsem orada da işyok. Nc yiyipneiçecez?" SönmezAileside Ağn Pâtnos'tan Hazine Mahallesi 'ne gelmiş. Oğulları Şe Hazine'de hayat, toprakyollardaki küçük evlerde devam ediyor... Zehra, Aynur ve... Hazine Mahallesi 'nde yağmur yağdığında.balçığadönüşenyollardaördeklerkabararak dolaşıyorlar. Biz onlara bakarken bir kadın yanımıza geliyor, adı Emine, bizi, kızı Zehra ve gelini Aynur ile tanıştınyor. Aynur da Karadenizli. Buraya dört yıl evvel Ordu'dan gelmişler. Aynur eşiyle beraber Boğaziçi Üniversitesi'nde çalışıyor. Eşi salon görevlisi, o kreş öğretmenlerine yardımcı.Evleri,diğerevler gibi beyazaboyalı; ama buevin kapısı mavi. Evin bitişiğınde birkulübe var. Aynur , oranın tuvalet olduğunu söylüyor: "Gecekondu burası, tuvaleti de dışanda olurtabii. Kanalizasyondayok,belediyegelipvidanjörleçekiyor." Uzun, darbirholün içindeufakbirmutfak ve sedir var. Zehra, bizi holün sağ tarafindaki oturma odasınabuyurediyor. Odanın dört kenankoltuklaçevrili. DuvardaHz. Ali'nin resmi, yanında da takvim asılı. Büyük nazar boncuğu, gecekondulannı kendilerinin inşa ettiğini anımsatır gibi... " Sabahtan beri dolaşıyonuz, acıkmışınızdır" diyerek bizi sofralanna davet ediyorlar. Aynur bütün hünerini sofraya dökmüş, patatesli mercimek çofbası, kıymalı pufböreği, patatesli börek, şekerparc ve kadayıf tatlısı... Salatayı evin bahçesınde yetiştirdikleri kıvırcıktan yapmışlar. Kıvırcık, bahçeden kepanldığı gibi sofraya getirildiğinden taze ve İezzctli. Bahçelerinde başka sebzelcr de yetiştiriyorlar, pazı, taze soğan ve karalahana... "Biz karalahana yemeden yapamayız. Bakın burda da erik ağacı var. Bahar geliyor ya, çiçeklenivermişhemen.Bahçeninötetarafında da asma çardağımız var. Yazın altında oturup çay içeriz." Aynur'un en büyük sorunu okumayazma bilmemesi: "Geçenlerdc kocamla Okmeydanı'na gittik. Kocamın acele işi çıktı, gitmcsi gerekti. Beni Okmeydanı'nda yalnız bıraktı. Ben de tek başıma geri dönmek zorunda kaldım. Okumam olmadığından durakta bekleyen bir kadına otobüsün nereye gittiğini sordum. Bana okumam, yazman yok mu diye bağırdı. Okumam olsa ona sorar mıy ım hiç? Okuma yazma öğrenmcye içim gidiyor, çok istiyorum. Alfabeden bir sürü harfi biliyom, ama yanyana koyup okuyamıyom. Boğaziçi'ndeki öğrencilereçoközeniyom. Keşkc ben de bnlar gibi okusaydım. Ben okuyamadım ama çocuklanmı okutabilmek için elimden geleni yapıcam." Aynur, geçen sene kreşte çalışırken sinir krizi geçirmiş. Hâlâ ilaç kullanıyor. Okuma yazma kurslarına katılnıak istiyor; ama görümcesi Zehra, hastal ığı yüzünden onun bu