Katalog

CUMHURİYETDERCİ veherkcsbutürşeylerle uğraşırdı. Benço< cukluğumdaonlara"sanatçr olabileceğimi kabul ettirmiştim. Zorda olsa böyle birşeyi kabul ettiren insan, bir tane olur da bu role girer ve bu rolü fazlasıyla benimser ya, ben öyleydim. Ressam olacağımı zannediyordum. Istanbul Teknik Üniversitesi 'nde mimarlık okurken, ikinci sınıfta ressam ve mimarolmayacağımakararverdim.Zatenmühendis ailenin ressam çocuğu bunu yapar, diyemimarolınak istemiştim. Bunuyapmayacağim dedim ve okulu bıraktım. Askcrden kurrulmak ıçın gazetecilik okudum ve gazetecilik diplomam vardır. Hayatımda da hiç gazetecilik yapmadım. 22 yaşında romancı olacağım dediğimde, herkes kaşlarını oynatarak gülümseyerek baktı. Roman yazmaya başladım. 1974 yılıydı. Güçlü ve hareketli bir siyasi ortam vardı. Siyasi iyimserliğin hâkim olduğu, ama karmaşanın hüküm sürdüğü, karmaşanın insanlardabezginlikdeğil unıutyaraltığı.bir değişim olarak algılandığı bir dönemdi. Şimdikiaydınlarınbezgin,müdafaayaçekilmiş halinden farklı olarak, dünyayı değiştirmeyanılgısı.azmi veiyimserliği vardı. O dönemde, orada ben şu bakımdan yalnızdım: Hâkim sol düşünceleri bütün kalbimle içimde hissediyordum. Ama büyük çoğunluğun hayat tarzına çekingenliğimden olabilir, örneğin hep birlikte Istiklâl Marşı söylenirken, ben söyleyemem, playback yapanmkatılamıyordum. Belki katılmak istemiyordum. Ticaret yapmak gibi işler de, bu nedenle bana çok ayıp geliyordu, bunları bir çeşit kötü egoizm olarak görüyordum. O zaman ben kitaplarla bir şeyler yapacaktım. Bu yüzden ressamlık yerine, kitaplarla, metinlerle, toplumsallıkla ilgili gördüğüm için ya/.arlığı seçtim ve romanımı yazmaya başladım. Romancı olmak hesapta yoktu Sekiz, dokuz, on yaşındayken, evde kendi kendime dergi çıkarırdım. Dosya kâğıdını katlar, daktiloyla yazar, kimi zaman ansiklopedilerden, kimi zaman şurdan, burdan bilgiler alır, yazılar yazardım. Sonra da bunlannenortasındaki iki sayfaya, hiçbirzaman yazmaya başlayamadiğım, çocukluğumda okuduğumromanlardanetkilertaşıyan "Büyük Takip" isimli bir roman yazmayı kurardım. Bir iki şiir yazma başlangıcı yaptıın o kadar. 18 yaşında sekiz ay şiir y azdım ve bu şiirler,kimseninbilmesiniistcmcdiğimdergilerdeyayınlandı. Sonraonlan dabıraktım. 1822 yaşlan arasında hiçbir şey yazmadım. O dönem iki temel derdim vardı: Birincisinispeten hali vakti yerinde (Bunları ancakşimdisöyleyebiliyorum)birailedenolduğum için, bir utanç hissinc sahiptim. Bu nedenle kendimi siyasi hayatta, kahraman gibi biryerdegörmedim hiç. Görmek istemememin sebeplerindenbirisi de, kalabalık bir yeıde, panel olsun, toplantıolsun, hcrhangi bir siyasi faaliyctte.ölesiye sıkılmamdı. Çok sigara içilirdi, ben sigara içmezdim. Sigara dumanından gözlerimdenharıl harıl yaşlarakar, çok malumbir gerçektekrarlanarakgiderdi. Açıksöyleyeyim,politikacılardagördüğümüz,belirlibir samimiyetsizlik,belirli birkitschduygusu hâkim olur, malum olduğu şekilde birisi parmağını kaldırırdı. Böyle bir yerde bulunduğum zaman, hissettiğim şeyler bunlardı. Bütün siyasi faaliyetimboyuncahatırladığımaslında hiç yoktudevrimci ağabeylerımiz, bir gün Kağıthane 'de grev var demişler ve birinci sınıflaki biz küçüklerden gönüllü almışlardı. Böylebirgörevegitmiştim. Hiç olmazsa başka insanlar, başka çevreler, kitaplardan farklı şeyler görmüştüm.Bu.bende çok güzel bir hatıra olarak kaldı. Amasiyasifaaliycttenitişkakıştanbclki bunlar büyük oranda bir çeşit kabadayılıkla, •" 1. Sayfanın devamı tanımlamak istemem. Bütün bunlarbenim için, romancı olmaktan sonra gelir. Bu konuda son dcrecc egoistimdir. Fakat, bu tür bir egoizm,bizimkültürümüzdepeksevilmcz. Butürbiregoizminkendiiçmantığı vardır. Eğerbuegoizm, insanı radikal birşekilde iyi bir şey yazmaya yönledirıyorsa, bu sonunda tamanıen tersi bir şeye dönüşür. Ama bunu söylersöylemezdeçekingenligimdendolayı kendimi ayıplıyorum. Çünkükendimi,bu egoizmi meşrulaştırmak için, "sonunda bir şey vcriyorum" demek zorunda hissediyorum. Asl ında insan, böy le bir şey söy lemek zorunda da kalmamal ı. Yazmakışi,edcbiyatişiöylcoyuncaklıbır iş ki, bu egoizmin ıçine girdiğim zaman o kadarmutlu olurum ki, yaptiğim işi o kadarseverim ki! "Benim Adım Kırmizf'daki aşk sahnelerinde Şeküre şöyle der, "IkimLzden dünyaya bir büyük iyilik yayılıyordu." Yazdığım şeyı scviyorsam, benden de dünyaya iyilik yayılır. Bu romanı yazarken, birisine yardım etmemişimdir, kapıyıçarpmışımdır,postacıyakızmışımdır, asık suratlı cevap vermişimdir,arkadaşımakabalıketmişimdir,telefondakinekötüdavranmışımdır. Ama için için benden dünyaya bir iyilik yayılmıştır. Bu iyilik hissi, iyi bir şey yaratmak hissi olmazsa roman yazılmaz. Bu iyilik hissiyle bazen şeytani şeyler de yapabilirsiniz. Politik bir yazı yazıp ınsanları çok kızdırıp, başınızın dcrdegireceğinidedüşünebilirsiniz. Yada romanınıza itçe, şeytanca bir aynntı koyup birisinikızdırdığınızı,yadamuzirlıkyaptığınızı hissedebilirsiniz. Amabunlargüzelse, bunlardan da dünyaya iyilik ve mutluluk yayı labi lir. Böy le anlarda, o zamana kadar boşverdiğiniz, iyi vatandaşlık, iyi arkadaşhk, iyi insanlıkgibiözellikleryazarakgelebilir. Yazaroradantatminbulur. Ressam olacağımı sanıyordum Dedem, amcam ve babam olnıak üzere bütün çevrem pozitivist, Batı etkili birkültürc sahipti. Herkesinbirbirinematematikproblemisorduğubiraileninkarakoyunu.sanatçı çocuğuyum. Babuannemin 78 torunu vardı