Katalog

18 HAZlRAN 1995. SAYI 482 SAĞUK 7 Lösemili çocuklara üniversite Bizim Lösemili Çocuklar Vakfı, 1 Gedikoğlu şimdıye kadar tedavi Nisan 1980'de Istanbul edilen 502 lösemi vakasında Üniversitesı Tıp Fakültesi başan oranının yüzde 89'a bünyesındekı Çocuk Sağlığı ulaştığını soyluyor Bu başarıyla Enstitusü'nün ust katında kuruldu. Türkıye Avrupa ve dunyada ilk Vakıf, 126 çalışanıyla aynı anda sıralarda bulunuyor. Hedeflerinln 2025 kadar lösemili çocuğu bir üniversite çatısı altında tedavi edebıliyor. toplanmak olduğunu sözlerine ekleyen Prof.Dr. Gedikoğlu, Lösemı tedavisı erkek konuşmasını şöyle sürdürüyor: çocuklartnda üç, kızlarda ise, iki yıl sürüyor. Hastanın takibi, bu " Adının 'Haliç' olmasını tedaviden sonra da devam ediyor. düşünüyoruz. Istanbul'da, tüm Çocuk beş yılı doldurduktan acillere bakabıleceğımız tüm sonra, artık lyıleşmış kabul ediliyor. nakıllerı yapabıleceğımız 300 yataklı bir nastane kurmak Tedavi masrafı, Türkıye'de 50 istlyoruz. Çözüm bekleyen bir arsa bin dolar (yaklaşık ıki mılyar lira), sorunumuz var. Ayrıca parasal ilik nakli söz konusu olduğunda ise desteğe de ihtiyaç duyuyoruz. 80 bin. Yurt dışında, bu rakam 400 Yardımseverlerin bağışlarını bin doları buluyor. Vakıflar Bankası Şehremini Şubesl Vakıfta çocuklar, "tam 2072 No.'lu hesaba beklıyoruz." ızolasyon" ya da "kısmı izolasyon" odalarında kalıyorlar Kısmi Lösemı hakkında bılgı veren ızolasyon odalarında kalan Doç. Dr. Nevın Yalman ise, kemik çocukların, ağızlarında lllğinı oluşturan çeşitli hücre maskeleriyle, dışarı çıkmalarına, grupları arasındaki uyumu bozan K oyun odasına gıtmelerine izın '~"»" hücrelerinın, lösemiye veriliyor, ama neden olduğunu birbirlerintn odalanna anlatıyor: giremıyorlar. Odaların "Blast hücreleri, kapılarından kemık iliğinde kalmıyor, bırbirlerine dışarı çıkıyor; sonra seslenmekle bütün organlara yetiniyorlar. Tam yayılıyorlar Dahaçokö izolasyon odalarında yaşlarında görülen kalan çocukların ise, lösemı, lenfbezleri hiçbır şekilde dışanya şışmesı, karacığer çıkmalarına ızın dalak büyümesı, verilmiyor. düşmeyen ateş, yorgunluk, halsizlik, Çocuklar, soluk görünüm, Prof. Dr. Gedikoğlu hastalıklannın ilk vücutta oluşan devresinde dokuz ay morluklar, kırmızılıklar, kanamalar kadar hastanede kalıyorlar. Çocuk, gibi pek çok belirtiyle kendini belli eğer tedavıye olumlu cevap eder." verirse, bir süre için eve gitmesine Vakıf psikoloğu Gülcan Peykerti izin veriliyor. ise lösemili çocukların içinde Vakfın Başkanı Prof. Dr. Gündüz bulundukları durumun ayırdında olduğuna değiniyor. " Hepsi de ne kadar hassas bir noktada olduklarını biliyorlar" dıyor Peykerli," Kendileri için en doğru kararı alabılecek güçteler. Çoğu zaman annebabalanndan daha sağlıklı ve cesur kararlar alıyorlar." Psıkolog Peykerlı'ye göre çocukların çoğunun o gune kadar hiç hastalanmamış, doktor yuzü görmemiş olması ılgınç.Konuşmasını şöyle sürdürüyor: " Çocuklar, vakıfta, evlerinde kendı odalarındaymış gibi yaşıyorlar (Ne var ki hepsi de odalarında kameralaria ızleniyor). Cerrahı müdahaleyle çocuklara "kateter" takılı Böylelikle rahat serum takılabıldığı ıçın, çocuk hareket serbestlığıne de sahip oluyor. Uç yıl süren stresli bir tedavi; ölüm rıskiyle karşı karşıya olma... Çocuğu lösemı olan aılenın buna dayanması güç oluyor. İlk duyduklarında, annebaba önce inanmıyor, 'yanlış teşhis mi acaba' diyor. Kızgınlık oluyor. Sonra 'şu kadar mı yaşar, bu kadar mı yaşar' dıye pazarlığa girişiyorlar. Bu aşamada, bırden ruhsal çöküntü, karamsarlık yaşanıyor. Sonra hastalık kabullenilıyor. Bu aşamalar, yaklaşık 15 gün süruyor."^ öğretmen Osman Yazıcı öğrencileriyle birlikte. Şimtti matematik çalışıyorlar. Sırada hayat bilgisi var... lerini söylediğinde, çok seviniyor: "Oleeey! Oleeey!" yamış: gözleri bitkinlik, halsizlik, dalgın bakışlar. Gücütükenmiş, hareket kabiliyetin yitirmiş sanki. Umut da aynı durumda, öğretmeninden dinlenmek için izin istiyor (aldıkları ilaçlar, çocukları bitkin bırakıyor). Umut, susadığı için dışanya çıkıyor, Yusuf'u annesi, Ismail'i ise, hemşire gelip alıyor ve sınıf yavaş yavaş boşalıyor. Bir kişi kalana dek.. Ders sürüyor. Hastanede «nıf varl Haftanın dört günii salı hariç, çocuklar öğretmen Osman Yazıcı gözetiminde, iki saat ders çalışıyorlar. Sağlık durumu elverişli olan çocuklar, oyun odasında toplanıp, matematik, hayat bilgisi gibi derslere hazırlanıyor. Böylelikle,hastalıkları süresince okuldan da kopmuyorlar. tsmail gibi şanslı olmayan çocuklar, ders saatine kadar koridorda geziniyorlar, arkalarında scrum askıhklarıyla annelcri. Oyun odasında lsmail, Umut, Kübra, Mehmet, Serdar, Yusuf hep birlikte önlerinde kitapları, defterleri öğretmenlerini dinliyorlar. Serdar bağırıyor, "Öğretmeniiiim, Umutbelime dokunuyor! Belim acıyor." "Oğlum, sen uyar arkadaşını yapmaması için." Serdar, hırkasını çıkanp beline bağlıyor. Sınıfta bir gülüşme. Her zamanki çocuk yaramazhkları.... Öğretmen Osman Yazıcı: "Birleştirilmişköy sınıfları gibiyiz. Şu anda, birler ve ikiler var. 4'ler ve 5'lerde vardı amakimileri eve izne çıktı, kimileri ayrıldılar." Anhk yaramazhklan, sadece kısa bir süre sürüyor; eski durgun hallerine dönüyorlar, anlaşılmaz bir biçimde. Yusuf, başını kitaplığa da Ismail'in kararı Koridorda Ismail'in çığlıklan yankılanıyorçünkütedavinin sonucunu değerlendirmek için ilik alıyorlar. Annesi Hanife Taşkın, üzm Ali, hastane odasını oyun bahçesine çevirecek kadar çocuk.