Katalog

içinden, yalın diliyle seslenir okuyucuya Hulki Aktunç. Kısa şiirlerinde zaman zaman sözcük tekrarı yapmaktan çekinmez. Bu tekrarlar şiirin dokusunu sağlamlaştırırken, sese de ritm yüklüyor. Besteci duyarlılığı kadar hassas tekrarlardır bunlar. TOPLU ÖLÜMLERİN KIYISINDA ¥ tılı imgelerden kaçınarak hayatın Opus 1022 ile Gültekin Emre yanıtlıyor Hulki Aktunç’u. “Kaç ayar bu aygır düş/ Derecesi ne bu bezersiz sesin, esinin/ Gurbet çekerim gurbet/ Gibi kispet giyerim/ Yakı yakışır yakı/ Belimde kilo kilo ayrılık/ Gurbet ekerim gurbet” Azgınlaşan düşler birikti gurbetin uzaklığında. Hiçbir ayar hiçbir tartının içine alamayacağı kadar çok düş birikti. Ağıtlar sarıyor vücudunun her yerine. Giysilere sığmayan kilo kilo ayrılık beli... Gültekin Emre de sözcük cimriliğiyle yazar şiirlerini. İroniyi de şiiri kasmadan yerleştirir dizelerine. Sesi ihmal etmez. Anlamı, anlamların içinde sunar okuyucuya. Bir başka şiiri Opus 1032’de yalnızca on altı dizeyle, bütün bir yaşamın özetini çıkarıyor, Emre. Dizelerini bilinçli olarak sade ve kısa sözcüklerden seçer. İki dize, üç dize bazen beş, bazen altı dizelik sıralanışlar görürüz şiirlerinde. “Geçti geçmedi/ Ölüm nereye gider ... Mermilerin ıslığı hâlâ/ Havan topu topluyor kardan çocuklar/ ... Ölümü göre göre küçülüyor/ İnsanlığın kredisi/ ... Kadınlar başlarını dövüyor/ Opus/ Hulki Aktunç, Gültekin EmBu acının bir zaferi midir/ Belki gözre/ Sel Yayınları/ 120 s. yaşının kardeşi/ ... Cinler, deri değiştiren yılanlar/ Gazze’ye gez göz arpacık uzak değil/ Çölün sesi çıkmıyor ayaza, seraba/ ... Kulağım alabora/ Yüzüm yırtık bir harita/ ... Orada yıllar hep eski/ Yeni bir şey yok ölümden başka” Opus 1032, Gültekin Emre’nin ölüm temalı şiiridir. İnsanın insanı umursamazlığını dile getirirken, aslında tek var oluş nedenimiz hayatımızı da bile bile azalttığımızı imliyor. Ölmekten korkan insan ötekinin ölümüne seyirci kalabiliyor veya katili olabiliyor. Hırslar, kinler uygarlığı dünya... Savaşlar, kavgalar ve acının ortasında karayazılı insan. Hayır, karayazıyı yazan insan! Silahı eline alanın kendini üstün gördüğü bir garip insanlık yeryüzü. Dönüp dolaşıp yeniden yeniden boyunu posunu gösteren savaşlar. Kadınlar, acı ve gözyaşı ile özdeşleşti. Emre’ye göre bu tabloyu değiştirOpus 1032, Gültekin Emre’nin ölüm temalı şiiridir. İnsanın insanı meyi önemsemeyen inumursamazlığını dile getirirken, aslında tek var oluş nedenimiz sanlığın kredisi çoktan hayatımızı da bile bile azalttığımızı imliyor. Ölmekten korkan indoldu. Toplu ölümlerin san ötekinin ölümüne seyirci kalabiliyor veya katili olabiliyor. CUMHURİYET KİTAP SAYI 1202 kıyısında seyirci kalan milyonlarca kılık değiştiren insan. Sessiz dinlemelerde onlar; kan kokusunu, hıçkırık rüzgârlarını. Sonra her şey olağanmış gibi süren hayat. Şairinse kulağı alabora oluyor işittiği acılardan. Yırtılan haritalar yüzüne iniyor. Gözleri bu gerçekle yüzünü şekillendiriyor. Gelip geçen yıllar aynı olunca ne haberler eskidi ne şairin yüzündeki bakış değişti... Öznesi insanlar olan bu şiir, bütün bir hayatın sevgi ve insanı önceleyen duygular üzerine kurulu olmadığını imliyor. Herkes sevgiden söz etse de egolarının tahtından inemeyen insanlığın dramıdır okuduğumuz şiir. Umut ve düşte kalır insanlığın kardeşliği... Şairin kulağının alabora olması şiirdeki en can alıcı imgedir. Bütün bir şiirin söylemek istediklerini bu imgede bulabiliriz. Geçmiş zaman, geniş zaman, şimdiki zamanı birlikte kullanarak, yaşadıklarımızın benzerlerinin çok önceleri de yaşandığını anımsatır şair. Neden, sürekli aynı çirkinlikler tekrarlanıyor yaşamda? Acılar, kavgalar ve yalnızlıklar neden hep aynı. Nesillerden nesillere dolaşan insanlığın, kısır sevgilerden kalabalık sevgilere geçemediğini, Gültekin Emre’nin Opus 1032 şiirinde ve kitaptaki öteki şiirlerinde de okuyoruz. Hulki Aktunç ve Gültekin Emre’nin Opus’taki şiirlerinin temaları okuyucuya şunu imliyor. “Yeryüzünün en çirkin rengidir insan (Mine Ömer, Gözlerim Düş’Tü). ? 28 ŞUBAT 2013 ? SAYFA 13