Catalog

Judith Hermann’ın yazıdaki yolculuğu DÜNÜ, BUGÜNÜ, ANLATISININ biri. Görüp gözleyen, VE YAŞAMININ SIRLARIYLA yaşanılanları hatırlayan, HERMANN! olup bitenleri hisseden. Judith Hermann’ı okurken Evet, hatırlayarak sessizliğin içinde başka seslere yazandır. Her anlatıcının doğru ilerliyorsunuz. içindeki kozasını da Yazarın kendini bulduğu, yazdıklarıyla gösterendir gösterdiği hatta okuru/nu anlatısının üstelik. Esinlerini, yazma ve yaşamının sırlarına yönelttiği dürtüsünü de nereden Birbirimize Her Şeyi Söyleyebilirdik* aldığını gözleriz burada. anı kitabı bir bakıma bir yazara ÖYKÜNÜN MERKEZİ BİR başlangıç okuması. KARA DELİKTİR, AMA… Adeta bir izin peşinden giderek Şunu dile getirir: kendisine anlatı yolu seçiyor. Yazdığı, “Öykü yazmak kuşkucu anı/anlatısında da bunu yapıyor. olmaktır. Okumak da İlkten kendine yakın bir yerden, kendini buna kaptırmaktır. kişi(ler)den ve duygudan yola çıkıyor. Her öykü bir hayaleti Zincirin halkaları gibi birbirine ilişen anlatır. Sonunda öykünün anlara, günlere, yer ve zamanlara merkezi bir kara deliktir, dönerek insan öykülerini anlatıyor. ama delik kara değildir ve Ama bunların her biri de kendi karanlık da değildir. En iyi dününe ve bugününe ait öykülerdir. ihtimalle parıldayabilir.” GEÇİŞKEN ANILAR (s. 107) Geçişken anılar demeli bunlara. Yer yer anlatısının Onun yazarlık yolunu belirleyen o parıltılı yanlarından yaşanmışlıklar bir bir buraya da söz eder. Dahası, yansıtıyor. bunu ortaya çıkaran Bir yanda onun büyüme öyküsü durumlardan. Yaşanmışlıklar başattır ve hissedişler! saklanacak bir yer ayarladım...” (s. 82) vardır, diğer yanda da ailesinin öyküsü. O öyküde Buradan yaşanan zamanın ruhuna dönük Bir yerde de anılarını yazma gerekçesine şöyle üç kuşak, iki savaş var. Ve aile içindeyse “mutlak yolculuklara çıkar. bir açıklama getirecektir: “Yazdıklarım bu ilk suskunluk”tur yaşanan. Ve bir yerde şunu söyler “o anlatıcı”: “Dünya ağır yıllarla bağlantılı. Bir zamanlardan kalan izlenimler, Çocukluğun varoluş öyküsüne şöyle bakar ağır geçer başının üstünden, ızdırapla, yakınmayla, Hermann: duygulanımlar, düşünceler, sezgiler. Yapısını güzellikle doludur, ama sen akıntının altındasındır, “Belki çocukluğun temeli içine büyüdüğün bir gerekçelendirmeyeceğim ailemin oluşumuyla kımıldamadan durursun orada, öyle hareketsiz bilmece. Yedekçi yolları, çevredeki araziler gibi bağlantılı.” (s. 83) durduğun sürece olduğun yerde kalırsın.” (s. 108) dokundurmalar. Yetişkinlerin gizemli dünyası, ZİHNİNİN VE KAVRAMA GÜCÜNÜN YAZMAK AYNI ZAMANDA ÖLÜME anlaşılmaz davranışları, kestirilemeyen huyları. ERİYEN SEDASI… KARŞI YAŞAMI SAVUNMA BİÇİMİDİR! Herkesin hem sınırlı hem sınırsız kendi dünyası, Yaşadığı ve bağlandığı yaşamın bileşkelerinden İnsana ilişkin anlattığı öykülerinin arka planındaki sabah alacasının ilk soluk grisi gibi beliren yapılar, yola çıkarak yazan biri. Her bir yazdığı, kendi “yazar”ın (anlatıcının) nerede / neyi / nasıl yaşayıp örnekleri, bağlılıkları, yavaş yavaş kavramak. Her ifadesiyle; “Zihnimin ve kavrama gücümün eriyen yazdığına ilişkin öz-anlatının okura yeni ufuklar dünyanın birden çok anlamı var.” sedası”. (s. 89) açtığını söylemeliyim. HERMANN: ‘YAZMAK, HAYATA ÖYKÜNÜR’ Mesafeler koyarak yazandır üstelik. O nedenle Bize “yaşam duygusu” taşıyan bir anlatıcıdır O anlam arayışının bakışıyla yazılan anılarda bir “seçilmiş yalnızlık” onun yazma yordamının ivmesi. Judith Hermann. Bunu hissettikçe de yaşama ilişkin yazarın oluşum öyküsünü de buluruz. “Yazmak bana ait bir şeydi, biliyordum” diyordu; sorgularımız artar. Unutarak yaşadıklarımızı hatırlayarak yazıya yazdığından bir bölümü paylaştıktan sonra artık Bağlandıklarımız, vazgeçtiklerimiz, kaçırdıklarımız taşımak! İşte Judith Hermann’ın yaptığı da bu. bundan vazgeçebileceğini kendine hatırlatırken. ve unuttuklarımız o sarmal duygu dünyasında bizi Yazmak dönüşmektir ona göre de. Hem de Evet, yazmak sizi her şeyden uzaklaştırır ama o sallandırıp durur. ayıklamak, görmek, farkındalık yaratmaktır. Bir oranda da yazdığınız, anlattığınız gerçekliğin içinde Elbette ki avuntu yerine dirlik düzenlik içinde yerde de şunu diyecektir: dönenmenizi sağlar. yaşamayı seçeriz yüzümüzü iyi edebiyata, sanata “Yazmak, hayata öykünür, her şeyin kaybolmasına, Hermann, bunun için giderek yazmayı seçmiştir. döndükçe. Sınırları aşar, çoğalarak ilerleriz sevgili sürekli geride kalmaya, bulanıklaşmaya, imgelerin “Yaşam bir sorgudur” dercesine kendi gününe okurum. silinmesine…” (s. 24) zamanına dönerek yazar. O da anlatısını süre süre getirdiği noktada Yazmak, kendine alan açmaktır bir bakıma. Sözsüzlük, dilsizlik duvarlarını ancak böyle şunu diyordu: “Kimim ben, nereden geliyorum, Çıktığınız bellek yolculuklarında yiten / yaşanan / aşabilir insan. Hermann’ın anlatı evreni bu duyuş / başlangıçlardan ne kadar uzaklaştırabilirim kendimi, unutulan / kaybolan zamanlara dönüştür. bakış üzerine kuruludur. onları unutmama izin var mı, yoksa önce yazmak Bazen imgelerin diliyle konuşursunuz orada sonra unutmalı mıyım.” (s. 157) SESİNİ KENDİNDE TUTAN, HATIRLAYARAK bazen de insan öykülerini hatırlayarak yol alırsınız. Siz de bence önce okumalı sonra da yazmalısınız. YAZAN BİR ANLATICI! Hermann anlatı kitabında sıklıkla yapıyor bunu: Unutmamalı ki, yazmak aynı zamanda ölüme karşı Sesini kendinde tutan bir anlatıcıdır. Öykünerek, “Ben yedi yaşımdayken kardeşlerim dünyaya yaşamı savunma biçimidir. n gözleyip irdeleyerek yazar. Yan-yön, buradakiler ve geldi, ikiz, bir erkek ve bir kız. Berlin’deki büyük odamda kalabilecektim, ama ben oradan çıktım; okunanlardan süzülüp gelenler onun için önemlidir. (*) Judith Hermann, Birbirimize Her Şeyi, kukla tiyatrosunun arkasına taşındım. Tiyatroyu Bir yazarın nereden / nasıl beslendiğini de Söyleyebilirdik, Çeviren: İlknur Özdemir, Sia Kitap, işgal ettim, kitaplardan bildiğim kadarıyla kendime gösterir bize. Hermann, bir anlatıcı. Öyküler kuran 158 s., 2025. 20 Kasım 2025 8 MELINA MÖRSDORF