Katalog

23 HA7İRAN 19%. SAYI 535 Liz Tayloryeni boşundığı kocusı Larry Fortensky ile birlikte... lıstı.(,'ağnlacakkişilerlegörüşmekiçinderhal, telcfona sarıldı. Nc var ki, çoğu ki^idcn "Hayır"yanıtı aldı. "Yaşamımda, hie bu clcnli çok 'hayır'la kars.ilas.mami.stim. Kimsc,gcccyckatılmak istcmiyor, projcyc katkıılu bıılunmaya yanas.mıyordu. Aralarmda,çok iinlü kisilerde vardı (Söylentileregörc, Iraıık Sinalra bıııılardanbiriydi). Bukentin 'eş.cinscl karmas,aM' olaıı insanlarla dolu oldıığıına inundım. Oysa ki, onlarsı/ bir I lollyvvood düşünülcmczdi. Ama, buinsanlar, cs,cinscllcrcözgü olduğunu sandıkları bir hastalığa sııtlarını dönüyorlar" diyccckti.AIDS yararına düzenlenen aks,am ycmeğinin huzırlıkları, tam dokuz ay siirdü. Bu süre içindc, IX kişiden oluşanbirekip, Los Angeles'ata.sındı. ABC tclcvizyonuda AIDS'ckarşı vcrilcnsavasınıa ilk dcslck vcren kurulusjardan oldu vc 50 bindolarlıkbirgelirsağlandı. Aynı yılııı ortalannda, Rock Hudson'un AIDSckn caıı vermckie oldıığu habcriylc, kampanya iyicc hı/ ka/andı. AIDS'c karşj cylcmlcrdebulıınanbiri ac,ısından,buhabcr bulunmaz bir fırsattı. Zira. insanlur artık, AIDSilekimi bildikadlararasındabirilinti kurmaya başlamışjardı. Hudson'ıın U.C.L.A. Tıp Mcrkczi'nc gctirilmcsindcn iki haftasonra. Taylormeslektaşjnı ziyaret ctti."(,'okkilovcrmis,ti. Bilinci pck ycrindc dcğildi. Ncrcdcolduğunu. tam olarak kcstircnıiyordu.Zamaiızaman, '(iıanl* I ilmının çckinıloriııı anımsıyor, yatakta yalan bir iskclcli andırmusına kaı>m kahkahalaratıyordu." laylor,buolaydansonraIludson'ubiıkaç kczdaha ziyaret clti. Sonunda, aksam yonıcğınin verilcceği güıı gelıpvattı. 2500 kisjlikhirkalabalık, Los Angeles'ın BonaventııreOlcli'ndctoplanınısiı. AIÜS yararına dü/eıılcncn bu ilk akşamycmcği.altısaatsiirdü. Ba.^kan Kord'un eşi Belly Ford'un onurkonuğu olduğu ycmckte, Hudson'ıın haslalığı ilcilgili olarak kanıuoyuna ilk kc/ yaplığı dııyıırıı vc hcnüz AIDS'in varlığını bcninı.scmcycıı Ronald Rcagan'ın telgrafı okundıı. Bcyaz Saray AIDS konusunda dircniyordu. Ne var ki, Rock Hudson'ın bir filmyıldızıolması, Rcagan'ın A IDS konusundakiol umsuz kararını büyük ölçiidc ctkilodi. Ycmck sona crdiğindc, hiç kinıso oradan ayrılınak istcmiyordu. Ycmck, inanılmazbir ctki yapmış vc basına şöyle yansımıstı: "1 lollywoocİ varlığını önemli anlardakanıtlar. Bu topluluk, islcrbirsöylence, istcrbir ha.stalıkolsıınjıcrhangibirncdcndcnötürü biraraya gcldiğindc, yoğun <;aba vc istcğiylc tiim ku^kııları ortadan kaldırabilccck gücc sahiplir." Daha sonra. kcndi adını vcrdigi vcamacı doğrudan bakıın vc cğitinı sağlamak olan bir AIDS vakfıkuran Taylor.şiındi hcr iki vakfa dakalkidabulunuyorveson.su/birniutluluk duyuyor.^ Derltycn: RİTA VRGAN Amsterdam 'daki AIDS Kongresi 'nde Liz adumakıllı sert ve eleştirel bir tııtunı almıştı. savunuyor. Herkese güvenmenin başlı başına bir sorumsuzluk olduğu, yakınlık duyulan kişiye inanmanın, özellikle kadınlar ıçin, büyük bir saflık sayıldığı anlatılıyor. Bana göre, bu tür bir yaklaşım, hastalığın kendisınden de daha tehlıkelidir. Her tür feminist ülküye ters düşen bu görüş, gerek kadın, gerek erkek için cinselliğin çok daha zevkli bir düzeye gelmesine önayak olan bir çağda, hâlâ insanların, kımseye güvenmemelerini önerıyor. Artık güvensizliğin sorumlulukla özdeş tutulduğu, korkunun sağlıklı olmak anlamına geldiği bir dönemde yaşıyoruz. 70'li yıllarda çocukluğumdakinden daha farklı bir cinsel ve toplumsal hava solumadım. Bu da, güya AIDS krizi ile başa çıkılmasını kolaylaştırıyor. Tek öğrendiğimiz şey, yaşamı kendimize zehir etmek. Yaşamları boyunca, "kötü kız" tabusuy[a yaşayan annelerimız gibi, ben ve yaşıtlarım insana zevk veren şeylerden uzak durmayı öğrendik. Artık HIV virüsünü kadınların erkeklerden kapmasının, erkeklerin kadınlardan kapmasına kıyasla daha kolay olduğunu, uyuşturucu kullanan, başka erkeklerle cinsel ilışkide bulunan ya da hayat kadınları ile yatıp kalkan erkeklerin, "tehlıkeli" sınıfına girdıklerini bilıyoruz. Birlikte olduğumuz erkekle yedığimız akşam yemeği sırasında, bu tur sorunlar kafarnızı kurcalayıp duruyor, Karşımızdakı insanın eşcinsel egilimlerı olup olmadığı, uyuşturucu kullanıp kullanmadığı konusunda ıpuçları yakalamaya çalışıyoruz. Bundan daha üzücü bir durum olabilır mi? Artık, hıçbir surette hıç kimseye inanmamıza ızın verılmıyor. Bunun nedenı ise, AIDS hastalığından çok, bu hastalık konusunda kopartılan yaygara. "Bilıncin" oluşmasına yönelik olması gereken bilgıler, artık bir yaşam biçimine dönüştü ve ışlevsellığini büyük ölçüde yitırdi. Bu korku, tüm davranışlarımızı etkiledi, ancak tutumumuz neredeyse hıç degışmedi. Sonuçta, kışiliğimiz bozuldu. Bu korku ve düzenbazlık, büyük bir olasılıkla, bize hastalığın vereceğınden çok daha büyük bir zarar verecek. Dinginlik ve gönül rahatlığı, bu dünyada yalnızca bir AIDS ÇAĞINDA YAŞAMAK "Sapkınlığı ve uyuşturucu bağımlılığı olmayan insanlar, AIDS konusunda kendilerine sunulan mesajları almasına alıyorlar. Ancak, çok yanlış yorumluyorlar. diyor, The New York Times Magazine yazarı Meghan Daum. Ve kendi yaşantısından bir örnekle okurlarını uyarmaya çalışıyor. AIDS'e karşı onun durduğu yer, Türkiye'de konuya ilgi duyanlarınkinden oldukça farklı. Durmadan test yaptırıp, sürekli korku içinde yaşamaktan şikayetçi... "Üç kez HlVtestinden geçtim. Sağlık merkezlerine gıderek, kolumu ığnenin batırılması ıçin her uzatışımda, sonuçlar gelinceye dek ıçımi saran o korku ve bulantıyı unutmaya çalıştım. Beş yıldır uygulanan bu testlerin sonuçları, hep olumsuz oldu. Yüksek risk taşıyanlar arasında yer almadığım ıçin, bu sonuç pek de şaşırtıcı değildi. Yine de, HIV testi yaptırmayı hep sorumluluklarımdan biri olarak gördüm. Sıradışı bir yaşamım olmasına, orta sınıftan gelmeme, seçkin bir eğitim kurumunda ögrenım görmeme ve düzenli yaşantısı olan hıçbir AIDS'Iİ kadın ya da erkeği tanımamama karşın, bu hastalık beni dehşete düşürmekten geri kalmıyordu. Yatakhanelerınde, öğrencılerin kullanmaları ıçin sepet sepet prezervatiflerin bulunduğu, sağlık danışmanlarının "asla ve asla prezervatıfsız cinsel ilışkide bulunmayın" demeye zorunlu tutuldukları bir okulda yetiştım. Testlerin nerelerde yapıldığını belirten kitapçıklar dağıtılıyor, öğrencilere avuç avuç prezervatif veriliyordu. Daha sagduyulu davranırsak, tüm bunların gerçekte eğlenceli olacağı söyleniyordu. Bıkmadan usanmadan, hastalığa her an yakalanabileceğimız anlatılıyor, bizler de kendimizi korumaya söz veriyorduk. Bu nedenle de, önlemlere karşı sürekli islim üstündeydik. En ufak bir kuşkuda sağlık merkezlerine koşuşturup test yaptırıyorduk. Sonunda bu, aptalca bir eyleme dönüştü. Sürekli test yaptırıyor, her seferinde de bir şey çıkmıyordu. Olay daha çok, çekinceli cinsel bir ilışkide bulunup bulunmadığımız konusunda, yalan söyleyip söylemediğimizin sınanmasına dönüşmüştü. Bu tür bir yalan, kendimize verdiğimiz sözü tutmayarak, her gece yastığımızın altına bir silah koymak gibi bir şeydi. Yine de, güvencemi gözeterek, azımsanamayacak sayıda, dört beş birlıktelikten sonra noktaladığım ilişkılerim oldu. Bu, şaşırtıcı bir itıraf sayılabilir, ama ıçimden bir ses, bunu yapan tek kişınin ben olmadığını söylüyor. Gerçekten de, sürekli olarak ölümsuz oldukları düşüncesi aşılanan, benmerkezcilik, mıskinlik ve güçsüzlükle suçlanan bizlerden çok azının, AIDS konusuna gerçekten hükümetin ve eğitimcilerin bizden beklediği biçimde tepkı gösterdiğini sanıyorum. Kanımca hepimiz, bu konuya gereken önemı vermiyor, veriyoruz diyorsak da yalan söylüyoruz. Görülen şu kı, ortalık yalandan geçılmiyor. Güvenli cinsellik, bırlikteliğin temel ilkelerinden birı, "onun, daha önce nerede olduğunu bilmiyorsun" sözcuklerıyle herkesın "potansiyel bir tehlike" olduğunu