Katalog

zıya dönmek, şiırin kıbleüni bozabilir diye düşüniiyonım... Şiirin kıblesi zaten bozuk. Ya da bozıık olan yön neredeyse, kıble ordadır. Penguen, imgelere ihtiyaç dııymadan, doğmdan konuşabildiğim, içimi boşaltabildiğim bir mecra. Bir de, nerede yazarsan yaz, tek başına yazıyor, suya yazıyorsun sözcüklerini. Oysa Pengucn'de, sanki yazmıyorum, arkadaşlarımla toplanmış sohbct ediyorum gibi geliyor bana. Yazar ve okur yok, karşılıklı konuşan insanlar var sanki. () yüzden çok önemsiyorum Pengucn'i. Şiire giremeyen, şiirleştirilemeyen apayrı sıkıntılar, başka başka yaralar da var, onları Penguen'e getiriyorum, çözüyorum yularlannı. Şiirin arka planda kaldığı oluyor tabii. Oyle durumlarda bir vahiy indiriyomm kendinıe, "kıblenin yönü değişmiştir" buyuruyorum. Sahiden de inanıyorunı kendi yalanıma. Yeni kıbleye döniiyorum yüzümü. O zaman şiir coşuyor. seçkın ısıınlennden olan dokuz yazar, kendı ölümlerim kurguladıkları bir seçkıde yer alıyorlar, sonra da her bıri kurguladıkları biçimde ölmeye ba\lıyorlar Derken öykiı kahramanları da işe karışıyor Edebiyat, kehanet, rastlanlı sarmalında gelıpyor k<>nu. Sonunda hıç beklenmedık yerlere sürüklenıyor okur. Tarih boyunca edebiyatkehanet ilişkisi zaten insanların kafasını fazlasıyla meşgul etmiş. Kimi kader kavramıyla, kimi de rastlantıyla açıklıyor bunu ama yazdıgı şcyleri birebir yaşayan çok yazar var tarihte. Romanı yazarken konuya buradan girdim ama aynı noktada kalmadım. Komanda, seçkideki öykülerin kahramanları da konuya müdahale ettiler. Yalnızca yazarlar değil, öykü kahramanları da ölmeye, öldürmeye başladı. Yazının gücü ıle denebilir buna, yazarın güçsüzlüğü de. Sonunda kitaptan kimse sağ çıkamıyor; aynı, hayat gibi! Dünyadan da hiçbirimiz sağ çıkamayacağız nasıl olsa. Tarz olarak polısiyeye yaktn ama tam olarak polisiye de dıyemiyoruz bu roman için Kıtap boyunca gerılım ve merak duyguları hep diri tutuluyor. Her an roman kahramanlanndan bırının kaiıl olarak ortaya çıkacağtnı beklıyor okur. Bir tiirlü çıkmıyor. Çünkü katıl kitabtn kendısı belki de. Ayrıca romanın asıl kahramam diye gördüğümüz kişi, romanın ortalanna doğru ölüyor Bojluğu başka biri dolduruyor ama bir süre sonra o da ölüyor... Hayatın ve insanm derinindeki çatışmalara dair... ADAM HARCAMA KÜLTÜRÜ ODTU 'Genç Yazarlar Topluluğu' olarak, var olan edcbiyat dünyasının ve ideolo/ılcrın dışında, üretmeyi ve paylaynayı 'gönül'den ısteyen arkadaşları bir araya getirmeyc çabalıyoruz. ODTÜ Genç Yazarlar Topluluğu olarak yola çıkarken, 'Adanı harcama kültürÜnün fena halde işledığı bu topraklarda, rahat rahat cınnet getırebılecek mıyiz? Salaş mekânları yazarak bayatını kazanan bazı yazarlar, beş yıldızlt otcllerde kalmazlarsa; davet edildiklerı yerlere gitmeyı kolaylıkla reddedebiliyor. Sizse, açılış etkinltğımize ve tanışma toplanttmıza gclmeyi oldukça alçakgönüllü bir biçimde kabul ettınız. Ihtelik, "Düşünce ve Genel Kültiir Dalı"nda Tiirkiye'ıün eıı aktif ümverute topluluğu olduğumuzu bildtğinız halde, "Genel Ku'ltürden Kenar Kültürc" adlı söyleşiyı yapmayı tercih ettiniz Duruma baktığımtzda, içlerinde gayet clitist ve konformht bastırılmış kimltkler besleyen söz konusu yazarlar halen varkcn, hcm okur hem de yazar olma gayretindekı bizler için önerileriniz nelerdir? Nihayetinde, yeniyetmeliğin kimyaaında ezilmek mi vardır, başkaldırı mı? Var olan edebiyat dünyasının ve ideolojilerin dışında kalmak mümkün değil. Aksine, içine girmek ve içten içe dönüştiirmek gerekiyor. Çünkü var olan, gerçekliktir zaten. Dışında bir şey olmadığı için mecburen o vardır. tçinde bulunduğumuz kültiir, adam harcamayı zorunlu ve tek seçenek olarak sunuyor. Ancak öyle var olabileceğimiz konusunda ikna edilmiş bir kalabalık var karşımızda. Sonuçta, bu kalabalık harcanıyor. Kendini harcıyor herkes. Toplum, toplıı cinnet halinde. Tuhaf olan şu; herkes bu cinneti kanıksamış, daha fenası, cinnetini seviyor herkes. Sözünü ettiğin konformist yazarlar da bu cinnetin bir parçası. Alışkanlık dcğil. Oyle olsa, anlaşılır, insani bir durum olarak görülebilir bu. Beş yıldızlı otellere alıştıklarından değil; yakından baktığında, çoğu sedirde oturuyor, akşamları tarhana çorbası içiyordur. Ama bu kültürü yadsıyarak, kendine farklı bir imaj çizerek sınıf atlayacağını ya da rakiplerine tur bindircceğini umuyorlar. Görüntü her şeyin önüne geçiyor. () yüzden de kendini süslüyor, yapay bir imaj çiziyor herkes. Yazar da bu oyunun bir parçası aslında. Yaptıkları edebiyat da yapay oluyor sonuçta. Belki salaş mekânları yazıyorlar ama dikkatli bakın, salaş mekânlar tüm gerçekliğiyle girmiyor yazdıkları metne. Salaş mekân görüntüsii verilmiş sahte bir dünyayı anlatıyorlar. Mekânlar, kişiler gerçek değil artık, tamamen kartondan. Okur yanıltılıyor diyeceğim ama okur da karton. Belki okur yok, kendine okur görüntüsii verenler var yalnızca. Belki de tarih boyunca, başkaldırıya en çok ihtiyacımız olan dönem bu. Hem de istisnasız, var olan her şeye başkaldırmamız gerekiyor. Everest Yayınlan'ndan çıkan, Bu Kilaptan Kımse Sağ Çıkamayacak adlı romamnıza gelmek htiyorum. Türk edebıyatının 1 . . "Bir deli seyirdi benimki. Sustuk ikimiz de. Oysa taşarak gelmiştik... Uzak yollar, başka göklerden geçerek. Bırakıp giden kimdi ? Kalmaya direnen kim ? Biliyorduk, bunlan sormayacaktık birbirimize. Havaalanına inince, bir korku, ter basmıştı... Duralamıştım... Yanımdan yöremden akıp gidiyordu insanlar. Soluğumu tutarak bekledim. Öylesine yabancıydım ki her şeye... 0nun için gelmiştim yıllar önce buraya... 'Senin yurdun benim yurdum' diyememiştim. Ama, 'Sen benim yurdumsun' en çok yinelediğim sözdü ona... Sonra savaş girmişti araya... Gitmeyi seçen bendim. Yani yurtsuzluğu..." Yoksa Aşk Ölür, Ekim 2005 TUHAF BİR POLİSİYE Bir yanıyla polisiye, bir yanıyla da fantastiğin smırlarında dolaşan bir roman bu. Sonıına kadar da gerçekçi. Zaten genel anlamda edebiyatta yapmaya çalıştığım, zevk aldığım şey bu. Bir yandan sınırsız bir absürdlük anlayışını sevmiyorum, diğer yandan çok kuru, kendini kalıplara hapsetmiş edebiyatı sevmiyorum. Sonıına kadar uçâcaksın ama yeryüzüne tutunarak uçacaksın. Gerçeğin yakasını bırakmayacaksın. Zorlayacaksın. Gerçekliğin tutsağı olmak yerine gerçekliği peşinde sürükleyeccksin. Kahramansız roman olabileceğini sanmıyorum ama alışıldık kahraman tiplemeleri de çok sıradan artık. Bir romanda, hafiyelik yapan polis olabilir, hiç ummadığımız birinin katil olduğunu ortaya çıkarır ve şaşırmz hepimiz. Daha doğrusu şimdiye kadar çok şaşırdı okur, artık şaşırma ihtimali yok. Ayrıca şaşırtmak da gerekmiyor. Bu açıdan baktığımızda ptılisiye de diyemiyorum Bu Kitaptan Kimse Sağ Çıkamayacak için. Ya da tuhaf bir polisiye diyebilirim belki. Ayrıca metinlerarası ilişki de çok ön planda bu kitapta. Olaya kanşan dokuz yazarın öykülerini, kendi üsluplanyla kurguladım. Adları açık olarak verilmiyor ama o yazarları okuyanlar hemen kim olduklarını bulabilirler. Bulamayanlar da romanın içine serpiştirilmiş şifreleri kullanarak sonuca ulaşabilirler. Bu, iyi edebiyat okurları için hazırlanmış bir oyun. Gerçek anlamda edebiyat okııru olmayanlar, doğal olarak bu oyunun dışında kalıyorlar ama herhangi bir eksiklik de yaratmıyor bu durum. Romandaki yazarlar gerçek yazarlar değil, kurgu yazarlar olarak algılanıyor ve romanın dokusunda bir değişim olmuyor. Bir yanıyla da çok serl bir roman bu. Sistemin, özellıkle de medyanın trajıkomik durumunu çok ironik bir bakışla gözler önüne sermişsimz. Bu, romanın lcitmotifi sayılabilir. Aslında çok hızla ilerleycn, maceradan maceraya geçen, heyecanın hep diri tutulduğu bir romanda böyle tatsız konulara yer vcrmek risklidir. Ben de yer vermedim zaten. Medyanın, hatta yer yer devlet kurumlarının karikatürünü çizdim. Romanın dokusu içinde gerekliydi bu. Ama fotoğraf gibi kullansam dikkati pek çekmez, belki kurguya da zarar verirdi. Karikatür gibi kullanınca hem keyifli, hem acı veren bir tat kattı romanın dokusuna. • [email protected] www.gencyazarlar.org/ DOĞAN KİTAP www.dogankitap.com.tr Bu Kitaptan Kimse Sağ Çıkmayacak/ Altay Öktem/Evereit/ 224 s.