Catalog

? la iner ve çıkar, gelir ve gider, durur ve yürür. Canlı organizmalardır. Her ikisinin de özel durumları vardır. Özenle saklanır ve damıtılır kuytularında hayatımın. Onları kırılacak kıymetli kristaller gibi koynumda öpüp koklayıp biriktiriyorum. Hiç aklımda yokken, birden aklıma düşüveren, düşü veren kalbimin, renklerin, ölümlerin, kırların, su perilerinin, Allianoi’nin, aşkların, çingenelerin, klarnetlerin, Cunda’nın onulmaz hallerinin dizeler serüveni, ‘âşıkhava sineması’. Stüdyoya yakışmaz kendileri. Çünkü dar odalara sığmaz, izleyenlerle büyür ve çoğalır, kendine gelir, enerji alır ve verir, Perdesinde sır dolu bir akışkanlık saklıdır. Kendisine inanmak istiyorum. Hayal perdemin perçemi zaman zaman önüme düşüyor. Korkuyorum, seviyorum, ayrılıyorum, birleşiyorum onunla durmaksızın. Yani aşk renkli mi, siyah beyaz mıdır? Bin dokuz yüz seksen dörttü sanırım. Can Baba ile Taksim’de buluştuk. O zamanlar İzmir’de ‘Yamaç’ adlı bir dergi çıkarıyoruz. Söyleşi yapacağım Baba’yla. Neyse yaptım, bitti. Birden, ‘yahu Halim, boş ver şiiri de kaldır kafanı şu afişe bak’ dedi. Kafamı kaldırdım. Stan Getz konseri afişi selamlıyor beni. ‘Sen’ dedi ‘Beyaz Caz dinle bu akşam. Tadına bak onun.’ O gün, bu gündür, ne zaman böyle bir soruyla karşılaşsam, hep Can Baba’nın bu önerisi aklıma gelir. Cazın siyahı ne denli büyütüyorsa içimi, beyazı da o denli çoğaltıyor. Aşkın da siyah beyazı nasıl sığınıyorsa kuytusuna kalbimin, renklisi de çok sesli bir koro gibi bütün ceplerime sığmıyor, taşıyor da hep aynı canlılıkla. Senin şiirine yaşadıklarının şiiri diyebiliriz sanıyorum. Realitenin (gerçekliğin) şiir gizlediğini ne zaman ve nasıl anladın ? Aynen katılıyorum. Benzeri bir yanıt cümlesini yukarıdaki cevapların arasında bulabiliriz sanırım. Gelelim şu gerçeklik meselesine. Daha doğrusu şiirin gizlediklerine ve gerçekliğin gizlediklerine. Durmadan birileri bir şeyler gizleyip duruyorlar hayatta. Köpekler kemiklerini, kediler dışkılarını, insanlar aşklarını. Şiir gerçekliği, gerçeklik ise şiiri. İyi de yapıyorlar. Hayat daha anlamlı oluyor. Anlamı uzayıp gidiyor hayatın, lastik gibi. Bunu ne zaman anladığım ise bende gizli. Bakın bende de bir şeyler gizleniyor demek ki. İÇ İÇE FİLMLER... Sinemanda üst üste iki film gösterdiğin oluyor mu? Hangi hallerde? Hangi gereksinimlerle? ‘Soruyu aç’ deme, açmam. Zaten anladın; ‘Aşk iç içe midir, üst üste midir?’ demek istediğimi. Gençlik yıllarımda sürekli film gösteren sinemalar vardı. Sabah girer, akşam çıkardın. Araya parça girerdi. Filmlerin renklenmesi için renkli ince kâğıtlar eklenir çıkarılırdı ışığın önüne. Sinemamda iki film üst üste, alt alta, yan yana değil, aynen dediğin gibi iç içe filmler sürüyor sürekli seanslar halinde. Nefes almakta olan her santimetrekaresini hayatın, birer birer cebime doldurup sokaktaki dilencileCUMHURİYET KİTAP SAYI re, çalgıcılara, balıkçılara, âşıklara damıtıp damıtıp ısıttığım çoğu kez yok oluşların hallerinin kareleri var sinemamda. Çok filmlik bir sinema benimkisi. Sinemanın inşa amacı, çok filmin gösterimini sağlamak. Senaristinin de, oyuncusunun da, kameramanının da, görüntü yönetmeninin de aynı kişinin olduğu bir tahta dönme dolap bu. Dönüp dolaşıp durduğum yer hep aynı sunaktan su içtiğim yer. Seanslar kesintisiz, matine suare çoluk çocuk, sürekli. Beş dakika ara yok. Son yok. Başlangıçsa bir elin parmaklarında gizli. O zaten yok. ASLOLAN YAŞAMAK Aşkın yaşam ve şiir damarlarını tıkadığını duyumsadın mı hiç? Böyle bir şey olduysa, aşk ve şiir ayrıştı mı, barış tı mı? Benim merak ettiğim, kaç kişilik olduğudur deve dikenlerini cebine dolduran aşkın? Sinemamda yirmi on vapurunda saçlarını tarayan zaman bağdaş kurmuş akıp gider sessiz su sesine. Bir masal anlatılır durur sürekli incecik ay, aşklara. İzmir’in kordon vapurunun bacakları sütbeyaz, tülden akar dumanı üstüne. Bu yüzden yalnız akşamları açar akşamsefaları. Şiirimde açan akşamsefaları, yalnızca akşamları değil, ne zaman ne yapacağı belli olmayan caz sanatçıları gibi damdan düşer üstüne dizenin. Bir bakarsınız Konak’ta pazar günleri kristallerini saklayan işçi kızlar, eteklerinin altında krizantemlerini bahara çıkarır sizi şiirim. Bu yüzden şiir yazmak bana göre değil. Aslolan yaşamak. Bana göre olan şey yaşamak.Yaşarsam yazıyorum, yaşadığımı yazıyorum. Dokunamadığım denizin şiirini yazmak, flütünün matlığını görmeden şiirini yazmak gibi Ian Anderson’ın, nefesini kendime yalan söylemek. Evet, tembellik ediyorum. Masa üstü çalışmam eksik. Kendi haline bırakmayı tercih ediyorum şiirimin dizginlerini. Bir nehir nasıl oluşturursa kendi deltasını, şiirim de oluştursun istiyorum gecekondusunu. Bu yüzden içtenliği çok önemlidir şiirin. İçten olmayan şiir, dış döllemeyle üretilen ürün gibidir. Hayatımı ne ve nasıl işgal ediyorsa, şiirimi de onlar işgal ediyor. Enerji veren ne varsa hayata, onlarla nefes alabiliyorum. Yanan ateş, uçan kelebek, duran taş, papalina kokusu, aşk hali ay halinin. Bu damarlardan birinin tıkanması altüst ediyor kalbimin ritmini. Tansiyonum çıkıyor, kolesterolüm yükseliyor, nefes alamıyorum. Ne müzik yazabiliyorum, ne şiir dinleyebiliyorum. Elim ayağım birbirine dolaşıyor. Hayatın ritmi gidip de geri gelmiyor. Güneş doğuyor ve batmıyor. Ya da ay doğmaz oluyor. Yalnızca hep gece, hep gündüz, hep düz bir çizgi öylece sırıtıyor duvarlara. Duvarda duran saydam yüzüne tek bir rengin. Bu arada sorunuz aşkın yaşam ve şiir damarlarını tıkaması mıydı? Olur mu hiç canım öyle şey. Teşekkür ederim. Sana iyi seyirler. Ben teşekkür ederim. Sinemama beklerim. Yerler aşktan ve numarasız.? Âşıkhava Sineması / Halim Yazıcı / Yom Yayınları / 88 s. 869 SAYFA 17