Katalog

14 CUMHURİYETDERGİ Meral Çelen'den bir öykü... YALNIZLIK ÇEKİRDEĞİ VE ORMAN G öz alabildiğine ekin tarlaları, tek tckaluç ağaçlan ve yemyeşılçayırlarvardı küçük kızla arasında. bivden acelesiz çıkar, sanki oracıklarda dolaşacakmış da hemen gcri dönccekmişizleniminiverirdievdekilere llk tepcyıaşıncaşöylebirçevrcsinebakınır. uzakta yakinda birı varsa, yine yavaş yavaş ormana doğru yürürdü. Çok yakın bır yere gidiyormuş, çok olağun bir şey yapıyoı muşçasına yii/iinü ormana verır. çamurlardan sakınmayaçalışırdı. Hiç kimselerkalmayınca ormana koşar, nice uzakta olursa olsun elıni sallardı durmadan. Ormanın eteklerine geldiğinde soluk soluğa başını yukarı kaldırır, yeşil çam denizine büyük birtutkuyla bakar, reçineli havayı dolu dolu içine çekerdi. Bu her baharböyleolurdu. "Bızim eve çok uzaksınız," dedi kız, "çok uzaksınız. onun için gizlice geliyorum. Karşı tepedeki aluç ağacının. dere kıyısındakı söğütlerin altınagıdebilirim.ama.siz uzaksınız... Bütün bir kış bugünleri bekledim, karda yolu bulmak zor olur, bilirsiniz. Üstelik kurtlar da var. lşte geldim, unutmadım sizleri... Çok mutluyum, merhaba orman!" Koca orman, "Merhaba küçük kız!" dedi. "Küçük değilim," dedi kız, "oniki yaşındayım. genç kızlıgın eşiğindeyim! Seni seviyorum büyük orman! Çam kozalaklarını, taze fılizlerıni, koyu yeşil kocamış iğne yapraklarını, her şeyıni... Ne kadar büyüksünüz, burada ben de büyük oluyorum, nc kadar güzelsiniz, sizinle ben de güzelim..." Gcnçbirçftm, "Bizdeseni seviyoruzküçük kız!" dedi. Küçük kız biraz öfkeli bağırdı: "Küçük bir kız değilim. on iiç yaşındayım, iyicebüyümeyebaşladım. lioyum uzadı, bazı !>eyleri iyiceanlamaya başladım artık!" Birbajjkaçam, "Büyüdükçe mutsuz olacaksın," dedi kıza, "küçük kızı arayacaksın. Nedcn illede büyümek istiyorsun?" "Mutluyum,"dcdıkız,ayağınıöfkeyle yere vurdu. "Mutsuz değilsem mutluyum demektir. 4er istcdiğimı yapıyorum... Türküler söylüyorıım, çaliijiyorum, okuyorum, koşuyorum, gülüyorum, mutluyum! Kim bunlan yapmama engcl olabilır? Biiy üyeceğim, daha daha büyüyeccğim yinemutlu olacağım!" Koca orman gülümsedi, hafif hafif sallandı ve uğuldadı: "Kim bilebılir, kım bılebilir kim kim kım Nerde başlar yalnızlıklar, mutsuzluklar. acılar..." "Hıçkımscbilemez,"diyeyanıtladı kız ormanı. "Bir ormansınız, çoksunuz. güzelsiniz, ulusunuz! Bahardatazefilizyeşılisürgünlerinizolur1 Uzaksınız, büyüksünüz. göklere yakınsınız, amateksiniz işte, herbıriniz yalnızsınız! Bilmekistemiyorumne demek yalnızlık, mutsuzluk, acı! Gölgenizde mutluyum, yeter banabu!" "Yal ın ve küçük birmutluluk," dedi ulu çamlardan bıri, "bizim büyük olur mutsuzluğumuz da, yalmzlığımız da, acılarımız da..." Ve bütün çamlar birden dedi: "Kim bilebilır, kim bılebilir Acıların nıce yakın olduğunu sana?.." Mavı martılı eteklerinin kırmalarınıbelininçevresindebirdoladıkız. genİ!>etekbacaklarınabirsarıldı.bir çözüldü kım kım kım "Hıç kımse bılemez," dedi kız, "ondört yaşındayım ve şımdilık mutluyum! Acılara uzağım! Yoksulluğumdan yakınmıyorum1 Yaşadıklarımı biliyorum, geleceğe hazınm! Bu yeter bana!" "Kim bilebilır...." diye bir küçük çam söze başlarken kız kesti, dedi ki: "Sakın kıskanmış olmayasınız mutluluğumu!.. Geçenhaftayandınız, nasıl yandınız cayır cayır... Toprak bile tutuşnıuştu, taşlar bile yanıyordu... Kim bilebilirdı on gün önce yanacagınızı sizin?"