Katalog

7 MART 2010 / SAYI 1250 7 Kameralar, neon ışıkları, sahnelerin büyülü dünyasının içinde kaybolan hikâyelerden biri Serpil Örümcer. Genç yaşında yakaladığı şöhretin yüküyle belki de doğru dürüst tutunamadı hayata. Talihsizlik dediği onca olay onu bugün parasız, işsiz ve aç bıraktı. Ayın Biri Kilisesi’nde dilek anahtarı, Bakırköy Belediyesi’nin verdiği stantta ise küçük çapta giysi satıyor ama yaşamını sürdürecek kadar para kazanamıyor. Röportaj: ŞİRİN GÜVEN Fotoğraf: UĞUR DEMİR İstediğim lüks yaşam değil iş Simitçilik yapayım dedim, stant verdiler S erpil Örümcer’in zor durumda olduğunu duyduğumuzda ekipçe çok üzüldük. 1970’lerin en ünlü sinema ve sahne sanatçılarından biriydi Örümcer. Bacaklarının güzelliğinden dolayı “Bayan Bacak” diye anılırdı. Uzun bir süredir hakkında çok zor durumda olduğuna ilişkin haberler çıkıyordu. Her defasında da bir yardımla karşılık buluyordu bu haberler. Bu kez de Ayın Biri Kilisesi’nde temizlik yaptığı yazıyordu. Oysa Bakırköy Belediyesi ona bir stant açmıştı. Niye bu kadar zor duruma düştüğünü konuşalım diye stantına gittiğimizde anladık. Yorgun ve yıpranmıştı. Talihsizlikler hiç peşini bırakmamıştı, elinde avucunda ne varsa satmak zorunda kalmıştı. Hatta kaçırılıp zorla evlenmişti. Batman’da işkence gördüğü evden polis operasyonuyla kurtarılmıştı. O günden beri de doğru dürüst bir işi olmamıştı. Bazen sokaklarda, parklarda hatta tuvaletlerde yatmıştı. Şimdiyse başını sokacak bir evi var ama yaşayacak kadar parası yok. Stant iş yapmıyor, o ise yıkılmadım hâlâ ayaktayım, diyerek dizilerde babaanne, anneanne rolü istiyor. Zor durumda olduğunuzu duyduk. Nasıl oldu bu? İkinci yaptığım evliliğimde eşim sahneleri bırakmamı istedi. 1990’larda bıraktım ben de. Marmaris’e taşındık beraber. Orada bir gazinom vardı, onu işletiyordum ama yangın çıktı ve ne var, ne yoksa yandı. Sonra İstanbul’a döndüm ama İstanbul’da gazino kalmamıştı. Ufak yerler kalmıştı bir tek. Yine oralarda söylüyordum, şehir dışına küçük işlere gidiyordum. Çanakkale ve Rize gibi... Sonuçta 1994’te eskisi gibi olmasa da kendimi geçindirebiliyordum, kimseye muhtaç değildim. Sonra 1995 yılında bir gün Batman’a gittim iş için ve her şey bitti. Çünkü adamın biri peşimi bırakmadı. Nasıl bırakmadı? Kimdi ki o, nasıl tanışmıştınız? Batman’a konsere gitmiştim. Orada çatışma çıkmıştı PKK ile. O yüzden konser 10 gün ertelenmişti. Onun orada yerel bir radyosu vardı, konseri de o düzenliyordu zaten. Sonra ben İstanbul’a gideceğim dedim, o da “Ben de İstanbul’a gidiyorum. Sizi de bırakayım“ dedi. Beni kapıma kadar getirdi. Annemle kızım da evde... Ben de zahmet etti o kadar diye kibarlıktan “Buyurun bir kahve İcap ederse temizlik de yaparım Ayın Biri Kilisesi’nde temizlik yaptığınızla ilgili haberler çıktı... Şöyle oldu o olay. Yaz ayıydı ve bu stant hiç iş yapmıyordu yine. Bir dostum aradı beni. O gün de stantıma gidecek yol param bile yoktu. Halimi hatırımı sorduğunda, durumu anlattım. İş yok hiç, satamıyoruz malları dedim. Bir süre sonra beni tekrar aradı ve ayın birinde Ayın Biri Kilisesi’ne gel sabah 08.30’da dedi. Kilisenin dışında dilek satıyorum ben. Sonuçta kilisede beni görünce herkes sarılıyor, muhabbet ediyoruz. Bu sayede satışlar artıyor, bana da bir pay veriyorlar. Ben de çok zor durumdayım, bir para kazanmış oluyorum. Kaldı ki, çalışmanın ayıbı var mı? Temizlik icap ederse onu da yaparım. Kilise de temizlerim, cami de. Uyuşturucu mu satıyorum ki bunu bu kadar olay yapıyorlar anlamıyorum. Hep alın terimle yaşadım ben, malımı kaybettim ama namusumdan, şerefimden hiçbir şey kaybetmedim. Haysiyetim, şerefim çok önemlidir. Ama bu iş devamlı değil, sadece ayın birlerinde. Bu arada hakkımda bana daire alındığını yazıyorlar. Asla böyle bir şey yok. Olsa zaten neden saklayayım ki? Göğsümü gere gere teşekkür ederek söylerim. Kaldı ki ev olsa bile, duvarlarını mı yiyeceğiz? Hani bunun elektrik, su parası? Ne yiyip, ne içeceğiz? Ben lüks istemiyorum, zaten zamanında lüks içinde yaşadım. O yüzden hiç gözüm yok öyle şeylerde. Tek derdim çalışacak bir iş bulmak, kendime ve torunuma bakabilmek. Ne yapmayı düşünüyorsunuz peki? İş olarak ne yapabilirsiniz sizce? Ben bu mücadeleleri verdiğime göre daha yıkılmamışım, ayaktayım. Sadece eğrildim biraz. Dürüst insanlar yıkılmaz, eğilir zaten. Bana dizide bir rol verebilirler. 40 sene şarkı söyledim bir de. Kasetlerim, müzikal filmlerim de var. Sabahlara kadar gazinolarda, ekstra işlerde çalıştım ben ama biz büyük paralar kazanmadık o zamanlar. Bir konserle villa almadık. Taksitlerle ve dedemin de yardımıyla Levet’ten bir daire aldım. Sonra onun borcunu bitirdim bir tane daha. Biriktirerek hep ama. Bir de araba aldım. O zamanlar çok büyük paralar yoktu çünkü. İş yapmayınca bu biriktirdiklerim yavaş yavaş eridi. Sonra bir de hastalığım çıktı. Cilt kanseri geçirdim, o da yıktı beni. Doktor bu hastalık için atlayıcı dedi. Ne zaman, nereye atlayacağı belli olmazmış. 6 ayda bir kontrole geleceksin dedi ama benim gittiğim yok tabii. Zaten belimde fıtık, gözümde de katarakt var. Bir şeyler var işte, rahatsızım ama iyiyim. G için” dedim ve bize davet ettim. Orada yapıştı işte. Geliyor, gidiyor, ikide bir kapımızı çalıyor. Kız kardeşini yolluyor bize. Evleneceğim diyor illa. Evlendiniz mi peki? Adamın yüzünden Beylikdüzü’ndeki evimizi satmıştık. Ondan kaçmak için yani... Ama yine kurtulamadık, peşimize düştü. Beni beğenmiş de benle evlenmek istiyormuş. Zorla, tehditle evlendirdi beni. Ama asıl durum öyle bile değilmiş, kızımda gözü varmış meğer, kızıma göz koymuş aslında... Sonuçta “Kızını kaçırırım, torununu kaçırırım” diye gözümü korkuttu. Beni kaçırıp Batman’a götürdü ve nikâh yaptı. Korkutarak... Batman’da eve kapadı. İşkenceler yaptı bana. Beni onun elinden Show TV İtiraf Programı, Reha Muhtar kurtardı. Kimseyle ilişkim kalmamıştı eve kapatıldığım için. İnsanlar Batman deyince şüpheleniyormuş ama damadım orada rahat diyormuş. İlk eşim Berkant, “Benim bildiğim Serpil kızını bırakmazdı” diyor ve o zaman şüphelenmeye başlıyorlar. Çünkü ben kapatıldığım için, kimseyle irtibat kuramıyordum, kimseye durumumu anlatamıyordum. Zaten polis operasyonuyla kurtuldum. Hâlâ da peşimizde ama şimdi bulsa da bir şey yapamaz savcılığın haberi var çünkü. Peki kurtulduğunuzda İstanbul’a mı döndünüz? Eviniz de yok değil mi? Ne yaptınız? Evet, evi zaten satmıştık o adamın yüzünden. Çuvalla eşyalarımı bir yere bırakmıştım. Oradan damadım alıp, yakıyor. Hepsini sokağa atmış. Çorlu’da onun ev sahibine bırakmıştım, bunların sakla dönünce alacağım diye. Ev sahibine gidip kayınvalidem öldü demiş. Bir döndüm İstanbul’a her şeyim gitmiş. Ne eşyam kalmış, ne annem kalmış. Ortada kaldım üstümle başımla. Zaten damadım verdi o adamın eline beni. Niye bunları yapıyor ki damadınız size? Kin mi tutuyor bir şeyden dolayı acaba? Aslında benim ona kin tutmam gerekir çünkü annemi öldürdü. Annemi sokağa attılar, sokaklarda kalça kemiği kırılmış, dayak da yemiş. Dayanamadı tabii kadıncağız. Kimseye kin tutmam ama damadımla, bana işkenceler yapan ayrıldığım eski eşim Batmanlıyı unutmayacağım. Onların yüzünden sokakta kaldık çünkü. Bakırköy’deki stant yeteri kadar kazanmanızı sağlayamıyor değil mi? Onu da anlatayım. Ekmek parası yoktu, ağlıyordum yollarda. Bakırköy Çevre Derneği’nden Nermin Ar ve Bakırköy Belediye Başkanı Ateş Ünal Erzen ile görüştüm, “Bir simitçilik yapayım bir yerde” dedim. “Sana yakışmaz bu. Biz en iyisi sana küçük bir stant verelim, orada bir şeyler sat” dediler. Ama ben satacak bir şeyler de alamadım çünkü param yoktu. Sağ olsunlar bana o konuda da yardım ettiler. Ama piyasa çok kötü, maalesef kimse bir şey almıyor. Dizide oynamak sizi rahatlatacaktır maddi açıdan sanırım... Evet, ben bir anneanne, babaanne rolünü oynayabilirim. Ama kimse yanaşmadı. Benim gibi başka arkadaşlar da var, onlara da rol verebilirler. Belki bu yeni jenerasyon bizi tanımıyor, o yüzden bize yer vermiyor. Cast ajanslarını da bilmiyorum, gidip kapı da çalamam. Ama halk bizi görmek istiyor aslında, onun farkındayım. Bana stantın önünden geçerken bunu söyleyen çok kişi oldu. Cüzzi de olsa, geçinip gideriz öyle bir imkân olsa. Bir de gece yapılabilir bana aslında. Bakırköy Belediyesi gece düzenlemedi mi? Gece değil de, bir gün yaptı onlar. Biletler 5 ve 10 liradan satıldı. Çok borcum var benim. Sağ olsunlar onların bu yardımıyla ufak da olsa borçlarımın bir kısmını kapadım. Aslında başka sanatçıların da sahneye çıkacağı bir gece yapabilsek çok iyi olur. Ben de 3 şarkı söyledim o gün. 40 senelik bir tecrübem var bu alanda sonuçta. G SOKAKLARDA YATTIM Çok zorluklar yaşadınız sanırım İstanbul’a dönüp de evinizin olmadığı o dönemde? Evet, sokaklarda mı kalmadım, tuvaletlerde mi yatmadım. İş yok, güç yok, para yok. 2002 yılıydı. Show TV kurtardıktan sonra Reha Muhtar bizi bir eve koydu. Ama orada da elektrik ve su faturalarını ödeyemedik. Bu sefer ev sahibi bizi dışarıya attı. Kızım da yanımda, iki torunum da... Kızımın kocası da çalışmıyor, hepimiz sokaklarda kaldık. Sonra damadım büyük oğlanı aldı gitti, ben küçük torunla sokaklarda kaldım. Onun, bunun evinde kaldık 8 aylık bebekle beraber. Kar, kış, felaket tabii. Avaz avaz bağırıyorum bana yardım edin diye. Televizyoncu Zafer Dinçer yardım etti, “Abla bağır, duyacaklar seni elbet” [email protected] C M Y B C MY B Örümcer yıllar öncesinde. dedi ama kimsenin duyduğu yok. Çöp mü toplamadım? Yiyecek ekmek yok, hiçbir şey yok, ne yapalım? Ağlıyorum sokaklarda. Bebek de aç, sefil... Kızım da boşanıyor şimdi kocasından. Zaten kötü bir adam çıktı, hiç bakmadı kızıma. Dilendirmiş kızı, süründürmüş. O da sokaklarda. Korkunç bir şey yani, bu kadar olmaz! Olamaz bu kadarı gerçekten. Hiç mi iyi gelişme olmadı? Sağın solun, eşin dostun imkânlarıyla bir ev tuttuk. Ben 58 yaşıma geldim, artık benim ev hayatımın olması gerekiyor. Uğur Dündar duymuş, geldi gördü beni. Evde ne perde var, ne bir şey. Bir çekyat var, o da kırık. Yerlerde yatıyoruz hiçbir şeyimiz yok. O yayına koymuş görüntülerimizi, Vahe Kılıçarslan görüp bana “Çok üzüldüm, evini döşeyeceğim Serpil Abla” dedi. Böylece onun programıyla evi döşediler, sağ olsunlar. Ama benim amacım eşya değil aslında, hiç param yok sonuçta. Kirayı, elektriği, suyu, doğalgazı ödeyemiyorum. G