Katalog

26 EYLÜL 2004 / SAYI 96( ANTIDEPRESAN ÇAGI Nilüfer Zengin Bırakmak istiyorum ama bırakamıyorum orlu süreçlerinde çözümü antidepresanlarda bulmuşlar. Kimi doktor kontrolünde, kimi eş dost tavsiyesiyle başlamış. Sonunda ilacın kendisi bir soruna dönüşmüş. Bu kez bağımlılıktan kurtulmak için tedavi görüyorlar. Işte anlattıkları: Melis Giirsoy (Rehber32): Çok hızh temposu olan bir hayatım var. tnsanların sorumluluğu üzerimde. Zamanla yarışıyorum. Tur bitip de otel odasına ya da evime döndüğümde rahat bir uyku uyuyabilmek için önceleri bir kadeh içki içiyordum. Sonra bir arkadaşımın tavsiyesiyle sakinleştirici ilaçları keşfettim. Hem sabaha baş ağrım da olmuyordu. Artık içki yerine Bellargal filan içiyorum. Bir psikoloğa ya da psikiyatra gitme gereği duymuyorum çünkü çocukluğuma falan inmek istemiyorum. Sadece biraz sakinleşmek, rahatlamak istiyorum. îçkiden daha sağlıklı bir yol bence. Z Aydolu S. (Oğretmen, 35): Daçlarla geçirdiğim ağır bir hastalık dolayısıyla tanıştım. Hastalığımtn ciddiyeti, zamansız ölüm korkusu üzerime ağır bir yük bindirdi, hayatımı mahvetti. Gördüğüm tedaviyle hastakğın genel belirtilerini aşmayı başardım ve tam bir iyileşme sürecine girdim. Tüm bu olumlu tabloya rağmen sinirsel olarak kendimi toparlayamadım, antidepresan kullanmaya başladım. Önceleri herkesin kullandığı, rahatça temin edilebilen ilaçlar alıyordum. Daha sonra ruhsaJ sorunlarım kronikleşmeye başlaytnca, doktora başvurdum. Hafif antidepresanlardan ağır olanlara geçtim. Ilk zamanlar her şey çok iyiydi. Nedensiz bir mutluluk, sürekli bir dinginlik hali ve rahathk. Zamanla fazla duyarsızlaştığımı ve hissizleştiğimi gördüm. Eşim ve küçük oğlum "ruh" gibi olduğumu söylüyorlardı. Önceleri şikayetlerini önemsemedim. Bir ara isteksizlik ve sürekli yorgunluk hali baş gösterdi. Herkeste oluyor mu bilmiyorum, ama az da olsa cinsel hayatımda olumsuz değişimler olmaya başladı. Bunun iızerine, doktorumla konuşup ilaçlara küçük aralar verip, ilaç kullanmaya tamamen son verdim. Şu an çok gerekmedikçe ilaç kullanmıyo Aydın Çalışkan (Görsel tIetişim44): 1995 yılında, ışlerımın en ıyi ve keyfimin en yerinde olduğu donemde, durup dururken sinirsel bir atak geçirdim. Gecenin bir vakti göğsüme dayandmaz bir ağrı girdi. En yakın hastaneye gittik, oradaki doktor psikolojik bir atak yaşadığımı söyledi. Emin olmak için Siyami Ersek Hastanesi'ne gittim. Oradaki kardiyolog, detayh bir checkup yaptı. Gerçekten sapasağlamdım. Kardiyolog da depresif kriz teşhisi koydu. Onun kontrolünde kullanmam ve bir psikiyatra görünmem şartıyla Prozac (antidepresan) ve Xanax (anksiyete giderici) yazdı. Psikiyatra gitmedim. İlaçları kullanırken her akşam alkol de aldım. Aynı doktora gittim, durumu anlattım. Hem kızdı, hem şaşırdı. tlaçlara devam etmemi, içki içmememi ve 3 ay sonra tekrar ona görünmemi söyledi. Gitmediğim gibi, 6 ay sonra ilaçları kendi kendime bıraktım. Ilk haftasında eskısinden de kotu oldum. Yeniden doktora gittim, Pro zac yerine, Seroxat (antidepresan) verdi. Birkaç yıl içki ile ilaçları bırlikte aldım, birkaç kez de ilaç almayı yine kendi kendime bıraktım. Bu durum, 2003 Ağustos'a kadar böyle devam etti. Çalışamaz hale geldim, ekonomik durumum bozuldu. Sonunda psikiyatra gittim. Terapi yoluyla tedaviye devam ediyoruz. Içkiyi de bıraktım. Artık çok daha iyiyım, yalnızca konsantrasyon guçlüğü çekiyorum. Doktorumla, bu sorunun da üstesinden gelmeye çahşıyoruz. Aynı şekilde 17 yaşındaki oğlumun da konsantrasyon sorunu var. Doktor, yalnızca üniversıte sınavına hazırlanma sürecinde ona da ilaç verdi. Ben bu ilaçları dengesiz ve bilinç sizce kullanarak yaşamımdan 9 yılı kaybettim. Insan ancak, anlaşabileceği bir doktor kontrolünde ilaç kullanmalı. Pelin Akat (Öğrenci19): Üç yıl önce kendimi iyi hissetmediğim için psikiyatra gittim. Gerçekle hayali ayırt edemiyordum. îletişim bozukluğu yaşıyordum. Dogmatic ve Deprex verdi. Dk 1 yıl sonunda ilaçları bırakmak istediğimi soyledim. Doktor henuz bırakmaya hazır olmadığımı söyledi. MSr ^ 2 yıldır doktora gitmiyorum, ama ilaçları bırakmadım. Çünkü almadığım zaman kotü duruma geri dönüyorum. Birkaç kez bırakmayı de nedim, ama yemek yemeden, adet duzenime kadar her şeyim bozuldu. Oturduğum yerden ayağa kalktığımda gözlerim kararıyordu.Şimdı başka bir psikiyatra gidip, ılaçla değil, terapiyle tedavi olmak istiyorum. Yanı bırakmak istiyorum ama bırakamıyorum. kJar da ı;j]yor Sosyolog, Bilgi Üniversitesi Sosyoloji Bölüm Başkanı Doç. Dr. ARUS YUMUL, insanlara sorunlarım çözmelerinin değil, onları görmezden gelmenin öğretildiğini vurguluyor. Yumul'a göre bu öğretideki en büyük pay da / antidepresanlara ait: "Sadece ilaçların değil, hastalıklann da pazarlandığı bir dünyada yaşıyoruz. Medya yoluyla depresyon, kaygı ve stres içinde yaşadığımız vetüm sorunlarımızın kaynağının stres olduğu fikri toplumda yerleşip yaygınlaştı. îlaç endüstrisi ile 'mutluluk endüstrisi' el ele verip tüm sorunlarımızın üstesinden gelmeye soyundu. Hepimiz hayatımızda her türlü kaygı ve sorundan uzak yaşamayı en doğal bireysel hakkımız olarak görmeye başladık. Sorunlan, kaygılan gündelik hayatımızın bir parçası olarak algılayıp onlarla başa çıkmaya çalışmak yerine onları nasıl görmezden geleceğimiz bizlere öğretilmeye başlandı. Bu yaklaşimın bir ayağını 'bir haftada hayatınızı değiştirin' gibi mucizevi formüller oluştururken diğer ayağını da antidepresan kullanımını özendirmek oluşturdu. Aşk dahil tüm duygularımızın, yani insanı insan yapan her şeyin, vücudumuzdaki kimyasal sureçlere bağh olduğu inancının kabul görmesi ile her türlü sorunumuzun üstesinden ilaçlarla gelebileceğimize inandık. Duygularımızı, davranış şeklimizi, hayata bakışımızı değiştirecek ilaçlar piyasaya surüldü." Antidepresan kullanımı önce neşe, sakinlik sağlıyor, depresyonun karanlığını gideriyor. Ama bir süre sonra hissizleşme ve duyarsızlaşma başlıyor. Kullananlardan biri "ruh gibi olmuştum" diyor. Üaca bağımlılık ise kullananların neredeyse tümiinü içine alan bir girdap. Çoğu zaman tedavi gerektiriyor...