Katalog

Sizin babanız ne renk? “Hayatta ben en çok babamı sevdim...” dizelerinin çığlığıyla Can Yücel “çağırmış” Haydar Ergülen’i bu kitaba. O da tutmuş göz kırpmış, ıslık çalmış, fısıldamış; aralamış çocukluğunun üstündeki ipek şalı; anıyı, öyküyü, şiiri, günceyi, denemeyi, yaşamöyküsünü bahçeye, oyuna buyur etmiş. Ve yaşamının her anının, her gününün sokaklarında, çarşılarında dolaşmaya çıkmış. Bizi de çağırıyor. vi bir kitabım oldu...” deyişi de renk- len, tamam da nasıl?” sorumun yanıtı- si, her gün altıyedi gazeteyi okuması- Y. BEKİR YURDAKUL lerle, bu yapıttaysa maviyle dostluğu- nı ararken daha ilk bölümde fark edi- nın yanında Kel Hasan Usta için varsa nu; anlatı ya da öykü boyunca el ele yorum ki Şu Benim Mavi Babam bir- yoksa işte bu “elinin değmesi”dir, işini airin hayatı şiire dâhil...” Böyle yürüyeceğini söylüyordu. Beklentim o den çok babayı (dedesini de) çıkarı- iyi yapmaktır en büyük haslet. miydi Cemal Süreya’nın dize- ‘‘Ş Bir “ev mutlusu” olunca yazar, ba- yöndeydi. yor sahneye. Üstelik yer yer başrolü si. Usta şairden el alıp “Kitabın de paylaştırarak. Sıklıkla (aslında her bayı anlatma yolculuğu da o oran- adı, kapağı, arka kapağına düşülen da renklenir, boyutlanır, araya bam- BÜTÜN KİTAPLARI AMA... an) çocukluğunu tanıklığa çağırıyor, not... Her şey, her şey o yapıta/ anlatı- başka görüntülerin sızmasını -sabır Ve daha ilk sayfada, “insan pek çok onu başka çocuklarla, edebiyatımızın, ya dâhil işte...” desem belki de ne de- bir yana- sevgiyle karşılar. Yağmurlu şey gibi babasının rengini de zaman- sanatımızın usta çocuklarıyla tanıştı- diğimden çok bir merak alır sizi de. İyi bir gün; çiçeklerin, bahçelerin, çocuk- la öğreniyor... Babamın rengi maviy- rıyor. Sonra çıkıp bize / size geliyorlar. de olur. Haydi, kestirmeden söyleye- ların, seslerin ve gülümsemenin ren- miş” iletisini alınca alıp başımı düştüm Her birinin rengini sunuyor, anımsa- yim öyleyse: gi girer araya. Şarkılar, türküler görü- yollara, sizin de öyle yapacağınızdan tıyor. Duygularımızın, heyecanlarımı- Bu düşünce; dikkatimi çeken, oku- nür sahnede, şairlerle el ele yorumcu- maya heves ettiğim, okumaya durdu- kuşkum yok. zın, kırgınlık ve kederlerimizin, sevgi- lar, sinemanın unutulmaz adları... So- ğum, o hevesle kucakladığım her ki- kak oyunları, arkadaşlıklar, oyunlarda tapta çalar kapımı. Ve renklerin cüm- yitmeler ve onlara verilmiş renkler. büşü başlar: Gün olur bozarır, sara- rır ortalık. Bazen de gri bulutlar kaplar HER ŞEYİN RENGİ VAR göğümü, hatta her yan kararır. “Emin Renkli bir insandır artık Kaporta- misin bu kitapla arkadaş olmak istedi- cı Kel Hasan. Ya da şöyle: babasının ğinden? bütün renklerini (Salâh Birselce söy- Değilse ‘Birisine mi bakmıştın?’ Ya lersek) şanoya çıkarırken hem 1950, da vaktin mi bol?” desem de ken- 60’lı yıllardan akıp gelen (son kırk yıl- di kendime, hiç değilse şöyle bir hatı- da artık aramızda olmayan ama nere- rını sorarım bana doğru uzanan kita- ye gittiğini de sorup durduğumuz) in- bın. Gün olur yeşile, maviye keser. Bir sanı, hayatı, ilişkileri, birlikteliği kıyas- coşkuya batarım daha kapısında do- lamaya duruyor. Ve her şeyin rengini lanırken. Kızardığı, morardığı da olur koyuyor orta yere. her yanın. Olmaz mı? O durumda ne- Boşa değildir renkten renge girme- ler olduğunu da varın siz söyleyin. lerimiz, sararıp solmalarımız, kararıp kalmalarımız, mosmor kesilmelerimiz; ‘MAVİ BİR KELAYNAK’ güllerimizin açması, yeşil yeşil bak- Şu Benim Mavi Babam’ın haberini malarımız... İzmir’de almıştım sevgili Haydar’dan. Sonra babasının gönlünün, bakışı- Kısacık “Babamı yazdım...” notuyla. nın, emeğinin, meraklarının, yürüyü- Kitabın adını okuyunca çok sevdiği- şünün, duruşunun rengini, renklerini... ni, hayatında derin izleri olduğunu az “Hayatta ben en çok babamı sev- çok bildiğim babasını anlattığını bil- dim...” diyen Can Yücel “çağırmış” menin ötesini aradım. Beni “Haydar- Desen: MURTEZA ALBAYRAK ca” bir anlatıyı merak etmenin ötesi- Haydar Ergülen’i bu kitaba, dizelerin Kitaplar merak ettiğiniz iki hayatser- nin, mutluluğun rengini söylüyor; bi- çığlığıyla. O da tutmuş göz kırpmış, ne taşıyansa başlığa değin tırmanan giliyor: Yazarın sunduğu ve kendi ya- zim de fark etmemizi, bulmamızı, du- “mavi” oldu. ıslık çalmış, fısıldamış; aralamış ço- şadığınız hayat. Yok, “ikincisini zaten yurmamızı istiyor. Derken sahne bam- cukluğunun üstündeki ipek şalı; anıyı, Kapaktaki tür notunun “anlatı” olu- biliyorum” vb. tümce kurmayın bence; başka renklere bürünüyor. Maviyle öyküyü, şiiri, günceyi, denemeyi, ya- şu kimi ipuçları taşısa da okuyacağı- kitapta yol aldıkça “tanıdığınız” kendi- yeşilin yer yer turuncuyla kestiği yıllar- mın bir türe sığmayacağını, sığama- şamöyküsünü bahçeye, oyuna buyur nizi yeni baştan, kıyıya köşeye saklan- la günümüzün bomboz dünyasını hiç- etmiş. Ve yaşamının her anının, her yacağını kestirmek hiç de zor değildi. mış, ne zamandır anımsanmayı / orta- bir şeyi unutmadan şöyle bir gözden Her tanıştığına, “Merhaba, ben ka- gününün sokaklarında, çarşılarında ya çıkmayı bekleyen anlarla da bulu- geçirelim dileğini seslendiriyor. portacı Kel Hasan...” diyen, “güldü- dolaşmaya çıkmış. Sizi de çağırıyor, şup tanımaya başlıyorsunuz. haydi bırakın bilgisayarları, tabletleri, ğünde dünya gülen, gökyüzü okulun- Yalnızca “Kel Hasan Usta”dan söz İŞİNİ İYİ YAPMAK dan mezun adam”, şair oğlun gözün- telefonları hiç değilse bir günlüğüne; açarak yapmıyor üstelik bunu Ergü- Dolmuştayız. Yolculardan bir sesle- koşun bahçeye. Kaportacı Kel Hasan de “mavi bir kelaynak”tı da. Haydar Ergülen; şiirlerinin, deneme- len; “bütün kitapları okumalı, bütün ki- niyor sürücüye: Usta da yanında! n taplarda hayatınızdan bölümler, par- “Kapıyı tamir ettirmişsin. Eskisinden lerinin, inceleme yazılarının ve çocuk- lar için kaleme aldıklarının yanına öy- çalar, anlar var...” diye inceden fısıl- iyi olmuş.” Şu Benim Mavi Babam / Haydar küyü de eklemişti. İmza yerindeyse dayarak yapıyor. “E, Kel Hasan Ustanın eli değdi.” Ergülen / Günışığı Kitaplığı / 160 s. seslenişin ardından “...sonunda ma- “Babasını anlatıyor Haydar Ergü- Kitapları, çalışmayı çok sevme- / 12+ / 2022. 24 Kasım 2022 14