Katalog

29 TEMMUZ 2001. SAYI801 Johnson, VVashington Post'un makale sayfaları için, "Bunlar benim için iki bölüğe bedeller" demişti. W. Post geleneğine göre makaleler, gazetenin diğerbölümlerinden tamamen bağımsızdı. Bir zamanlar sadece tek bir siyah gazetecisi (Onun sadece gazete girişindeki tuvaleti kullanmasına izin veriliyordu) olan W. Post zencileri de çalıştırmaya başlamıştı. Amaç ırk aynmı nedeniyle patlayan olaylan yerinden rahatça izlemekti. 1972 yılı geldiğinde haberlerde çalışan 400 kişiden 4O'ı siyahtı. Siyah gazeteci çalıştırmakonusunda öteki gazetelerden çok daha radikal bir tutum almışken en çok eleştiriye uğrayan yine W. Post olmuştu. Bu kez siyahlarlabeyazlararasındaeşitliğinçiğnendiğisöyleniyordu. Nixon, iktidara gelmesinde önemli bir desteği olan VVashington Post'a yayınları nedeniyle adeta savaş açmıştı. Gerekli ruhsatlan vermeyerek cezalandırma yöntemine girişince W. Post' un borsadaki hisseleri tehlikeye düştü. Vietnam Savaşı'nın y önünü değiştiren Pentagon belgeleri işte bu sırada yayımlandı. Hem de ulusal güvenlikkoşulunarağmen... Graham'ın.karar vermek için görüştüğü telefon hatlarının birinde Ben Bradlee vardı, diğerinde genel müdürü. Uzun süren telefon toplantısının sonunda karan Katharine Graham vermişti: Belgeler yayımlanacaktı. Bu onun yayımcılık kariyerinin en cesur karanydı. Bütün şirketlergrubunun iflasını göze almıştı. Sonuç büyük bir başanydı. Böylece, Amerikan basınının hükümete otomatik destek verme geleneği de son buldu. Ben Bradlee bu kararın ardından şöyle demişti: "Vietnam olmasaydı bu da olmazdı. Vietnam bütün kurallan değiştirdi. Bizim gırtlağımıza bastılar, yalan üstüne yalansöylediler." Kathartne Graham ve Nbcon. Watergate'den on dörtyüsonra... Kendi grubu içinde çalışan kadınlara kendilerine* güvenmeyi öğütlerdi. Washington Post Gazetesi Politika Editörü Maralee Schwartz ile aralarında geçen ilginç diyalog, ölümünden sonra onu anlatan yazilardan birinde yer alıyordu. Maralee Schwartz politika üzerine yazdığı bir yorumun ardından " Yaptığım acaba doğru muydu" diye kıvranıp dururken Katharine'i karşısında bulmuştu. Ne oldu diye sormuştu Katharine Graham ona. Schwartz politika sütununa yazdıklannın VVashington Post standardında olup olmadığına karar veremediğini söyleyince, ona şöyle demişti: "Bütün kadınlar böyle değil miyiz? Kendi kendimizin düşmanlarıyız. Hep erkeklerin önemli ve büyük işlere daha uygun olduklannı düşünerek büyüyoruz... Her zaman yeterince iyi olmadığımıza inanıyoruz. Acaba dünya üzerinde tek bir erkek var mıdır ki, yazdığım doğru mu değil mi diye düşünsün? Bir tane bile yoktur. Ama bizler kendi kendimizin en ciddi eleştirmenleriyiz." Kmliç«dwı sonra iklncl kadın... Güzelbirkadmdı. Kocasınınölümünün ardından bir daha evlenmedi. 1.70'inüstünde boyu vardı, feminen görünümlüydü. Erkeklerle flört etmeye ve onlardan akıl alınaya, çikolataya, dondurmaya, sinemaya bayılırdı. Her sene bir öncekinden daha güzel görünmeyi başarmıştı. Amenka'nın gelmiş geçmiş bütün başkanlannakafa tutmayı becerirken VVashington'ın iddialı davetlerinde kendisini huzursuz hisseder ve bundan nefret ederdi. Onun için Amerika'nın en kuvvetli kadını denilmesinden huylanırdı, "Sanki halterciden söz ediyorlarmış gibi söz etmesinler benden" derdi. Katharine Graham 'la röportaj yapan bir lngiliz gazeteci ise "Kraliçe Victoria'dan sonra en önemli kadın" ifadesini kullanmıştı. 1997 yılında anılarını yayımladı. 600 sayfada iç dünyasının tamamını okurlara açmıştı. Kitap mükemmel bulundu. Bestselleroldu. O yılın Pulitzerödülü Katharine Graham'a verildi. Beklemediği bu ödül onu çok şaşırtmıştı. Kitap çok içtendi. Onu tanıyan, tanımayan herkes anlatılan kadının gerçekten Katharine Graham olduğunu hemenanhyordu. Kitabında şöyle diyordu: "Benim neslimden pek çok kadın dar tanımıy la anne ve ev kadını olmayı öğrendi. Yoluma çıkan en büyük engel bu kavrayışımdan kaynaklanıyordu. Biz kadınlar hep erkekleri mutlu, çocuklan da rahat ettirmek için dünyaya geldiğimize inandınlmıştık." Katharine Graham risk almayı biliyordu, başını belaya sokmayı da. Pentagon belgelerini yayımlamadan önce Nixon onun için şöyle demişti: "Kate Graham, başını felahalde belaya sokuyor..." Ancak Kate Graham başını her belaya sokuşunda servetine servet katacak, grubunu Amerika'nın ilk 500 şirketi arasına sokmayı başaracaktı. Grubun 1963 yılında 84 milyon dolarlık yıllık geliri onun yönetimi devrettiği 1994 yılında tam 1.4 milyar dolara ulaşmıştı. Basının dünya üzerindeki rolüne yeni bir tanım getiren Kate Graham medya üzerine toplanan birkonferansa katılmak içingittiği tdaho'dadüşerekbaşından yaralandı ve 84 yaşında yaşama veda Graham, Prenses Diana ile Beyaz Saray'da. Yıl 1996... Nlxon'ın Istifası... Katharine Graham, Washington Post'un başına geçmese belki de Beyaz Saray'm gizli kulak skandalı Watergate hiçbir zaman ortaya çıkmayacaktı. Belgelerin peşine düşen ve yayımlayan tek gazeteydi Washington Post. Dünyanın en güvenilir yayın organı olmayı da böylece hak edecekti. Modern gazetecilikte bir dönüm noktasıydı NVatergate belgeleri. W. Post, bir başkanın ancak bir suçun kanıtlanmasıyla devrilebileceğini savunan başyazısında Nixon'ın istifası istemişti. Başkan o gün istifaetti. Katharine Graham kendi gazetesinde çalışanların basın özgürlüğünü doğuştan kazandıklan birhakmışgibi kullanmalarını sağlamıştı. Ölümünden sonra onunla birlikte çalışanlar şöyle diyorlardı:" O, basın piyasasına gelebilecek en ideal patrondu. Mükemmel değildi, idealdi. Çalışanlara hiçbir zaman şu ya da bu konuyu, şöyle ya da böy le yazm diye bir telkinde bulunmamıştı. Kendi şirketler grubu içindeki gazetelerde çalışanların işverenlerin fikirlerinden bağımsız düşünmeleri gerektiğineinanmıştı." Feminizmin 1970'li yıllarda estirdiği rüzgâra başlangıçta soğuk bakıyordu. O yıllarda en büyük ayrımcılık gazetelerde yaşanıyordu. MS dergisinin kurucusu feminist gazeteci Gloria Steinem, Katharine GraharrTın harekete ilgisini çekmeyi ba şardı. Gloria Steinem ile dost olmuşlardı. Kadınların basın sektöründe ayrımcılığa uğradığını kavrayınca kadınları dışlayan pek çok engeli yıktı. "îktidarın cinsiyeti yoktur"deyişinibenimsemişti. Kadınları öne çıkarmak için gayret gösterirken, "erkek çeteleri" diye söz ettiği erkek iktidar odaklarına sürekli karşı çıkıyordu. Bir başka feminist gazeteci, köşe yazan Meg Greenf ield süreç içinde Katharine Graham'ın en yakın dostu olmuştu. "Kişisel Tarih" adını verdiği anılannda, "Işyerindeki eşit lik sorununukavramam, ücretlerdeki eşitsizliği görmem zaman alacaktı" diye yazmıştı. O, Yahudi gelenekli ama laik bir ailede yetişmiş, politik olarak Cumhuriyetçilerin görüşlerinden etkilenmiş bir liberaldi. Radikal dostları vardı, ama babasının kapitalizmden kâr ertiğini hiç y adsımıyordu. Kolejin son sınıfına geldiğinde Demokratların yanında saf tutmaya başlamıştı. Ancak kendisini tanımlarken şu ifadeyi kullanmayı tercih ediyordu: Ben limuzin liberaliyim. Katharine, babasıyla (ü.stte). Yıl 1961. Graham, kocası Philip (sağda) ile Newsweek 'in ofisinde (altta)... 46 Vı/ıa kadar herhangi bir kadmdu..