Katalog

Cumhuriyet Ankara 318/06 AĞUSTOS 2010 Diplomalıminibüsçülerbaşkent sokaklarında A NKARA (Cumhuriyet Bürosu) Türkiye’de binlerce kişi eğitimini aldığı işi yapamıyor. Özellikle yükseköğrenim kurumlarından mezun olup, kendi alanı dışındaki işlerde çalışanların sayısı da hayli fazla. Kendi alanı dışında çalışanların yöneldiği işlerden biri de minibüsçülük. Örneğin Ankara Minibüsçüler Odası’na kayıtlı 500’e yakın üniversite mezunu minibüsçü var. Üniversite mezunu minibüsçüler mesleğe başlamalarının öyküsünü ve minibüs şoförü olmanın zorluklarını anlattılar. I Uğur Çelik: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi İşletme Bölümü’nden 1991’de mezun oldum. Öğrencilik yıllarımda, 1988’den 1996’ya kadar minibüsçülük yaptım. Mezun olduktan sonra kendi alanımla ilgili iş bulabilmem 3 buçuk yıl sürdü. İşe başladığımda ise minibüsü yine üniversite mezunu olan kardeşime bıraktım. 10 yıl özel sektörde çalıştıktan sonra minibüsçülüğe tekrar başladım ve halen devam ediyorum. İşimi seviyorum ama son 5 yıldır özellikle mevzuat nedeniyle iş hacmi daraldı. Şehrin yapısı ve ulaşım politikaları değişti. Merkez Ulus’tan Kızılay’a kaydı. Kızılay’a taksiler, otobüsler girebiliyor iken biz giremiyoruz. Yetkililer Atatürk Bulvarı’ndaki trafiğin yoğunlaşacağını söyleyerek Kızılay’a girmemize izin vermiyor. Eskiden minibüsçülükten kazandığımız parayla birikim yapabiliyorduk ama artık böyle bir şansımız kalmadı. Öyle ki vergilerimi 1 yıl geriden ödüyorum. O kadar çok ceza yazılıyor ki ödemek için kredi alıyorum. I Ayhan Yaramış: Gazi Üniversitesi Beden Eğitimi Bölümü’nden 1986’da mezun oldum. Minibüsçülük baba mesleğimiz. Ya öğretmenliği ya da minibüsçülülüğü tercih edecektim. Baktım ikisi de perişan. Baba mesleğini tercih ettim. Dürüst olmak gerekirse burada doğup büyüdüğüm için memleketimden ayrılmak istemedim. Şu an 48 yaşındayım ve halen bu işi yapıyorum. Minibüsçülük çok zor bir meslek. Başka bir işte çalışan insan iki günde, biz bir günde yaşlanıyoruz. Sabahın dördünde evden çıkıyoruz. Her tür insanla muhatap oluyoruz. Bunun cahili de var eğitimlisi de var. Bu işin zorluklarını ancak yaşayan bilir. Açıkçası kendi çocuklarımın bu işi yapmalarını istemem. Üniversiteden mezun olduktan sonra ilk işe başladığım zamanlar bazı uyumsuzluk sorunları yaşadım. Kendime uygun bir ortamda olmadığımı düşündüğüm zamanlar çok oldu ama sonra alıştım. Ayrıca yeni nesil minibüs şoförlerinin birçoğu zaten üniversite mezunu. Çünkü iş bulmakta çok zorlanıyorlar. Malum, tanıdığınız yoksa iş bulmanız da zor oluyor. ‘Son5yıldabüyüksorunyaşadık’ I ErcanKahraman: 45yaşındayım.GaziÜniversitesi Eğitim Fakültesi Yönetim Planlama ve Teftiş Bölümü’nden 1988’de mezun oldum. Arkadaşlarımın birçoğu müfettiş oldu ama ben esnaşığı tercih ettim. Vardiyalı çalışmamız ve hesap kitap işlerinin yapılabilmesi için işin başında olmam gerekiyordu. 5 yıl öncesine kadar bu işi severek yapıyordum. Anakent Belediyesi ulaşım sektörünü kontrolü altına aldı. Son 5 yıl dır bize pek çok sorun yaşattı.Yeni güzergâhlar vermedi. KOSGEB kredilerimizi uzun süre alamadık. Bunun yanı sıra hükümetin her şeyi sertifikaya bağlaması yüzünden ticari taşıt belgesini alan herkes artık bu işi yapabilir hale geldi. İşi kaliteli yapanlara adeta savaş ilan ettiler. Önceleri esnaf kalitesi çok daha farklıydı. Esnafın durumu konusunda gelinen noktadan memnun değilim. I Naci Semerci: Anadolu Üniversitesi İktisat Bölümü mezunuyum. 1991 yılından bu yana bu işi yapıyorum. Minibüsçülük baba mesleğimiz olduğu için tercih et tim. Ama gerçekten çok zor bir iş. Sabahın 4’ünde kalkıp sıraya yazılıyorum. Günde 8 saat direksiyon başındayım. Son günlerde minibüsçülerle ilgili, çok para kazandığımız yönündeki iddalar gerçeği yansıtmıyor. Kişi başı 1.85 Tl. alıyoruz. 10 km gitseniz ancak mazot parasını karşılıyor. Her işte olduğu gibi şoförlükte de eğitimin çok önemli olduğunu düşünüyorum. Hatta bunun için Gazi Üniversitesinde trafik üzerine master yapmaya başlamıştım ama işin zorluğu nedeniyle bitiremedim. Son 5 yıldır vergilerin yüksekliği ve marketlere ait servislerin işleri düşürmesi nedeniyle maddi anlamda zorlanmaya başladık. Akaryakıt çok pahalı. Üstelik diğer toplu taşıma araçlarıyla da rekabet halindeyiz. Tüm bu zorluklara rağmen işimi gururla yapıyorum ve eğer koşullar biraz iyileşirse işimi bırakmak istemiyorum. AFSAD’DAN KARELER ‘İşimigururlayapıyorum’ 10 Fotoğraf: Osman ŞİŞMAN