Katalog

Öyle anlar olur ki! Jean-Philippe Arrou-Vignod, Azade Aslan’ın özenli, lezzetli Türkçesinden bir koşuda okuyup bitirdiğimiz seslenişinde sahici tutum ve tavırların her güçlüğün üstesinden gelmemizi sağlayacağını anımsatıyor bize. İrem Dalbudak’ın Léo’yu, babaanneyi, Bay Litvak’ı, öteki karakterleri, kimi mekânları düşlemimizde canlandırmamızı kolaylaştıran zarif çizgileri de anlatıya başka renk ve tatlar katıyor. aynı külüstür arabayla çok daha kısa sürede alır. sonu değil. Y. BEKİR YURDAKUL Léo’nun içi dışına çıkmıştır ama önemli değildir. Ne ki Léo’ların Bu hiç de hoş olmayan karşılaşma Léo’nun kendilerini “Bir hafta burada, öbür hafta orada; sanki iki beklediği bir şeydir. Günlerini, babaanneyi “hiçbir yer”li hissetmelerinin farkına eviniz, iki odanız, iki yatağınız, iki kahvaltı tabağınız çabucak bıktırıp kendini kovdurmanın planlarıyla varıldığında o yitip gittiği sanılan sevgi de kısa varmış ama hiç eviniz yokmuş gibi. Yani, gerçekten geçirmeye kararlıdır çünkü. sürede dönüveriyor işte ayrıldığı yere. kendinize ait bir eviniz yokmuş gibi.” (s. 13) Böyle Ancak işler pek de istediği gibi gitmez Léo’nun. Jean-Philippe Arrou-Vignod, Azade Aslan’ın sesleniyor ya da yakınıyor Léo. İçten bir ortam ve sahici, ağırdan sarıp sarmalayan özenli, lezzetli Türkçesinden bir koşuda okuyup Léo? Arkadaşlarımızdan biri. Hepimiz için bir sevgi yumağı içinde bulur kendini aslında bu bitirdiğimiz seslenişinde, sahici tutum ve tavırların epeyce tanıdık. Kimi gün kendi hallerimizin hiç sevmediğini düşündüğü evde / köyde. her güçlüğün üstesinden gelmemizi sağlayacağını bir toplamı ya da parçası, kimi gün Babaannenin evini kucaklayan bahçe, geniş anımsatıyor bize. yakınımızda / yanı başımızda hayatın akışını düzlükler, yakındaki ormanlık alan, dedesinden İrem Dalbudak’ın Léo’yu, babaanneyi, Bay yakalamaya uğraştığına tanık olduğumuz bir kalan atölye, o ne zamandır kimsenin uğramadığı Litvak’ı, diğer karakterleri, kimi mekânları arkadaşımız. odanın bir kıyısında saklanmış gibi duran eski düşlemimizde canlandırmamızı kolaylaştıran zarif Bazen bir el uzanır sıkıştığımız yerlere, bazen bisiklet… “Burada kim hatırlasın ki yaş günümü” çizgileri de anlatıya başka renk ve tatlar katıyor. en yakından bile duyulmaz sesimiz. Gün olur derken ortaya çıkan büyük sürpriz! Babamın Köyünde; bir arayış, bir keşif yolculuğu kendimizi kocaman bir açıklıkta bulur ferahlarız, Sonra bir akşamüstü tanıştığı Bay Litvak. Test olmanın ötesinde asıl gizilgüçlerimizi ortaya çıkar- arada sıkışır günler de daralır dururuz. yapmaya mı gelmiş Léo’ya? Yirmi soruda kaçını ma olanağı mı yaratılmalı değilse her birini üstüne Ama yine de hiç ummadığımız bir anda bütün bilirse normal çıkacak? beton mu dökülmeli sorunsalına odaklanıyor. ışıklar peş peşe yanıverir. Buradaki becerimizi Bak şimdi yaş gününde gelen hediyeleri de Bütün çocukları “aynı” gören anlayış ne neden sonra fark ederiz de sevinç dolar içimize. merak ettiniz değil mi? Zaten merak edin de kitabı zaman çıksa yolumuza bu kör ezber süreçlerde AYRILIKLARDA SEVGİ DE YİTİP GİDİNCE! okuyun diye burada bırakıyorum sözü. ne cevherlerin yok olup gittiğini de derinden Aralarındaki sevgi yitip gidince babası da evden Babasının da okuduğu köy okulunu da duyumsuyoruz ya işte edebiyat bir kez daha ve ayrılan, yaşamın akışında tutunacak dallarını görmüştür bu arada Léo. Üstelik tuvaletlerden incelikle uyarıyor: Kuru, toptancı terbiyeyi unutun; yitirdiğini düşünen, becerilerinin, gizilgücünün birinde karşısına çıkan babasını adına (Jean-Paul değerlerin ardına düşün! n keşfi için kılavuzu kalmadığını düşünen on iki 1968) kendi adını ekler: Jean-Pauléo 1968-1998. Babamın Köyünde / Jean-Philippe Arrou-Vignod / yaşında bir gençtir Léo. Buradaki (hani şu “tembeller”in, başarıdan uzak Çeviren: Azade Aslan / Resimleyen: İrem Dalbudak Babası yeni arkadaşıyla yaşadığı yeni evinde kalanların olduğu) özel sınıfa mı devam edecektir? / Günışığı Kitaplığı / 112 s. / 10+ / 2025. ona ayırdığı odayı posterlerle, uçak şeklinde bir Yok, en iyisi bir an önce abajurla süslemiş, kapısına adını yazmış olsa da dönmektir annesine. orası Léo’nun evi değil, annesinin olmadığı başka Okulun satranç öğretmeni bir evdir yalnızca. Bay Litvak’ın uyguladığı Oysa işler yolundayken -nerdeyse her anımsa- test ise şaşırtıcıdır. Satranç dıklarında- odasının kapısına ya da duvarlardan oynarlar birkaç el ve notunu birine attıkları çentiklerle büyümüştür Léo. vermiştir Bay Litvak. Ne ki şimdi o çentiklerden hangisinde annesiyle Sonra köyde iki çocukla babasının birbirlerini sevmeyi bıraktıklarını tanışır; biri sırık Léo’nun düşünmektedir. Dersleri de kötüdür, okulla ve yanında diğeri daha da kısa. arkadaşlarıyla ilişkileri de. Yoksa üç iyi arkadaş mı Bir basketbol tutkusu vardır. İyi de onu nasıl sür- olacaklardır? dürecektir artık bir milim bile uzamayan boyuyla? FARKLILIKLAR KİMİN Evet, boyu da uzamaktan vazgeçmiştir sanki UMURUNDA! o sevginin bittiği yerde. Birbirlerinden öte Léo’ya Dünyanın birçok yerinde duyguları da eski sıcaklığından uzaktır ya da eğitim böyle toptancı ve Léo’nun duyumsadığı böyledir. tekçi galiba… Ne bireysel DENEYELİM BAKALIM, OLMAZSA farklılıklar ilgilendiriyor çoğu DÖNÜP GELSİN… eğitimciyi ne farklı ilgi alanları Eh, bir çare bulunur. Léo yaz tatilinde ne istek ve eğilimler. babaannenin köyüne yollanır. Böyle çekişip çoğun Kimse ilgi duymuyor sanki sıkılıp durmaktan iyidir. içimizdeki cevherlere. Bazen Tren biletini gidiş-dönüş alır annesi. Denemedir de şanslı oluyoruz işte, bu. Olmazsa dönüp gelecektir okul zamanı. başarısızlığın ardına düşünce Basketbol maçına çıktığı kılıkla varır köye Léo. o kocaman dünyanın, özel Onu istasyonda karşılayan babaannesi kılığından beceri ve ilgi alanlarımız çat hoşlanmaz, bir güzel de çıkışır hem ona hem de kapı çıkıveriyor ortaya. inceden annesine. Elbette ayrılıklar, Sonra da eşinin yarım saatte alamadığı yolu parçalanmış aileler dünyanın Desen: İREM DALBUDAK 12 23 Ekim 2025