Katalog

‘Gecikmişti hep her şey’ Federica D’Amato (d. 1984) özellikle bir yıl içinde ikinci baskıya geçen ve Frascati Şiir Ödülü’nde derece alan “Otuz Yaşında Olmak” (Avere trentanni, 2013) şiir kitabıyla İtalya’da kendini kabul ettirmiş bir şair. İnsanbilimleri öğreniminden sonra dünyayı dolaşmış ve küçük Abruzzo kentinde yayınevleri ve gazetelerde çalışmada karar kılmış. Bazı şiir kitapları: Dertli (La dolorosa, 2008), Comito’da Şiir (Poesia a Comito, 2011). Bu yıl iki kitap birden yayımladı: “Aşk Sözleri” (I terimini dell’amore, D. Randoni’yle birlikte), “Babaya Mektuplar” (Lettere al Padre). L’espresso dergisiyle işbirliği halinde çok çeşitli gazete ve dergilerde editör, edebiyat eleştirmeni olarak çalışıyor. “Otuz Yaşında Olmak” kitabının ikinci baskısında yer alan bir yazımda şöyle yazmıştım: “D’Amato’nun şiirinde yalnızca dünyadaki var oluşumuzla parçalanmış bir kimlik bulunduğu sanılmasın... Bu şiir aynı zamanda sonsuzluğa ‘yarıyol’a yazılmış bir övgüdür.” (Önay Sözer) FEDERICA D’AMATO / ŞİİRLER / ÇEVİREN: ÖNAY SÖZER Federica D’amato SESSİZLİĞİN ADI Anladım otuz yaşına varınca tek dinginlik neşe demiyorum, hayır! Huzurdan söz etmiyorum ne de ermek olgunluğaipini koparmış sessizlik bir anda dünyalar mükemmeli bir kezlik çıkan karşımıza, doluya açılan o an kurtarılacak bir şey kalmamış ne gerek var telaşa tek dinginliğim yazmaktı kezlerce. Sonradan anladım bunu gecikmişti hep her şey ateşten düğmeler yolunda içine biraz kötülük üfleyince bu sana iyi gelir diye ölürdü o genç kız gençlik diye haykıra haykıra. Gecikmiş her şey kim çeker devlet anayı çiçeği solmuş kızların sapık acılarını anlamayan az düşkün oğlanlara dönüşürken sen nüfus memurluğu daha da zararlısın bu esini geciktiren ölümden. İlk dize daima yüz yaşındaydı. DOĞRU OLGU Hem olgu hem de doğru ilk kez anlarsın bir olduğunu tam da onunla uyanır bir yere kazımak istersin onu. Mutlak saat çalar yalnızca bir gün var. Olamazdı sislerinde delikanlılığın yirmi sekizindeyken de olamazdı baş eğen o yıllar nasıl bir şefkatti aşkı tenden koparıp aldı. Mutlak saat çalar yalnızca bir gün var. Otuz yaş geldi sen karlar palyaçosu güneşte eridi senin sen olduğun boyuna sarılı sarı halka sen en son gün. DERLER Kİ OTUZ YIL Tilki on beşine geldi kirpi yüz yaşına örümcek umutsuzca âşık pullu kırmızı mantoya ya durmak bilmeyen hafif koşuda ya akşam gezmesine katılır yamaçlar hep dağa hayran çünkü dağdır onları ısıtan orman gizemle içine kapanır yanakların bilimi tanrıçalık yolunda. Karşılaşabilirlerdi yarı yolda derler ki otuz yıl yarı dolu bir bardak, treni kaçırana en karanlık uykuyu aydınlatan gecenin o anında. Hiç karşılaşmadılar aslında hiç bırakmadı tilki düşük krallığını imgelerin örümcek çocukluğumu havaya yeniden öremedi. GÜNEY DENİZLERİ Şiirsel bir dil aramak daha işin başından yanlış: Yine de şiir kendine bir şey arar: anlatım aracına uygun olanı. Bilmem hangi sürecin doğru şiiri bir yapıt değil ki, sekiz numaralı şiir sayfa yirmideymiş gibi. Hayır! Şiir denilen şey olanla olması gerekenin sessiz uyumu hiç değil; en verimli an araçla deney anı, şiir yapılırsa kendi kendini yapar. En güzeli bu. O an gelince güney denizlerinin bütün dalgaları senindir.. önceden görmeye başlarsın akıntıları; sonunda anlarsın gerçek şairleri, onlar ki güzel, genel hem de allı dizeler yazarak şair olmadılar. Tersine onlar maddenin dilini konuştular. Sözler şeylerin kendisi ola! Bizim şiirimiz bir yoldur. Yazmak istiyorsam nasıl ölünür bilmediğimdendir. Sonunda ölüm varsa çok acele seçilmiş bir yol rehberi aşk olana. Şairin notu: Otuz Yaşında Olmak, şiirden çok kayba yaklaşmayı, masumluktan çıkıp daha olgun bir çocukluğa varmayı anlatır durur. Parçalanmış ve çıldırtıcı bir şiir gibi okunabilir, kimi akıllı şeyler söyler, kimi de trajedinin benzersiz öfkesinin izindedir çünkü insana özel ne varsa orada olaydır, karakter alınyazısıdır, her aşkın en son mola verdiği yerde. Bütün zayıf yaratık hâlâ yoldayken arınan kişi kendini yeniden dirilmiş bulur. n 22 5 Mayıs 2016 KItap