Katalog

AR A Ş T I R M A Video oyunları yararlı mı zara Vıdeo oyunları kaygılandırıyor. Çünkü bir epilepsi (sara) olayı Nintendo oyunlanyla ilgili kovuşturmaya neden oldu. j ir ingiliz çocuk Nintendo ile saatler| oynadıktan sonra epilepsi krizi"ne giriyor. Bu olay video oyunlarına karşı başlatılan basın kampanyasının başlangıç noktasını oluşturuyor ve bugün kolektif bır saplantıya dönüşüyor. Fransa'da buna benzer, pratisyen doktorların saptadığı onlarca olay var. Tüketimle ilgili Devlet Bakanı Veronique Neiertz, bunun üzerine. Tüketicilerin Güvenliği Komisyonu'na başvuruyor. uzakta oynamak ve güneş gözlükleri takmak önerilmektedir. llgililere duyurulur. Aynı olay 50'li yıllarda TV için söylenmişti. Ama kim anımsıyor şimdi? Bu saplantı gerçek korkuların bir göstergesidir. Oyun oynayan çocuğun sevincinı görmek, erişemediğimiz bir dünya ta<rafından aşılmak, çocuk ve eğitimi konusunda kontrolü kaybetmek. Amerika'da aile birlikleri aynca oyunlann taşıdığı kimi moral değerieri de suçlu bulmaktadırlar, düşmanlan öldürüyorsunuz, aldığınız puanla silah satın alıyorsunuz.... vbg. Dünya giderek şiddetli hale geliyor. TV her gün şiddet dolu film, olay gösteriyor. Çocuk psikolojisine eğilmenin zamanı geldi, geçiyor. Ama psikologların kaygısı bunlar değil. Psikolog Genevieve Jurgensen'e göre "Ne şiddet ne de moral değerlerin bozulması beni korkutuyor. Çünkü bunlar her zaman çocuk oyunlarmda vardı. Bunlar normal ve hatta sağlıklı. Gerçekle karşılaştırma yapmayı sağlıyor. Tabii karsılaştırmanın mümkün olması koşuluyla. Işte burada video oyunlan sorun yaratıyor. Tanım olarak, video oyunu oyuncuyu galakasiye götüren ve ona gerçeği unutturan bir oyundur. Çocuklarm dikkatini çeken oyunlann yüzde 807 bu tür oyunlardır. Amaçlanna ulaşmak için, oyunlar çekici birtakım öğelere sahiptir; iç gıdıklayıcı güzel renkli resimlerte başlangıç, bunlara eşlik eden yüksek ses düzeyi, sonra gücün yavaşça oyuncuya geçmesı ve kendini güçlü hissetmesi. Oyuncu yenınce ya da yenilince bana uygun müzik yer alır. Oyuncu sürekli baskı ve etki altında kalmaktadır. Genevieve Jurgensen şöyle devam ediyor: "Gerçeği ekran kadar çekici kılmak için çalıştım. Gerçek olaylann yavaşlığırfı, güncel yaşamın göreli ses Moral değerlere etki Video oyunları çocuklan öldürüyor mu? Geçen yüzyıllardaki büyücülere karşı açılan avı biliyoruz. Bugün ise söz konusu olan epilepsi Ortaçağda "Büyük Kötülük" adı verilen epilepsi yeniden ortaya çıkıyor. Gerçeği söylemek gerekirse, epilepsi gizemii bir hastalık olma özeiliğini koruyor. Nintendo'nun Fransa'daki dağıtımcısı Bondai nörolog ve CNRS'te araştırmacı Prof. Naquet'e başvurur. Profesöre göre "epileptık olunmaz. Hastalık her yaşta ortaya çıksa da, kişi doğuşunda epileptiktir. Genellikle kriz aralıkTan sonradan artan bu hastalıkta ergenlik dönemi riskli dönemdir.Kışı yorgun ve sinirti olduğunda genellikle krizler ortaya çıkar." Bugün ortaya çıkan epilepsi "fotoduyarlı" denilen hastalığın özel bir biçimidir. Açıklanmış ya da açıklanmamış yaklaşık 400.000 epileptik varsa da, sadece yüzde 5'i bu olayla ilgili. Prof. Naquet'e göre "Hastalığa eğilimli olan bir kişinin gözü ışık flaşlanna belirli bir frekansla maruz kaldığında kriz ortaya çıkar". Yani 15 Hertz, sanıyede 15 flaş. ör sizliğini nasıl dengelemeli? Buzdolabı açıldığında bibip sesi yok, fırından yemek çıktığında zafen simgeleyen sentetızör sesi yok. Yapacağım bir şey yoktu. Çocuğum sıkılıyordu. Ekran önünde olması hahç. Sankı bır uyuşturucu alan gibi davranıyordu." Uyuşturucu ile paralellik gündemde. Sega'nın sloganı da şöyle: "Senden daha güçlü". Sanki çocukiar sarhoş oluyorlar. Gerçek bilincini kaybediyorlar ve ekrana dönme gereksinımleri artıyor. Psikiyatr JuanOavid Nasio'un benzetmesi çok ilginç; salıncağa bınen bir çocuğun duyduğu zevk gibi. Hep daha hızlı, daha yükseğe sallanmayı istiyor ve daha uzun süre. Araştırma ve fletışim Merkezi, 1012 yaşları arasındaki çocuklarm, ortalama olarak, haftada 10 saatten fazla ekran önünde kaldıklarını söylayor. Yemek ve uyku zamanını çalıyorlar. Ve bunların yüzde 5'i okula gıtmedıkleri gün, günde 6 saat oyun oynuyorlar. Bu alışkanlık uyuşturucu ile olan tek paralellik değil. Oyuncular video oyunlarından sonra "boşaldıklarını" belirtiyorlar. Yarattığı kişide tum imgelemeyi buluyor ve tüm düşlerini boşalttığında oyunu bırakıyor. Vıdeo oyunuyla hiçbir zaman hoşnut kalmıyorsunuz. Çünkü bir yoksunluk yaratıyor. Bu da tekrar geri dönmek için en iyi araç. Çözüm basit olabilır. Ekrana daha önce bilınen samimi bir çevre vermek gerek. Labırentler, kuleler, tüneller, yeraltı dehlizleri psikolojinin bilinen resımleridir ve benın vizyonunu anlatır. Sonra çocuğun heyecansal duygusu Uyuşturucu etkisi arzusu geliştirirken bir şey yapamayac nu okşamak gerekir. Nihayet, zaval hoş olmayan bir ben ımajına yollama • mak gerekir. Oyunlarda oyuncunun dış dünyay, kendisine kayıtsız kalması için her şey pılıyor. Eğer gerçeğe yatırım yapma nağı varsa bu kaçış olumlu olabilır. ı "akıl yaşına" varmadan yani çocuğun dünyayı öğrendiğı bır zamanda zararlı olabılir. Ama ne yazık ki çocukiar bu yaşta video oyunlarına başlıyorlar. G. Jurgensen'e göre "7 yaşında çocukiar "fiziki" olarak diğer karakterlerle, mekân ve zamanla yüz yüze gelmelidiıier. Bu çocuğun "ben"ini oluşturduğu mandır. Çocuklann kaçışı ya da ka hayat okulunu öğrenmelerini zorlar. neğin benim çocuğumda oyunlar g ^^* > ^*" olarak da kenarlarında ağaç dizili bir yolda giden bir sürücünün gözüne güneş gelmesi gösterilir. Göz kapakları kapalı olduğunda etki daha fazladır. Çünkü flaş tüm görüntü alanına yayılır. Fotoduyarlılığın önüne geçmek için, uzun saatler oynamamak, ekrandan 4278 ğı kesinliğini de getirdi. Yaşamda ces retının kınldığını gördüm. Çünku, ya olarak başvurmayı düşündüğü sılah (lazer, bomba) yoktu '. "Hatta dede öldüğünde oğlum neden bir yaşarr olduğunu söyledi. Çünkü oyunlann daki kahramanın birkaç yaşamı vardı." Başka bir çocuk, annesınin oyu na ara vermesini isteyince "Anne beni öldürdün" diye bağırır, bir diğeri ise annesinden "enerji haplarını" ne takladığını sorar."