Katalog

YENİ ZELANDA 7 GEZEKALIN Mustafa Balbay [email protected] DAĞLAR DOĞANIN ŞİİRİDİR... Bu köşede belki de en çok sulardan söz ettik. İçinden, kıyısından su geçen şehirler gerçekten bir başka güzeldir. Biraz da rakım yükseltelim... Türkiye’nin en çok neyi anlatılmalı, diye sorarsanız ben dağları derim... Dağlar, şiiridir doğanın... Ne zaman nasıl sesleneceği belli olmaz. Hangi mevsim hangi türküyü söyleyeceğini bilemezsiniz... Ankara’dan Adana yönüne giderken, hızla küçülen Tuz Gölü’nü geçtikten sonra karşınıza biri dikilir: Hasan Dağı... Yolunun Adana değil de Niğde ise, dakikalarca eşlik eder size... Selamını da bulutlarla verir. Başında hep irili ufaklı bulutlar. Ya Kastamonu’ya giderken Ilgaz’a ne demeli... Tırmandıkça yanınızdan dev ağaçlar da koşturur. Durak yerinden nefeslenirken, aşağıya baktığınızda orman denizini tepeden izlemeye doyamazsınız. Kış günü gelin gibidir Ilgaz... Güzelim ağaçların altıüstü beyaz bulutlarla, karlarla örülüdür. Küre Dağları gibi var mıdır, küremizde? İçinde neler neler saklıdır. Daracık yollardan giderken çevre sizi öylesine genişletir ki... Arada kayalıklardan fışkıran sular dağların sevinç gözyaşları gibi koşarak iner. Hopa’dan hop deyip Artvin yönüne sapış, dağlara yapış... Dağlar bir salıncak gibi çeker de çeker... Sağınız Karadeniz solunuz dağlar deniz... Sonra dağların arasından gürleyip inen bugünlerde üzerine set üstüne set vurulan Çoruh gelir... Çoruh’un kıyısında durup soluklandınız mı; ırmaktan gelen sesler insanı bir mitingi alanı gibi çeker. Ege’nin dağları zeybek oyunu gibidir. Usul usul yükselir usul usul iner. Ama öylesine verimlidirler ki; Ege için şu deyim yaşamın içinden süzülüp gelmiştir: Dağlarından yağ ovalarından bal akar! Zeytin ağaçları akıyormuş gibi durur dağ eteklerinde. Bolu dağları otoyolla birlikte daha haşır neşirdir insanlarla. Ama koynunda neler sakladığı görülmez uzaktan. Dorukkaya birazcık ipucu verir, Abant’a söz yetmez. “Burda durma Mudurnu yolu seni bekliyor” diye fısıldar durur... Toroslar, Anadolu’dan beraber ve solo türküler gibidir. Tek tek de güzel, sıradağlarıyla da... Elbistan’a giderken bir yanda Binboğalar bir yanda Nurhak, insan ikisini de görmeli muhakkak... Daha ne dağlar var, ama yerimiz dar... Mademki dağlar doğanın şiiri dedik; Zeki Ömer Defne’nin Ilgaz şiiriyle noktayı koyalım: Yıldızlar çamlara değer de geçer,/ Gün buradan başını eğer de geçer, / Sular dizlerini döğer de geçer/ Bir Ilgaz, er Ilgaz, yar Ilgaz!.. Gezekalın... Larnach Şatosu’ndan görünüm Bu kadarı da ancak romanlarda olur dedirten, trajik yaşamlarıyla hayatları roman olan Larnach ailesinin şatosu, Yeni Zelanda’nın tek şatosu. Şato, ilk karısını etkilemek için 1860’larda Avustralya’dan Yeni Zelanda’ya gelen William Larnach tarafından yapılır. Sadece kaba inşaatı için 200 işçi çalışır. İç inşaat ve dekorasyonunun tamamlanması için bir 12 yıl daha geçer. William Larnach Otago’nun ilk bankasını kurar. Daha sonra milletvekili seçilir. İlk iki karısı 38 yaşında ölür, üçüncü karısının ise ilk evliliğinden olan oğluyla ilişkisi olur. Yeni Zelanda’nin ilk ve tek şato sahibi William Larnach’ın yaşamı görev yaptığı parlamento binasında intiharla son bulur. Para ve mutluluk, ne kadar iç içe ilişkiler... Gece gündüz misali, kavuşma için birbirini kovalar dururlar. Bugün bu dramın izlerini tahmin etmek zor. Nefes kesen manzarası olan bahçe içinde zevkli eşyalarla döşeli, görkemini koruyan bir şato ziyaretçilerine “hoş geldiniz” diyor. Altının tükenmesiyle Dunedin yaklaşık yüzyıl kadar sessizliğe büründü, ta ki yeni bir altının keşfine kadar “turizm altını.” Sayesinde yeniden altın çağını yaşamaya başladı. Günümüz ulaşımının kolaylaşmasıyla “dünyanın öteki ucu denilen“ Yeni Zelanda artık uzak bir yer değil. Dunedin ise hem karadan hem denizden seyahat gemileriyle ilgi gören bir tatil yeri olarak yıldızı parlıyor. [email protected] Dunedinlilere göre dünyanın en dik sokağı Balwin.