Katalog

Öykü oyun el ele... Renkgiller’in kapısı, siz çalmadan açılıyor. Yola mı düşersiniz, doğanın koynunda bir kamp mı olur, belki de oyunlarda yitip gidersiniz. Gönlünüz ne isterse... Veriliye, dayatılana, alışılmışa içi ısınmayan Defne Ongun Müminoğlu; Renkgiller dizi öykülerinde doğayı ve hayatı bütünlüklü ve tutarlı bir kavrayış sergiliyor. Y. BEKİR YURDAKUL Nüfusun hızla kentlere akışı, “dışarı”nın gün günden güvensiz oluşuna teknolojik gelişmelerin hepimizi tutsak ettiği durağan ve hareketsiz yaşamın eklenmesiyle sokakları bizim bildiğimiz oyunların da görece uzağına düştük. Açık havada buluşmalarımız bir kısıtlılığa sürüklenirken ortaya çıkan salgın, bu kez ev hapislerini getirdi. İşte Renkgiller; birbirimizden uzak düşmelerimizle baş etmenin bir yolu olarak öykülerle, kitaplarla, sanatla daha sıkı dostluklar kurmaya; çocukluğumuzu varsıllaştıran oyunlarla yeniden buluşmaya, doğanın yüreğinden sesler duymaya çağırıyor. Renkgiller’i, Defne Ongun Müminoğlu’yla konuştuk. RENKLER RUHA İYİ GELİYOR n Renkgiller’in ortaya çıkış öyküsüyle başlayalım mı? Renklerin insan ruhuna iyi geldiğini, ortamı ısıttığını, yeri geldiğinde ferahlattığını, duygularımızı etkilediğini düşünüyorum. Diğer yandan içimdeki hep sıra dışı olma çabasındaki Defne. Kendimi sık sık toplumun “normal” olarak gördüklerini sorgularken buluyorum. Kızların mutlaka pembe sevmesi, oğlanlarınsa maviyle temsil edilmesi, çocuklardan mutlaka cıvıl cıvıl, hareketli ve sosyal olmalarının beklenmesi… İstedim ki yeni ailem sıra dışı olsun. Kendileri, evleri, tüylü dostları, yaşam şekilleri… n Oyunlar, doğayla ilişkiler, kamp, ülkemizi tanıma bağlamında şansınız ne oldu? Çocukluğum Mersin’de geçti. Bezirgânbaşı, seksek, lastik, yılan… Çoğunu ben de oynadım. Her yaz Silifke yakınlarındaki kamping alanına giderdik. Deniz kenarında kendi kendimize oyunlar yaratır, gizli geçitler bulur, sular çekilince kayalıkların üzerinde dolaşır, girintilerdeki deniz canlılarını görmeye çalışırdık. Geceleri sahilde kumlara uzanır, dalgaların sesi eşliğinde Samanyolu’nu seyrederdik. Şehirdeki vızıltıları bir tarafa bırakıp doğayla bütünleşmek belki de en önemli hayat dersi. Seyahat konusuna gelirsek, ülkemizi, yabancı ülkeleri gezmeyi, tanımayı, yerel halka sohbet etmeyi çok seviyorum. Özellikle küçük şehirler, kasaba ve köyler beni çok etkiliyor. İnsanları daha samimi, konuştuğunuz daha insan kokan konular. Tüm bunların harmanlanmasıyla Renkgiller serisi oluşmuş olabilir. n Bu yaşantılardan uzak düşmek nasıl bir sonuç doğuruyor çocuklarımız için? Bence onları derinden etkiliyor. Çünkü insan yapısı doğada olmayı istiyor, arkadaşlıkları, olumlu iletişimi istiyor. Pandemi döneminde çocuklar arkadaşlarından, sosyal ortamdan koptular. Oysa onları besleyen pek çok unsur evlerinin dışında. Şu dönem çocuklarımızın günlerini olabildiğince renklendirmemiz önemli ve çocukluklarını yaşayabilmeleri için bize çok iş düşüyor. n Oyun, Yolculuk ve Kamp izleklerini oyunlarla ustaca harmanlamışsınız. Çocukların arkadaşlarıyla dışarıda oynamaktan uzak kalmaları ne kaybettiriyor onlara? Oyun oynamak öğrenmenin ilk adımı bence. Bebeğimizle tahta küpleri üst üste dizme oyunu aslında bir öğrenme. Seçtiğimiz oyunun içeriğine bağlı olarak pek çok şey öğreniyoruz. Birlikte oynadığımız kişi ve kişilerle olan bağımız artıyor. Birlikte gülüp heyecanlanıyoruz. Yeri geliyor seçtiğimiz oyun, takım çalışması ve planlama gerektiriyor. Kimi zaman kazanıyor, başka zaman kaybediyoruz. Bu saydıklarım yaşamdan kesitler sunuyor aslında. n Üç kitapta da alanın ilgililerine danışma yolunu seçmişsiniz. Bu yaklaşım öykülere ne katıyor? Doğru kaynaktan gelen bilgiye değer veriyorum. Her mesleğin incelikleri olduğuna inanıyorum. Renkgiller’de de aynı yaklaşımla, konunun ilgilisi kişi ve kurumlarla görüşerek hikâyemdeki bilgi akışını destekledim. Bunun en öncelikli sebebi, öykülerimde çocuklara bilgi de akıtabilme arzusu. Ufak ufak, hikâyeyle harmanlanmış şekilde. Örneğin Türkiye’yi Renk Rock grubuyla gezerken, “Aaa dünyanın ilk güzellik yarışması Kaz Dağları’nda yapılmış!” diye şaşırsın. Oyunlar için harika bir 70 yaş üzeri danışma grubum var. Bilmediklerimi onlardan öğrendim. n Resimleme sürecinde sevgili Merve Ergenoğlu’yla çalışmanızdan da söz etseniz... Sevgili Merve harika bir iş çıkardı. Onun çizim tarzına, renkli kesitler sunmasına, yarattığı karakterlere bayılıyorum. Renkgiller’i ona emanet ettik. O da karakterleri, onların yaşam tarzını benimsedi. Hikâyeleri içselleştirdi. Kendisinden de yaratıcı öneriler, çözümler geldi. n Canlıların hepsine eşit yakınlıkta bir tutum sergiliyorsunuz. Birlikte yaşama, birbirimizi anlama kültürü edinmeye, tutarlı davranmaya çağrı diye de algılıyorum bu yaklaşımınızı... Kesinlikle! Benden daha iyi analiz etmişsiniz bu durumu. Doğa ve doğadaki canlılara çok hoyratça davrandığımızı düşünüyorum. Çocukluğum türlü tüylü dostla geçti. Pek çok köpeğimiz oldu. Babam onları çok güzel eğitirdi. Dedem kangal, kurt gibi büyük köpekler beslerdi. Sürekli kedilerim oldu. İlkokula yürürken bir sokak kedisi yolun yarısına kadar bana eşlik ederdi. Tam o noktada bir kurt köpeğinin evi vardı. Andy herkese havlardı çünkü çocuklar onu kızdırırdı. Bense Andy’e kurabiye taşırdım. Bahçe parmaklıklarından uzanan elimden kibarca kurabiyeyi alır, onu uzun uzun sevmeme izin verirdi. Akrep yakalamayı, örümceği öldürmeden yakalayıp bahçeye atmayı da çocukken öğrendim. Şimdi de evde istenmeyen varlıkları bana bildirirler. Onları, zarar vermeden dışarı çıkarırım. Sanırım merak duygusu, keşfetmenin hazzı/ sevinci yalnızca çocuklukla sınırlı kalmamalı, değil mi? Keşke! Öyle olmalı. İnsan bir noktada kısırdöngüye kapılıyor sanıyorum. O zaman da hayatın özü olan keşfetme isteğini yitiriyoruz. Soru sorulmasını bile sorgulama olarak algılayan bir kültürüz. Cevabını bilmediği bir soruyla karşılaşınca öğrenmek için bir fırsat çıkmasından ötürü sevinen kaç kişi vardır etrafımızda? n Renkgiller (YollardaOyun PeşindeKampta) / Defne Ongun MüminoğluMerve Ergenoğlu / Artemis Yay. / 606456 s. / 4+ / 2021. 16 4 Mart 2021