Katalog

ESKİŞEHİR 5 EGE’NİN İMBATI Serdar Kızık serdarkizik?cumhuriyet.com.tr bir kent Yazı ve fotoğraflar: ZAMANSIZ PAPATYA Sınırda, en uçtayım. Yaşadığım toprakların en ucunda. Denizle, gökyüzünün karıştığı, ufkun kaybolduğu, alabildiğine uzanan derin bir boşluğun ürkütücü çağrısına uysam mı, uymasam mı? Bir iki leke var boşluğun arasında, ama sonsuzluk fikrini bozmuyor. Bu halin bütün pürüzleri ve şaşkınlığı söz konusu. Nasıl olmasın, bakar mısınız? En başta şaşırmış bir dünya. Hava şaşırmış, mevsimler, rüzgarlar, güneş ve biz... Tutkuyla bağlı olduğum coğrafyanın bu ilginç, ama garip halini düşünüyorum. Her şey güzel görünüyor, ama ya yarın? Bu yolculukta, yoldaşlarımız Merih, Ozan ve Ceylan. İzmir’den çıkıp, olağanüstü güzellikte bir karayolunun ardından Karaburun’a, Yeni Liman’a, sonra da Sarpıncık Köyü’ne yaklaştık. Kimseler yok. Yollar boş, evlerin önü de. Bu her zaman etkilendiğim toprakların ucunda, tamamı eski ve taş evlerin vurucu gücü, akla bin bir soru, bin bir yanıt getiriyor. Aslında bir fanusun içinde, insanlardan arındırılmış, izole bir alan gibi duruyor Sarpıncık. Sonra hep birlikte en uca ulaşıyoruz. Türkiye’nin neredeyse en batı topraklarına. Burada denizcilere yol gösteren Sarpıncık Feneri’ni ve fenercisini Ozan Yayman yazacak, okursunuz Cumhuriyet’te. Ben daha çok üstüne bastığım “sınırın” “en uçta olma halinin” ve yukarıda sözünü ettiğim “şaşkınlığın” etkisindeyim. Solda Sakız, sağda Midilli, elini uzatsan dokunacak gibi. Karşıdan buraya bakan var mı? Bu havaların sıra dışılığı için ne düşünürler acaba? Bu olağanüstü vahşi coğrafyada, olağanüstü güzellikler ve olağan dışı çelişkiler birbirine girmiş. Sanki özel ışık efektleriyle daha da ürkütücü biçime dönüştürülmüş ve yalnızlaştırılmış incir ağacıyla, önünde zamansız açan papatyaların yarattığı çelişkiden başlayalım. Sonra sağda, solda açan kır çiçekleri. Sonra yanda, erken çiçek aşmış erik ağacı. Zamansız yeşil makilikler. Çok güneşli ılık bir hava, ama sert esen lodos... Çok olmuş, yağmur da düşmemiş. Küresel ısınmadan anlattığımız şaşkınlık, mevsimlerin değişmesinden. Kış ortasında papatyalar olağanüstü görünüyor ama yaz gelmeden baharda sararacak çimenleri, kuramaya başlayacak makilikleri düşünmek ürkütüyor. İnsanlık yaşadığı coğrafyasını mahvediyor. Doğa da, şimdilik bizim şaşırmakla kaldığımız değişimini, belki gelecekte büyük bir isyana dönüştürmeye hazırlanıyor. Dursun Özden eni ve eski kültür mirasıY mız olan Eskişehir’de bulunan Anadolu Üniversitesi’ne bağlı Turizm Otelcilik ve İşletme Bölümü’nün çağrılısı olarak gittiğim bu kışkırtıcı kentte; yeni ile eskinin ortak izlerinde yolculuk yapmanın keyfini yaşadım. Yeniden... İstanbul’dan trenle dört saat süren bir yolculuğun ardından, içinden nehir akan şirin kentimiz Eskişehir’deyim. Karadeniz’e dökülen Sakarya Nehri’nin kolu Porsuk Çayı ve Eskişehir, burada yoğun olarak yaşayan Tatarların ata yurdu, Rusya Federasyonu’na bağlı Tataristan’ın başkenti Kazan’ı ve Volga Nehri’ni anımsatıyor. Eskişehir ile Kazan’ın ortak paydaları oldukça fazla. Geçen yıl, 1000. kuruluş yılını kutlayan Kazan’dan daha eski tarihi ve kültürel mirası bulunan Eskişehir, bir öğrenci ve sanayi kenti olmanın büyüklüğünü ve sorunlarını yaşıyor. Sorunları, sorun yumağı olmaktan çıkarıp, çağdaş çözümler üreten Büyükşehir Belediye Başkanı Prof. Dr. Yılmaz Büyükerşen; kentsel, kültürel, sosyal ve ekonomik gelişim projeleriyle çağdaş atılımlar yapıyor. Özellikle; kentin ana güzergahında hizmet veren, “kent dostu ulaşım” diye adlandırılan ve çevreye saygılı “estram” adlı hafif raylı sistem, geniş caddelerde hizmet veren toplu taşıma araçları, Porsuk Çayı kıyısındaki nostaljik dinlenme yerlerine ulaşan sandal sefaları, bisiklet ve yaya yolları ile çağdaş ve örnek bir kent Eskişehir. Rengarenk ve özgün mimarı dokusuyla yeniden onarılmış, 1525 yılından kalma Odunpazarı evleri geçmişi geleceğe