Katalog

8 0» amnezi (unutkanlık) hastalıkları dolayısıyla pek güvenilir olmayan, ifadelerine dayandırmiij, habcrı daha hazırlık aşamasında istedikleri sansasyonel mecraya sokmuşlardı. Bu tarz yaıııllıcı haberler tabii ki yalnızca rekabetın, gerçeklerin önüne geçtiği Amerikan medyasına 5/gü dcğil. Balı Avrupa da gazctecılık adına düşiindürücü lıaberlere tanık oldu. Almanya'da örneğin, televi/yon gazetecısı olan Michael Born'ün hazırladığı yirmiden fazla dosyanın hayal ürünü olduğu ortaya çıktı. Bu haberlerden bizim için en ilgi çekici olanı 94 Haziran'ında Fethiye'de meydana gelen bombalı saldınnın hemen ardından yayımlandı. Haberde baştan aşağıya silahlı PKK militanı gizli kameralarla onu takip eden ekibi dağ başında saldırıda da kullamlan bombalann imal edildiği örgüte ait bir atölyeye götiirüyor. Saldınnın etkisi daha atlatılamamışken yayımlanan bu haber turizmimizi bir hayli etkiledi. Ancak kısa bir süre sonra ortaya çıkanlar olayın iç yüzünü ortaya koyuyor: Haberde PKK militanı olarak yansıtılan kışiler esasında bir ıniktar para karşılığında bu role soyunan Arnavut vatandaşlar, dag tırmanışı birkaç dakika düz yürüyüş ve daha ilginci mekân I'ethiye bir yana Türkiye bıle değil: Yunanistaıı'dı... (**) 5 Şubat 94'te Bosna savaşı sırasında kameraların gözleri önünde yaşanan ve 68 kişinin canına mal olan patlama ıse medyanın manipülasyonlarının tehlıkeli sonuçlarını gö/ler önüne seriyor. Patlamanın hemen ardından hiçbir araştırmaya dayanmaksi7in Sırpların sorumlu tululnıası geniş bir kamuoyu yaratmış ve bu kamuoyu baskısı NATO'nıın bir ültimatomıın ardından bazı Sırp mev/ilcrini hedefalmasına yol açmıştı. Oysa yapılan araştırmalar patlamanın bombanın kesine yakın bir olasılıkla, patlamanın sorumlusunun Müslüman tarafın hedefi şaşırmi!) bir bombası olduğunu ortaya koymaktadır. Kasım 98'de Kosova Savaşı sırasında keştedilen bir toplıı mezar ise yine hiçbir bulgu yokken Sırplara mal cdilmiş ve Arnavut katlıamına delıl olarak sunulmuştu. Oysa ki üzerlerinde yapılan incelemeler sonueunda cesetlerin lkinci Dünya Savaşf ndan kaldıgı adli tıp raporlannca tespit edildi.^ http: // www.efriz.ch/sitesinden İgnocu Ramonet 'in yazısı. Çeviren: D. DENİZ NERGİZ (') Annıck Cojean, 'Choc des images, poids des trucages', Le Monde, 25.06.1990. (") La repubblica, 10.02.98 C'UMHURlYr.T DKRGİ |~ Konya bul uşnıası H PINAR SELEK anı filmlervardır.mahpuslar ortak havalandırmaya bakan hücrelennden, yanan kâğıtlar atarak gökyüzünü ateşe boğarlar ya daaynı yöntemle havalandırmada kocaman bir ateş yakarlar. Bırbınnden, hücreyi aşan bir tarihsel yalıtılıııa süreci ıçinde kopartılmış bız kadınların çok daha fazlasına ihtiyaeı vardı. Bu nedenle, protesto eylemı değil, yenı bıryaşamm temellerini atmaeylemi kurguluyorduk. Ya da bundan önce, bızı ay ıran duvarlar arasından tüııeller açarak lanışma eylemi. Mısafirlik ölmüştü. Çoğumuz televizyon nıahkumuyduk. Birbirımızı oradan görüyorduk. livımizdeki güııdenıi ekranlarbelirli yordu. Buekranlann yalankoktuğunu bildığimız için dışarıdakı hayatın sısi dahadakoyulaşıyor, bizi saranendişesüreklileşiyordu.Sadece kadınlar değil, kimse kimseye mektup bile yazmaz olmuştu. Askerde, cezaevinde, yurtdışında bir yakınımız yoksa eğer mektup kâğıdı, tükenmez kalem gıbı şeylerle uğraşmıyorduk. Özene bezeneyazmanındevrigeçmişti lnter netımız ve telefonumuz ışimızt görüyordu. Bunlar ise erkek iktidarın gözü ve kıılaklannın denetımi altındaydı. Soğuktu, yabancılaştıncıydı, ışlevseldı Bız ıse parçalanmış ruhlarımızdan bir demet utnut yaratacaktık. Bıınları erkek egemen iktidan besleyen iletişim yollanna emaııet edemezdik. Yeni bir ıletışım kanalına ıhtiyacımız vardı. Böylece kendi postacılarımızı örgütledik. Yaptıklan is.in biçimi itibarıyla onları ulak diye tammladık. Kadınlar arası gezgin haberciler. Onlar, yalnızlıklarmıızın arasında bir ıletışım köprüsü oldular. Yürüyüş önce yerellerde başladı. Adana'da, Ankara'da, Antakya'da, Antep'te, Batman'da, Bılecik'te, Bursa'da, Diyarbakır'da, Ereğli'de, Gölcük'te, Istanbul'da, lnegöl'de, izmır'de, Izmıt'te, Kayseri'de, Konya'da, Maraş'ta, Mersin'de,Orhangazi'de, Pozantı'da, Urfa'da kadın ulaklar ev ev, malıalle mahalle dolaşmaya başladılar ve gazetelerdc haberler çıkmaya başlaıııadan çok önce, binlerce kadını Konya buluşmasından haberdar etmeyibaşardılar. Bu ışebaşlarken en çok korktuğumıız şey umutsuzluktan doğan ilgısizlikti. Ev toplantılarında "benım bir sonınum yok..." gibı sözleri duymay a başlayınca yüreğinıiz kanncalandı doğrusu. Ama sonra aynı kadınlar, bızi arka odalara alıp "komşuların yanında söylersem dedıkodumu yaparlar" deyip de içini dökmeye başlayıııca bu ışın yönteminı de yavaş yavaş oluşturduk. Arka odalarda neler konuşulmadı kı..' 'Okumam yazmam yok, sen yaz, biz istemeyince o iş olmasın, anladın mı, yorgun da olsam, hasta da olsamherifdinlemiyor, hayvangibi saldırıyorüstüme.. .buısteğımızı Konya'da söyleyın. Soyadımı yazmay ın ama. Sadece Tülay yazın." Bız de sadece Tülay yazdık. Zaten soyadı da ona ait değil, diyerek. Genelde yoksulluk, göç, işsizlik, sağlık güvencesı, anadil, başörtü sorunu, ev kadınının sosyal haklardan yoksun olması gibi sorunlar rahatçadilegetınlmesine rağmen özel hayata kimse dokuıımuyor, kınlankollannyenınıçmdc kalması geleneğı olduğu gibi sürüyordu. Oysa her kadın, asıl köleliği özel hayatta yaşıyor , bu hayata duygulanyla, geleneklenyle, toplum baskısıyla bağıtnlı olduğu için olup bıteni kabulleniyor, kaderolarak algılıyordu. Özel hayatta yaşananlar"ben" inalanınagiriyordu. "Ben"yalnızdı. Kadınlar buyalnızlıktaeziliyorlardı. Ayşe inat edlyordu... Ayşe bir başka mahallede oturuyordu. Otuz kışılık bir kalabalık içinde kocasını övnıeye başladı. Onun yüzünden herkes kendı kocasının meziyetlerini anlatına telaşına girdi. Sonra, içlerınden en yaşlı olanı "hepinız yalan söylüyorsunuz, erkek erkektir, kocalan 12 Temmuz 'da Konya 'da idiler. Ama erkekler karşılarına dikilince loplantılannı yapamaddar.