Katalog

B Kendini seviyor mıısıın? ireyciliğin zafere koştuğu, "bcn"in tüm açılımlannın değer kazandığı çağımızda, kendını sevrnek görev haline geldi. Araştırmalarda görüldüğüne göre, bu l'ransızların yüzde 69'u için, başkasını sevmenin de olmazsa olmaz önkoşulu! Ne kadar ki ilk bakışta, kendini sevmek düşüncesı, nafıle, gülünç ve aşırı bencillik olarak görünüyor. Geleneksel ve kültürel eğilim, başkalarını sevmek yetisine vurguda bulunmuş hep. Ama modern ruhbilimin söylemine göre hayattan zevk alabilmenin ve hayatın büy üsünii yakalayabılmenın asgan koşulu kendini sevmek... Aksini düşündüğümüzde, hersabah kendini beter ve çirkin bularak, değersizlığine ve sevilmeye layık olmadığına inanmış olarak uyanan birisinın günlerinigözönünegetirinbir. Bu kişinin duygusal ve mcsleki yaşamının acılarla yiiklü olduğunu tahmin etmek hiç de zor değil. rini olduklarındaıı dalıa zeki ve ye ulaşmak için eften piiften şeylerarıterlı olarak algılayabılen ınsanların yoruz kahve değil nıavi goz, beş imtiyazındaolduğu kabul edilıyor. santım daha ıızun olmak, bırazcık Dört dörtlük gerçekçi olmak kişiy i dahafazlagenelkülturgibi. güçten düşürüyor. Kendını sevmek için kendimize Rulıbilim sözlükleri özsevgiyi yönelik tasalarımız olmamalı ve bır davranışlar toplamı olarak ta başkalan karşısında sorumluluktan nımlıyorlar: Kendine belli bir değer kaçmamalıyız: "Beni bütünüyle olbıçmek, kendını çekıp çevirebil duğum gibi kabul ederler, yoksa hamek, mahremiyetini, fiziksel ve di ey vallah." Ya da bunun tersi. Özruhsal coğrafyasını korumak, ger sevgi oldukça fazla dozda bir biliııç çekten ilgi duyduğu şeyleri bilmek... Kendı kendısi için bir "iyi Kendini sevmek ne anne" olmak. Ama kendini sevmek, her şeyden önce bir iç algı bir bencilliktir ne de kişisel duygulanım sorunu. Kendimı entelektüel olarak değerli bula kendini beğenmişlik. bilir, özguvenimi yüksek tutabılir, Yaşamda rahat öte yandan fizik görünümümü ihmalcdıyorolabılınm.Görelipozi olabilmenin ve tif"bir vizyon için, hiçbir şey i işin dışında bırakmamalıyız. başkalarını sevebilmenin ve zihinsel işlevlerimizin iyice farkındaolmayıgerektınyor. Başkalarının gereksinimlerine kendini uyarlayabılmek yetısı, dığer ınsanla araya uzaklık koymamak ve gerektiğinde kendini dönüştürebilmekbecerisiylebiraradayürüyor. Kendine olan sevginin yokluğu açıkça ya da maskeli olarak kendine karşı saldırganca tutumlara yol açıyor. Fiziksel planda, kendimizi ihmal ediyoruz, dış görünümümüze dikkat etmıyoruz. Duygusal düzlemde: Partnerimiz bize kötü darvandığında bundan iyisine layık değıhmzatendiyoruz. Mutluolmaya hakkım yok diye düşünüyor ve gizil bir depresif durumda yaşıyoruz. Kendini sevmemekvarolmaya da hakkımız yokmuş duygusuna dek varabiliyor ve bir ret, bir ayrılık, bir başansızlık özkıyımın eşiğıne bi le getirebiliyor kişiyi. tnsanın toplumsal birhayvan olduğunu söylemek biçimsel bir şart değil: Psişikyapımız, 'ötekı' aracılığıyla belirleniyor. Komşumuz, onun ımajı, bakışı yaşamda kendimizi yönlendirebilmemiz için dayanak noktalarını oluşturuyor. Kendimiz hakkındaki yargılanmız, başka derelerden beslenir. Kendimize ne kadar manevra sının bırakırsak bırakalım tümüyle soyutlanmamız olanaksızdır. Bir başkasını sevmek, inişli çıkiijhbirserüvendir. Benılebenarasında uyuşmazlık var ... En nıahrem, en özcl sandığımız ben'ımız doğııştan sahip olduğuınu/ bir şey değıldır. Ben, çevremızdekı ılk "öteki"lerle olan ilişkilerimizde gelişir: Ana, baba ya da onlann yerini tutanlar.Psikanalizci J. Lacan'agöre, 18 ayhkken "ayna evresi"ndeişlenmeyebaşlarbenbilincı. Yetişkinler çocuğa bir aynada kendi görüntüsünü göstererek bunu ba$latırlar: "Bak, bu sensin!". Ve o, güler, haz alır kendini tanıyarak. Öz sevgisi, kendi zay ıflıklarımızı, hatalanmızı hoşgöriiyle karşılamamızı ve mükenunel olmadığımızın bılincinde olduğumuz halde kendimize önenı vermemizi sağlıyor Özgüven, hesaptaolmayanbir felaket ortaya çıktığında "üstesinden geleceğim" diyebilme inancmı veriyor. Kendine değer verme ise "varolmak" demek. Aksi takdirde kendimizden sürekli kuşkulanır ve mutlu bir birey olarak varolma hakkından yoksun kahnz.Kendı benimizle, kendi kişiliğimizle bağlarımızı kurarken, daima daha iyiye, dahanitelikliyedoğru ilerlediğimizi düşünmek zorundayız. Bu zihinsel mekanizma boş yere yaşlanmadığımıza ve yılların bizi mükemmelleştirdiğine ikna eder bizi... ^ Psychologies Magazine 'den çeviren: EMRE ÇA ĞA TA Y Erkeklerle kadınlar farklı ölçütlerle kendı lennı değerlendırdıriyor. Erkekler mcsleki ya da fiziksel bir etkinlıktekı başarıları aracılığıyla Rııhbilınıci William James'a kendilerini sevmeye değer bulur(18421910) göre, kendini sevmek, ken, kadınlar bunun için kişisel niihtiraslarımızla başanlarımız ara teliklennın çevrelennce kabul görsındaki çok ince bır ayrımın ürünü. mesı ihtiyacındalar. Kendi kendini Son araştırmalar bu gerçekçiliği bütünüyle onaylamak çok ıstısnaı reddediyor.kendımızveyetenekle bir durum, gündelik yaşam bunu rimiz hakkmda çok aydınlık bir viz gösteriyor. lnsan doğasının ayrılyona sahip olmamamız gerektiğini mazözelliği olan bu doyumsuzluk, gösteriyor. Mutluluğun, pozitif ya varoluşsal bütünlüğün bır mıt olnılsamalarbesleyebılen ve kendile madığtnı da gösteriyor. Ve hazza vazgeçilmez koşuludur... Kişisel olarak kendine değer vermek çocukluktan itibaren yapılandınlır ve sonradan ilişkileri saldırganlıktan arındırmayı sağlar.