Katalog

Kitabınızı nasıl alırdınız? Aytül Akal, yayınevinin “Tek Başıma Okuyorum!” dizisine; okuma ve yazma yolculuklarımızın özgür, özgün ve biricikliği üzerine kaleme aldığı Mükemmel Öykü’sünden yükselen “Sınırlarınız sizin olsun!” çığlığıyla katılıyor. Burcu Koçer Oruç’un fırçasından öykü boyunca dökülenleri de seveceksiniz. Belki babası az da olsa doğru bir yerden bakar Defne’yi hangi şahane masal ülkesine taşıdığını Y. BEKİR YURDAKUL konuya diye heveslenmiştim Akal’ın ilk satırlarında, kitabı okuduğunuzda kendiniz keşfedin isterim. yanılmışım. Akal, babayı da katıvermiş “sansürcü” Benim ilk sözcükten bu yana paylaşmak için armaklarından biri, sanırım işaretparmağı, ki- kervanına. Yok birbirimizden farkımız! didindiklerime ekleyeceklerimi iliştireyim şuracığa ki taplarımızdan birinin arka kapağına mola ver- yazı da tamamlanmaya doğru yol alsın. Sıkça yakındığımız konudur, Türkçemizde her P miş gibiydi. Parmağının, dinlenmeye durmuş konuyu özgürce işleyen metinlerin çocuklar için inceliğine karşın; “Kitapta bundan çok var mı?” soru- BEDAVA BEKÇİLİK… yazılamadığı. Dahası çeviri yapıtlarda bu kısıtlamanın sundaki yargıç edasıysa ayan beyandı. Anlamamış- Bir yanda alabildiğine kirli, kirlenmeye devam eden neredeyse ortadan kalktığı, başka dillerde yazanlara tım ilkin, neydi merakı ya da neyi bilmek istiyordu? üstelik bir o kadar da güvensiz gündelik yaşamımız; bambaşka bir yaklaşım sergilediğimiz gerçeği… Bunu belli ettim. bir yandaysa ücretsiz-maaşsız “ahlak bekçiliği” Sorusuna açıklık getirdi o narin parmağını kervanında yer beğenme / yer kapma hallerimiz. da dikleştirerek: “Bundan diyorum, çok var mı Hem de hiç düşünmeden hem de sevgi adına hem kitapta?” Parmağın ucundaki “ulan” sözcüğünü de kendi çocukluk hayallerimizi bile acımasızca terk fark edince anladım meramını. “Evet” dedim, “Var ederek. ama sandığınız denli çok değil”. Sonrası kısacık bir Hepimizin öğretmeni Adnan Binyazar, edebiyat konuşmaydı sanki sohbet havasında. yapıtlarını terbiye(!) aracı sanma hallerimizi, “Bakınız, bildiğiniz gibi, argo ve küfür dilimizin “Edebiyattan bir şey öğrenilmez ama edebiyattan de büyük zenginliğidir. Küfür diye nitelediğimiz öğrenilen de başka hiçbir yerden öğrenilmez!” sözcüklerin öyle uluorta, her daim dökülmesini çığlıyla çöpe atmıştı. istemeyiz (yetişkinlerin düğün bayram gündelik “O” olmayacak, “bu” aman ha, “şu” sakın ha, konuşmalarına karşın) çocuklarımızın dilinden / “öteki” daha neler, “beriki” bozar çocuğun ahlakını, dilimizden ama varlığı da ortadadır. “şuradaki”ni ya örnek alırsa çocuk kılığına bürünmüş Argoya gelince; kuru, tatsız tuzsuz, terbiyeye “sınırlama, yasaklama, arıtma, terbiyeli kılma…” batmış, usturuplu bir anlatımsa beklediğiniz, arzu halleriyle ortaya konacak metinlerin ne edebiyatla bir ettiğiniz; sorun yok ne ki o durumda anlatımda ilgisi vardır ne sanatla ne de hayatla. lezzetten vazgeçtiğinizi de kabul etmelisiniz. Sözün tam da burasında aklıma geleni de not Dahası öyle zaman olur ki pek masum bir düşeyim: Yetişkinler olarak, hayatın gerçekleriyle sözcüğümüz bile kullanım yeri ve zamanına bağlı hiçbir bağı kalmamış, gündelik yavanlığı diline olarak pekâlâ argo bir rol üstlenebilir.” dolamış bu türden metinleri / kitapları hangimiz Bu konuşmanın ardından öğretmen olduğunu okuruz ki çocuklarımızın bu “sade suya tirit” işlere öğrendiğim konuğumuz, işaret ettiği kitabın yanı sıra ilgi duymasını, sevgiyle yaklaşmasını beklemekteyiz? iki kitabımızı daha alıp ayrıldı sergi yerinden. Başka bir gün, kitaplardan birinin kapak resminde BIRAKIN BULUTLAR PEMBE OLSUN! yer alan masalsı figürün “çıplak” oluşuna takılmıştı Edebiyatın, bir terbiye sopası değil; düşlerimizi, -mesleği bende saklı- yetişkin bir okur. Anladığımız yaratıcılığımızı, insan olma hallerimizi besleyen oydu ki o küçücük çıplak desen; haberlerin, dizilerin, bir yol arkadaşı olduğunu kavrayıp yasakçı ev içlerinin, sokağın yapmadığını yapacak; ahlakını parmaklarımızı sözcüklerin üzerinden çektiğimiz bozacaktı çocuklarının / ülkemiz çocuklarının… gün, işte o zaman hayallerimiz ışık olur yaşam Okullardan birinden, bir kitabımızın daha çocuklar yolculuğumuza. okumaya durmuşken telaşla toplanıp derhal geri İşte o zaman çocuklarımızın öykülerinde; ay mavi, Desen: BURCU KOÇER ORUÇ verildiğini söylesem inanır mısınız? bulut pembe, ağaç rengârenk, toprak yeşil olur; Gerekçe mi? Sayfalardan bir sayfaya, nasıl kertenkeleler ceplerine saklanır, okullu çocuklar DEFNE Mİ YAZIYOR ÖYKÜYÜ? olmuşsa sızıvermiş işte görkemli bir gökkuşağı! gevrek satar, kargalar boyanır tepeden tırnağa… Defne hevesle oturur öykünün başına. Her Edebiyatın hayattan ve bilimden önce söylemesi yazdığına karşı çıkışlar da yağmur gibi, dolu gibi ‘SANSÜR’ GÖREVİMİZ SANKİ! de budur işte. yağar; çok sürmez sel gelir. Ortada onca selden Yazın yaşamımızda uzun yıllara yayılan emeği yurtta Mükemmel Öykü’yü edebiyatın ne’liği üzerine sonra kalansa tıknefes bir metindir. ve yurtdışında binlerce çocuğa, gence ulaşan yapıtlarıyla yeniden düşünmelerimizin yanında yasakçı tanıdığımız Aytül Akal’ın Mükemmel Öykü’sünü okumaya Öğretmeni, “Ne oldu bu çocukların hayal hallerimizden arınmak için de bir fırsat olarak güçlerine? Nerede ve nasıl yitirdiler?” merakıyla durunca, demem o ki öykünün kahramanı Defne’yle değerlendirmekte yarar var. tanışınca aklıma geldi kitap fuarlarında yaşadıklarım. kıvranırken; ben, öyküyü sansürcü anne babaya Bırakalım çocuklar yazarken hayallerini sözcüklerine Örnekleri çoğaltmaya gerek yok bence. “Rahat bırakın Defne’yi!” haykırışıyla okuduğumu ortak etsinler ve okurken merak ve heyecan katarlarında neden sonra fark ediyorum. Haydi çevirelim sayfalarını Mükemmel Öykü’nün: çıksınlar bitimsiz yolculuklara… n Defne’den bir öykü yazmasını istiyor öğretmeni. Şimdi siz Defne’nin öyküsünü ne yaptığını, Haberi alır almaz gösterdiği tavırdan Defne’nin gönlünce yazıp yazamadığını, sonrasında nelerin Mükemmel Öykü / Aytül Akal / Resimleyen: Burcu annesinin bu yazı sürecindeki yerini kavrıyoruz. olup bittiğini merak ettiniz, biliyorum. Aytül Akal’ın Koçer Oruç / Tudem Yayınları / 48 s. / 8+ / 2024. 21 Kasım 2024 15