Katalog

Bir de Onlardan Dinleyin! 23 Kadın Yazar Yazdı, Bir Konsomatris Anlattı... “Kaç aydır gelmiyordum buraya,” diyorum, “özlemişim dışarıda olmayı. Siz ne yaptınız mekânlar kapalıyken?” “Ne yapacağız, elimizde avcumuzda ne varsa yedik bitirdik. Şimdi de beşten ona kadar çalışıyoruz. ‘Ce’ demeden gece bitiyor. Gerçi buna da şükür. Yasaklar tekrar gelirse yandık yalnız.” Beyaz teni, makyajsız yüzünü belli belirsiz kaplayan kızıl çilleri, omuzlarından aşağı bir şelale gibi dökülen gür, kızıl saçlarıyla farklı bir güzelliğin sahibi olduğunun o kadar farkında ki… Yaşını soruyorum. “Yirmi üç,” diyor. Üniversite öğrencisi olan, gözümde bir türlü büyümeyen kızımdan iki yaş küçük. Oysa dört yaşında bir oğlu var Burcu’nun, on yedi yaşından beri âlemde. Başına gelmeyen kalmamış, yaşamadığı, görmediği. “Sizin yaşınız farklı hesaplanmalı aslında,” diyorum. “Hani kedilerin, köpeklerin yaşı hesaplanırken yediyle çarpılıyor ya. Yirmi üç yaşındaki herhangi biriyle aynı göremem seni.” Duraksıyor. “Doğru,” diyor. Bunu bana söyleten Burcu’nun gözleri. Genç bir insanın canlılığı, yaşam enerjisi yok o gözlerde. Yorgunluk var, bıkmışlık var, “bıraksalar, günlerce uyurum, kalkmam” var. Sipariş vermek için, bahçeden kalın naylonlarla, brandalarla ayrılmış bölümdeki garsonlara el kol işareti yapıyor Burcu, yetmiyor, sesleniyor: “Aslan parçası! Baksana bi!” Önden bir çay istiyor. Köri soslu tavuk sonra. “Buna da tavuk yapsana,” diyor garsona, masanın dibindeki sarman kediyi işaret ederek. “Onlar aç kalmaz efendim, merak etmeyin,” diyor garson, “başka kediler de var.” Burcu ne kadar yufka yürekliyse, garson o kadar acımasız görünüyor gözüme, belki de bir o kadar işgüzar. Sarman kediyle göz göze geliyoruz. Bana tavuk yok mu yani, tadında incecik bir “miyav” dökülüyor pembe dudaklarından. “Pavyonda çalışmaya nasıl başladın?” Ne yaratıcı bir soru ama... Defalarca sorulduğundan kuşkum yok. “Birilerine olan beş yüz liralık borcum yüzünden,” diyor. Bakışlarımdaki “Nasıl yani?” Burcu’nun tekrar etmesine neden oluyor, “Beş yüz lira, evet. Bir kadın vardı sosyal medyada. Türlü çeşitli giyiniyor, lüks yaşıyordu. Onunla yazıştım. Bu işler nasıl oluyor, dedim. Bir kulüpte garsonluk yaptığını söyledi. Benim de o ara borcum var. Dedim, borcumu kapatana kadar ben de çalışabilirim öyle bir işte. Çalıştım da. Önce garson olarak, sonra eğlenmeye gelenlere eşlik ederek. Ne yalan söyleyeyim, cazip geldi. Bedava içki, dans ortamı, üzerine para veriyorlar bir de. Borcumu kapattığım halde devam ettim.” Hepsi bu mu? Basit bir denklem mi hepsi? Deveyi yardan uçuran bir tutam ottur, demem an meselesi. Yok, yok, acılarının, ruhsal sarsıntılarının üstünü örtüp içinde olduğu durumu normalleştirmeye, dışarıya karşı güçlü görünmeye çalışıyor olmalı. Aksi halde insan delirmenin eşiğine gelir ya da intiharın. “İntihar eden oluyor mu kadınlardan?” Ben sizin yerinizde olsam intihar ederdim, demek mi bu şimdi? Umarım öyle olduğunu düşünmez. Beynim oyun oynuyor bana. Onun yerinde ben de olabilirdim, çıkışlı sorular sorduruyor. “Oluyordur tabii. Ama yaygın bir durum diyemeyiz. Benim de birkaç kez denemişliğim, kendimi kesmişliğim var. Bakma o zaman yaptığıma. Utanıyorum şimdi. Kesiklerimi kimse görsün istemiyorum. Genelde uzun kollu kıyafetler giyiniyorum. İntihar belki de en çok düşündüğümüz şey olabilir, evet.” “Neden kestin kendini? Özel bir sebebi var mı?” “Bir gün bir müşteriye akıl vermeye kalktım. Buralara ne geliyorsun, çoluk çocuğunla ilgilensene, demeye gelen şeyler söyledim. Adam benim de çocuğum olduğunu biliyor bu arada. Bana ağır bir karşılık verdi. Eve geldiğimde aşırı alkollüyüm tabii. Evin her yerinde para. Aldığımı koymuşum bir yerlere. Para var da yalnızım. Adamın ettiği laflar aklımda. Çocuğum İzmir’de babaannesiyle. Kimsem yok Ankara’da. Bütün parayı ortalığa saçtım. Hepsi bunun için miydi? Vardı işte. Hem de istediğimden, hayalini kurduğumdan daha fazlası vardı. Telefon açtım İzmir’e. Çocuğumu uyandırmalarını istedim. Sesini duymazsam ölecektim sanki. O anda içimdeki acıyı bastırmak için fiziksel acıya yöneldim. Sonra bir iki kere daha, ama ilkinden çok daha derin, çok daha fazla sayıda kestim kendimi.” Kesiklerini gösteriyor bana, beyaz teninin üzerinde ince birer kabartı olarak sıralanmış koyu pembe kesiklerini. İçimdeki acıyı bastırmak için yaptım, demesi kafamın içinde yankılanıyor. Sarman kedi Burcu’nun bacaklarına sürtünüyor o anda, önüne atılan tavuk için teşekkür ediyor. “Dışarıdan bakınca renkli bir yaşamın içinde olduğunuz düşünülebilir. Bir günün nasıl geçiyor mesela?” “İki, üç gibi kalkarız. Önce telefonuna bakarsın. Dünya kadar mesaj, dünya kadar arama. Kaldırır telefonu bir kenara koyarsın. Ağzının içi leş gibidir alkolden. Saçın sigara kokuyordur. Kalkar duşa girersin. Diş fırçalarsın. Daha giyinmeden, üzerinde bornozun, başlarsın gelen mesajlara karşılık vermeye. Sonra kahvaltı. Misafirim yoksa kahvaltı yapmam çoğu zaman. Sonra, akşam ne giysem telaşı. Kararını verir, giyinir çıkarsın evden. Doğru kuaföre. Saçını, makyajını yaptırırsın. Buluşman, görüşmen varsa onu halledersin. Yapman gereken bir işin varsa onu yaparsın. Salgın düzenlemeleri olmasa sekiz gibi mekânda olursun. Bakma şimdi beş ile on arasında çalıştığımıza. Kulise geçersin. Yemeğin gelir, yemeğini yersin. Sonra oyuna kalkarsın. Kendini göstermektir o. Müşteriler gelmeye başlar bir taraftan. Masaya oturup içmeye başlarsın. Eğlence, makara, kavga gürültü, oydu buydu derken sabah dördü, beşi buluruz. Kimi zaman sabah sekiz, dokuzu bulduğu da olur. Kafa güzel. Sallanarak çıkarsın mekândan. Ben öyle hemen gidip yatamam. Abonemi, yani taksicimi esir alırım. Ankara turu yaptırırım ona. Caddelere atarım kendimi. Bağırır çağırırım. Polis gelir GBT sorar. Gezmeyin buralarda, der. Eve giderim isteksiz. Her müşteriyle görüşmem öyle. Çünkü âlemde bir ismim var. Herkese çorbacıda buluşma sözü verirsen hangi biriyle buluşacaksın? Eve gider sızarsın. Bütün h2o kitap yeniler 5 29 NİSAN 2021