Katalog

C İmtiyaz Sahibi: CUMHURİYET VAKFI adına ORHAN ERİNÇ Genel Yayın Yönetmeni: İBRAHİM YILDIZ Yazıişleri Müdürleri: Güray Öz (Sorumlu) Murat Ataş Miyase İlknur (Ek Yayınlar) Haber Merkezi Müdürü: Hakan Kara İstihbarat: Cengiz Yıldırım ? Ekonomi: Hasan Eriş ? Dış Haberler: Özgür Ulusoy ? Kültür: Celal Üster ? Spor: Arif Kızılyalın ? BilgiBelge: Edibe Buğra Yayın Kurulu: Orhan Erinç (Başkan), İbrahim Yıldız (Başkan Yardımcısı), Cüneyt Arcayürek, Ali Sirmen, Hikmet Çetinkaya, Şükran Soner, Emre Kongar, Orhan Bursalı, Mustafa Balbay, Hakan Kara. Ankara Temsilcisi: Utku Çakırözer Ahmet Rasim Sok. No: 14 Çankaya 06550 Ankara Tel: (0312) 4423050 Faks: (0312) 4423010 ? İzmir Temsilcisi: Serdar Kızık, H. Ziya Blv. 1352 S. 2/3 Tel: (0232) 4411220, Faks: (0232) 4418745 ? Antalya Temsilcisi: Ahmet Oruçoğlu Cumhuriyet Meydanı Yıldız Ap. B Blok No: 80/5 Tel: (0242) 2480057 Faks: (0242) 2430509 ? İdare Müdürü: Hüseyin Gürer ? Mali İşler: Bülent Yener ? Satış: Fazilet Kuza ? Cumhuriyet Reklam: Genel Müdür: Özlem Ayden ? Genel Müdür Yardımcısı: Nazende Pal Tel: (0212) 251 98 74 75 /251 98 81 82 Faks: (0212)251 98 68 Rezervasyon: (0212) 343 72 74 Faks: 212 343 72 53 İmsak: 5.47 Güneş: 7.19 Öğle: 12.21 İkindi: 14.47 Akşam: 17.11 Yatsı: 18.36 Yayımlayan ve Yönetim Yeri: Yeni Gün Haber Ajansı Basın ve Yayıncılık A.Ş, Prof. Nurettin Mazhar Öktel Sk. No: 2. 34381 Şişli/İstanbul Tel: (0212) 343 72 74 (20 hat) Faks: (0212) 343 72 64 [email protected] Yaygın süreli yayın Baskı: DPC Doğan Medya Tesisleri Hoşdere Yolu 34850 Esenyurt İstanbul Dağıtım: YAYSAT Doğan Medya Tesisleri Hoşdere 34850 Esenyurt İstanbul 18 OCAK 2012 Erkan Mahsun Ş Acı elle tutulacak kadar yoğun ırnak’tan sonra kar yağışı şiddetli bir tipiye dönüşüyor ve biz son kontrol noktasına doğru ilerlerken bölgeyi çok iyi bilen gazetemizin Diyarbakır temsilcisi Mahmut, uzanıp arabamızın önünde bulunan basın yazısını kaldırıyor. “Bundan böyle sadece vatandaşız” diyor. Çünkü artık Uludere bölgesine giriyoruz. Bölgede üç köy var, Gülyazı, Ortasu ve Ortabağ. Çok değil on beş gün önce, bu köylerden ağıtlarla birlikte çoğu çocuk tam 34 cenaze kaldırıldı. Onların üstüne F16’lardan yollanan en ucuzu dört yüz bin dolar olan MK82 ve MK83 bombaları atıldı. Anaların yürekleri buzayazdı. Babalar sustular, içlerinde derin bir acı, “Biz bu ülkenin yurttaşı değil miyiz” diye sordular. En çok çocuklar, bildikleri tüm okul şarkılarını unuttular. Aşk, hayal kurmak, türküler bu bölgeyi terk etti. Geriye öldürücü bir acı kaldı. Arabamız ilerliyor, Ortasu köyünde Muhtar Mehmet Bey ve acısı hiç dinmeyecek ailelerden bir kısmı bizi bekliyor. İşte Ortasu’dayız. Bizi karşılayıp geniş bir odaya alıyorlar. Gencecik iki kadın, gözyaşlarını yemenileriyle silip usulca “hoş geldiniz” diyorlar, erkekler gözyaşlarını göstermek istemiyorlar ya da gözyaşları dondu. Gözyaşları dondu... Reyhan Encü Felek Encü Hep birlikte ölenlerin ruhu için Fatiha okuyoruz, ardından gençlerden biri 34 ölünün fotoğrafları bulunan uzun afişi getirip odanın ortasına yayıyor ve sobanın arkasındaki kadınlardan biri, Felek, yüzü bir trajedi kahramanı gibi acıyla dolu, sessizce oğlu Erkan’ı işaret ediyor. Ardından yanı başındaki arkadaşı Reyhan oğlu Mahsun’u gösteriyor. Ardından erkekler ölen oğullarını, ağabeylerini, kardeşlerini gösteriyorlar. Odadaki acı, elle tutulacak kadar yoğun, bir süre hiç kimse konuşmuyor, afişi getiren genç adam, omuzları tir tir titreyerek afişi sarıp göğsüne bastırıyor. Uludere’den Irak’a güle oynaya gittiler, anne ve babalarıyla helalleştiler ama geri dönmediler Uçan kuşun haberi vardı Herkes afişte kendi ölüsünü arıyor. (Fotoğraflar: MAHMUT ORAL) öze önce Muhtar başlıyor. “Bizim buralarda yıllardan beri kaçağa çıkılır ve Gülyazı’daki tugayın komutanından erlere kadar herkes bunu bilir. (Yazarın notu: Bir tugay 3 alaydan oluşuyor, her alayda 3000 asker var.) Ayrıca kaçak yolu, yani sınıra sıfır bölge tepedeki kulelerden açık açık görünür, yani insansız uçaklara gerek yoktur. O yoldan bir gün önce de 150 katır geçti, ertesi gün kırk katırla bizimkiler yola çıktı. 5.30 gibi yoldaydılar, güle oynaya gittiler, anneleriyle, babalarıyla helalleştiler. Cep telefonları açıktı.” Muhtar sözlerine devam ederken, kapı açılıyor ve yirmilerindeki Davut Encü odaya giriyor, Muhtar “Bundan sonrasını o anlatsın” diyor, “katliamdan kurtulan üç kişiden biri o”. Davut sözü alıyor, “Köyden yola çıktık, iki kilometre sonra Irak’a geçtik, bir süre malları bekledik, sonra mallar geldi, biz oralarda yaşayan herkesi tanırız, çoğu akrabamız olur, oralarda daha ucuz olduğu için mazot, benzin, sigara, cep telefonu bir de şeker çok alırız. O gün de öyle oldu, mallarımızı katırlara yükledik, yemek yedik, sekiz gibi yola koyulduk, bir saat sonra sınıra geldiğimizde daha önce açık olan üç yolun askerler tarafından tutulduğunu gördük. 15’lik üç grup halinde yürüyorduk. Baştaki grup biz arkadakileri Davut katliamdan kurtelefonla uyardı. tulan üç kişiden biri. Durduk. Birden askerlerin oradan top atışı başladı, bunun üstüne köydekilere telefon ettik.” Sözü burada Muhtar alıyor, “Ben korucuyum, hemen tugay komutanına telefon ettim. ‘Komutanım geçenler bizim çocuklar’ dedim. ‘Biliyorum’ diye cevapladı, ‘bunu Şırnak’a da bildirdim.’” Davut devam ediyor. “Havan topu ateşi kesildi. Biz bekliyoruz askerler yolu açsın diye, birden büyük bir patlama oldu, bir ses ve ışık ortalığı kapladı, öndekilerin hepsi ölmüştü. Bize F16’lardan bomba atılmıştı. Durduk, arkadaşlarımızın çığlıkları ve can çekişme sesleri geliyordu, cep telefonlarıyla köyü yine aradık, ‘Üstümüze bomba atılıyor’ diye feryat ettik. Kayaların altına doğru kaçtık, birden ikinci bir bomba daha geldi, ardından üçüncü bomba, bu bombanın patlamasıyla ben şans eseri dereye düştüm, öylece kurtuldum. Bizim gruptaki arkadaşlarımız korunmak için katırların altına yatmışlardı, bu nedenle katırlarla bir arada öleyazdılar.” S Kimse kimseyi teselli edemiyor ‘Sadece gövdesini gördüm’ Bir hıçkırık sesi, Davut’un anlattıklarını bölüyor, 13 yaşında ölen Erkan’ın annesi Felek, ellerini bize doğru uzatıyor: “Ben Erkanımı, bu ellerle bir katırın altından çıkardım. Sadece gövdesini gördüm başı bir başka yerdeydi, onu aradım!” Felek bir çığlık atıyor ve herkes başı önünde susuyor. ‘8 kişi ambulans gelmediği için öldü ’ K uzenleri, ağabeyi ölmüş Derviş Encü söze giriyor, “Biz fırlayıp olay yerine ulaştığımızda, gördük ki, el fenerleri hâlâ yanıyor, ölülerimizin parmakları fenerin üstünde donup kalmış, yani çaresizce biz PKK değiliz diye işaret vermeye çalışmışlar.” Davut, “Bir şey daha var” diyor, “Bombalardan sonra ortalık sessizleşti ve askerler yoldan çekilmişlerdi. Yol açıldı”. Derviş Encü, devam ediyor, “Biz köycek olay yerine doğru yola çıktık, kadınlar erkekler olay yerine geldiğimizde sekiz kişi yaşıyordu, ambulanslara telefon ettik, bize hep ambulanslar yola çıktı diyorlardı ama ambulanslar yoktu. O sekiz kişi kan kaybından, donarak öldü, ambulanslar sabaha karşı altı gibi bölgeye gelmeye başladılar. Nerede kaldınız deyince, ‘biz çok önceden yola çıktık ama askerler bizi bırakmadı’ dediler”. Bir süre sessizlik oldu. Sonra sözü Mehmet Encü alıyor, o bir savaş gazisi. Nüfusu binin biraz üstünde olan köyde dört savaş gazisi var. Mehmet Encü korucu olduğu yıllarda 1998’de korucuların da katıldığı bir sınır ötesi operasyonda, gözünün birini yitirmiş. “Benim 13 yaşındaki oğlum Erkan öldü, iki kardeşim öldü. Onların ölüsünü sırtımda birer birer taşıdım... Şöyle sözler söylüyorlar, onlar da kaçağa gitmeselerdi. Biz neyle geçinelim bize söyleyin! Meralarımız PKK olayından sonra elimizden alındı. Bir karış toprağımız yok! Bölgede gençlerin gideceği fabrika mı var? Biz ölüm gördük, biz hep yüreğimiz ağzımızda yaşadık. Kim bana yavrumu geri verecek?” Kim? Arkadaşı Bilal’in ölümünden sonra Serkan ne top oynadı ne şarkı söyledi. Köyü aradık, feryat ettik... Bilgisayar taksidi için kaçaktaydılar G ene kapı açıldı, Serkan içeri girdi; boynu bükük, sessizce gelip büyüklerin yanına oturdu. Günlerdir susuyor, en yakın arkadaşı Bilal öldü. Artık birlikte bilgisayar oynayacağı, top koşturacağı, hayallerini birbirlerine anlatıp parıltılı gözlerle yeşil çimenlerde yuvarlanacağı kankisi bilmediği bir dünyada. Bilal, o dünyadan buraya seslenemiyor, analar babalar onun melek olduğunu söylüyorlar ama melekler top oynayamıyor ki. Serkan da o günden beri, ne top peşinde koştu ne okula gitti. Öylece duruyor. Mahsun öldü, Erkan öldü, Bilal öldü. Mahsun’un, kardeşi Doğan, “Benim bilgisayarım var” diyor, “ağabeyim ölünce onun bilgisayarı bana kaldı”. Mahsun’un annesi artık gözyaşları Yarın: Ey umut neredesin ? nı tutamıyor. Hiç durmadan aynı sözleri yineliyor: “Oğul oğul doyamadım sana, oğul oğul ciğerim yanıyor, oğul oğul bir ses ver oğul. Kurbanı olduğum oğul, ben ölseydim yerine oğul.” Mahsun’un dayısı gözleri dolu dolu, “Çocuklara neden izin verdik ki” diyor. “Yalvardılar, bu seksen liraya ihtiyacımız var” dediler. Garibanlarım, bilgisayarlarının taksiti için, ölüme gittiler. Serkan artık dayanamıyor, Doğan’ın elinden tutup, dışarı çıkarıyor. İki çocuk yoğun kar yağışı altında, yan yana duruyorlar. Yaşadıklarını yaşam boyunca asla unutmayacaklar. Artık onların çocukluğu da bitti. Ölüm onları birdenbire büyüttü. Artık ne kartopunun önemi var ne de okula gitmenin. Oğlum ve iki kardeşim öldü elek, “çocukların öğretmenleri de perişan oldu” diyor. Kızcağız, geride kalanlara ne söyleyeceğini şaşırdı. Okul hiç olmadığı kadar sessiz, çaresiz kaldı. Odanın içinde katmerlenerek artan bir acı var. Kimse kimseyi teselli edemiyor. Akrabalarının cenazeleri için askerlik yaptığı Malatya’dan gelen Derviş, hâlâ olayın şokunu atlatamamış, ona durumu Malatya’daki komutanlar söylememiş, daha doğrusu kimseler bir şey söyleyememiş. Derviş, ölümleri Urfa’da otogarda duymuş, Urfa’dan Ortasu’ya gelene kadar ne yaptığını, zamanın nasıl geçtiğini hatırlamıyor. Sürekli ağlamış… Derviş iki gün sonra, kışlasına dönecek ve şimdiden dert etmeye başlamış, ya onu sınırdaki bir karakola gönderilerse? O ne yapacak? Ya karşısına kaçaktan dönerken bombalanan yeğenleri gibi bir küçücük oğlan çocuğu çıkarsa ne yapacak? Komutan, hadi onu vur derse, o ne yapacak? Zaten kıtadan hiç kimse, bir telefon edip “Başın sağ olsun kardeşim” dememiş. Bir başsağlığını bile ona çok görmüşler. Sanki onlarla aynı karavanayı paylaşmamış gibi, aynı yolları arşınlamamış gibi, onu, tıpkı ölüleri gibi dışlamışlar. Odadakilerin hiçbiri Derviş’i teselli etmeye kalkışmıyor, “Bizi de ölülerimizi de yok saydılar” diyor, Muhtar. “Ölüye saydılar bizi.” Askerde olan Derviş, kışladaki arkadaşlarından bir başsağlığı bekledi. F C MY B C MY B