Katalog

6 Gel zaman git zaman Rapunzel büyümüş, dünyanın en güzel çocuğu olmuş. On iki yaşına bastığında da, cadı onu, ormanın ortasında, ne merdiveni ne de kapısı olan bir kuleye hapsetmiş; kulenin tepesinde küçücük bir penceresi varmış sadece. Cadı içeri girmek isteyince, aşağıda durup seslenirmiş: “Rapunzel, Rapunzel! Saçlarını aşağı uzatıver!” Rapunzel’in upuzun, sırma gibi, altın sarısı saçları varmış. Kızcağız cadının sesini duyunca, pencereyi açar ve saç örgülerini yirmi metrelik kuleden aşağı sarkıtırmış; böylece cadı, saçlara tutuna tutuna kuleye tırmanıp içeri girermiş. Aradan birkaç yıl geçtikten sonra, günlerden bir gün, bir prensin yolu bu ormana düşmüş. Tam kulenin önünden geçiyormuş ki, çok tatlı bir sesle söylenen, güzel bir şarkı işitip kulak kabartmış. Bu, yalnızlıktan canı sıkılan ve vakit geçirmek için şarkı söyleyen Rapunzel’miş. Prens yukarı çıkıp sesin sahibini görmek istemiş. Kulenin etrafını dolaşıp bir kapı aramış, ama hiçbir şey bulamamış; çaresiz, evine dönmüş. Ama o şarkı yüreğine işlemiş, bu yüzden her gün ormana gidip o şarkıyı dinler olmuş. Bir gün, bir ağacın altında dururken, cadının geldiğini görmüş. Cadı kulenin altından şöyle seslenmiş: “Rapunzel, Rapunzel! Saçlarını aşağı uzatıver!”