Katalog

6 EKİM 2013 / SAYI 1437 3 Fotoğraf: VEDAT ARIK türkülerimi geçen yıl yitirdiğim, “kaptan yoldaş oğlum Baran” için söylüyorum, söyleyeceğim. İzmir’deki konseriniz... Yeni bir format söz konusu değil mi? Evet, 9 Ekim’de saat 21.00’de Kültürpark Açıkhava Tiyatrosu’nda olacak. Biletler Biletix’te satışta, gişe de açıldı. Format da şöyle; isminden de anlaşılacağı gibi “Türküler ve Anılar” şeklinde olacak. Özü, ağırlığı elbette türkü olmak üzere kısa anılar da paylaşacağım o türküye dair. 20 civarında türkü söylemeyi planlıyorum. Anılara da örnek verirsem; diyelim ki “15’lere Ağıt”ı söylüyorum, bunu Deniz Gezmiş’e işgal günü şurada söylemiştim diyerek anlatacağım. “Gökte Yıldız 160” mesela, o türküye dair Behice Boran’la bir anım var onu paylaşacağım. Sonra “Altın Hızma Mülayim”, o türküyü, meşhur, sosyalist blok daha dağılmamışken, 1973’teki Dünya Gençlik Festivali’nde Berlin’de bir İranlı klarnet sanatçısından aldım, bunun öyküsünü anlatacağım mesela. Özellikle gençlerle buluşma konusunda çok heyecanlıyım. Genç kuşak seni tanımaz diyorlar, desinler. Gençlere güveniyorum. Onlar bilir, beni de biliyorlardır. l Tüm türkülerim kaptan yoldaş, oğlum Baran için Uzun bir aradan sonra sahnelere dönüyor Rahmi Saltuk. Şimdilik tek konserle. 9 Ekim günü İzmir Kültürpark Açıkhava Tiyatrosu’nda dinleyicileri ile buluşacağı için heyecanlı. Konserin formatı da adı gibi ilginç. “Türküler ve Anılar” adını verdiği konserde her türkü ile ilgili yaşanmış anılarını aktaracak. GAMZE AKDEMİR “Tanrı Baba”, “Dağlarına Bahar Gelmiş Memleketimin”, “Acıyı Bal Eyledik”, “Terk Etmedi Sevdan Beni”, “Haydi Gülümse”... Usta halk ozanı Rahmi Saltuk’un seslendirdiği, dillere düşmüş bestelerden sadece birkaçı. Canlı bir konserde kendisinden dinlemeyeli epey bir zaman oldu. Bu bekleyişe 9 Ekim’de, saat 21.00’de İzmir Kültürpark Açıkhava Tiyatrosu’nda vereceği konserle son verecek Saltuk. Her zaman olduğu gibi özgürlük ve demokrasi şöleni havasında geçmesi beklenen konseri “Türküler ve Anılar” başlığını taşıyor. Rahmi Saltuk ile yeni konserini, müziğe adanmış yaşamını, seri sansürlendiği yılları, siyasetle mesafesini, sosyalizmi ve yürekten desteklediği Gezi’yi konuştuk. Rahmi Saltuk müziği bıraktı sananlar var, sayısı az da değil. Maalesef. Kesinlikle müziği bırakmadım. Kendi isteğimle ara vermiş değilim. Şimdi sağ, sol, herkesin bir etki alanı var. Küçültmek istemiyorum ama herkesin bir çöplüğü var açıkçası. O çöplükte horozlar var. Yani diyor ki Rahmi Saltuk gelsin benim askerim olsun. Kimsenin askeri olmadım, olmam. Öyle gönül vermiyorum bir harekete. Ben hayatımı müziğe adadım; severek, isteyerek. Hukuk okudum ama avukatlık yapmadım. Tüm sıkıntılarına rağmen müziğin yanına bir şey koymadım. Müzik çok ciddi bir iştir. Yanına bir şey koydun mu o iş sulanmaya başlıyor. Şimdi televizyonda yoksun, basında arada bir Cumhuriyet’te haberin çıkıyor, sahnelerde de öyle çok olmayınca yani bugünün Türkiye’sinde popüler olmayınca, bıraktın sanılıyor haliyle. 70 ve 80’lerde ise durum böyle değildi. Popüler olmayı istemeden popüler olmuştum. 1983’te Şan Tiyatrosu’nda Egemen Bostancı ile konserlere başladığımda kuyruklar oluşurdu. Solo veriyordum konserlerimi. Anadolu’da solo konserler benle başladı. Bırakın illeri ilçe ilçe bini aşkın konser verdim. Aynı yıl 56 Şubat’ta Ankara’nın ünlü, 1700 kişilik Arı Sineması’nda iki gün çıktım sahneye, ortalık yıkıldı. Biletler bir hafta önceden bitti. İzmir, Bodrum, Mersin’de biletler yine yok sattı. Mustafa Oğuz 910 Nisan’a Arı Sineması’nda tekrarını programladı konserin. Konserlerimde türkünün öncesinde “şimdi sıra büyük ozanımız Nâzım Hikmet’te, şimdi Ahmed Arif’te, Hasan Hüseyin’de” diye anonslarda bulununca coşku daha da arttı, alkış kıyametti. Fakat bedelini ödettiler! Sansür! Sansür... Önce üstü örtülü sonra açık açık. 83’te, ikinci Ankara konserinin üzerinden üç beş gün geçmişken, Şan’dan aradılar Egemen Bostancı seninle görüşmek istiyor diye. Gittim, “Oğlum tehdit ettiler. Ya Rahmi Saltuk konserlerine son verirsin ya da salonu elinden alırız diyorlar” dedi. O anonsları geçmesem sakıncalı olmayacaktım. Zülfü yâre dokunmamış olacaktım çünkü. “Egemen abi, kızmam, darılmam, sen ticaretini yapıyorsun ben de türkülerimi böyle söylüyorum. Hadi sen salonuna kavuş ben de seninle bu durumda ne yapalım ki çalışamayacağım” dedim. Yasaklar hiç peşimi bırakmadı, nefes aldırmadı. “Kimsenin askeri” olmamakla birlikte siyasetten göbeğinizi bütünüyle kesmediniz. 15 yaşında sosyalizme sempati duymaya başladım. Türkiye İşçi Partisi (TİP) kurulduğunda lise öğrencisi olarak sempati duyuyordum, 65’te de üye oldum. Ama sonunda özellikle Yalçın Küçük yüzünden duruş değişince sıtkım sıyrılmaya başladı. Üst yönetimle de çok iç içe bir kişi olarak ona her yerde karşı çıktım. Sonra Filistin’le dayanışma geceleri yapılacaktı, 78’di sanırım. İstanbul’dakine katılamadım bu da bir “kırılma” noktası oldu. Ankara’da sınavım vardı, hukuk fakültesini bitiriyorum. Bir grup genç geldi, ODTÜ’de de yapacağız diyerek davet ettiler. Bu arada yıllar sonra içlerinde MÜYAP Başkanı Bülent Forta’nın olduğunu da öğrendim. 90 ortalarında karşılaştık, hapisten çıkmış, “Abi, sen bize söz verdin ama gelmedin” dedi. Oysa söz verdim doğru ama gelmedim değil, gelemedim çünkü parti karşı çıktı ve neredeyse başıma bir komiser diktiler yani. Bu önyargı da yıllar içinde sürekli önüme çıkmıştır. İşte o bizim bilmem hangi etkinliğimize gelmemişti filan diye. Biraz araştırsalar böyle olmadığını anlayacaklar. Sonunda bir daha hiçbir partiye üye olmayacağıma dair kendime bir söz verdim ve partiden istifa ettim. HADEP’in kuruluşuna beni ısrarla istediler mesela, gitseydim milletvekiliydim. Ben sosyalist bir sanatçıyım, amacım sosyalist mücadeledir. Öyle devrimciyim, solcuyum demekle olmaz, yetmez. Evet, kimsenin askeri değilim. Şimdi yüzde yüz destek verdiğim, Türkiye’nin önüne müthiş bir ufuk açtığına inandığım Gezi Direnişi’ni böyle kullanmaya çalışanlar da var. Ben bunu yapmam. Gezi’nin rüzgârına yamanmadım, yamanmam. Hiçbir olayın sırtına binmedim, binmem. Tüm C M Y B