Catalog

6 AĞUSTOS 2010 CUMA cEGE P A TİK A HALUK IŞIK 3 Hasan, Hayat, Bir Buluşma... YENİ FOÇA’DA ESKİ ZAMAN ASUMAN ABACIOĞLU Foça’nın tatilci profili geçen hafta gerçekleştirilen rock festivali kapsamında uzun saçlı ve sırt çantalı gençlerle oldukça değişik bir yapıya bürünürken, Yeni Foça yine mütevazı ve sakin bir tatil beldesi görünümündeydi. Önündeki “yeni’’ tanımlamasına karşın burada “eski’’ye dair daha çok şey görmek mümkün. Taş evleri, dar sokakları ve küçük çarşısı geçmişten anılar saklıyor. Yeni Foça’da yıllar önce zaman geçirmiş olanlar, hala bir şeylerin yerinde durduğunu görmekten sevinç duyuyorlar. Son hızla geçmişini yitiren bir ülkede az bulunan bir durum bu. Yeni Foça, yazlık konutların eski kentin tarihi dokusunu bozmadan Buruncu tarafına doğru yayılması nedeniyle eski özelliklerini az bir değişiklikle de olsa koruyor. Çeşme ve Alaçatı gibi İstanbulluların hücumuyla zıvanadan çıkmamış, Dikili gibi betonlaşmanın altında ezilmemiş, kalabalık, müzik ve motosiklet gürültüsünden hala uzak kalabilmesi şaşırtıcı. Yangınlarla yeşil dokusu büyük ölçüde kıyıma uğrayan tatil beldesinde rantiyecilerin ağzı sulansa da henüz bu yönde bir suistimal izi görülmüyor. BAKİR KOYLAR... Ancak, iki Foça arasındaki, virajlı ve dar yollardan geçilen, SİT alanı sayesinde bugüne kadar korunabilen koylarda çok sayıdaki yeni yapılaşmanın, bu güzelim bakir alanı yavaş yavaş kemirdiği de gözden kaçmıyor. Sadece kamping alanı olmaya uygun bu koyların yapılaşmaya açılması nasıl ve ne zaman başladı bilemiyorum; ancak ikinci konut işgali ve turistik tesis adı altındaki çirkin beton yapılaşma durdurulmazsa İzmir’in yakınındaki bu çok temiz ve güzel koyların kısa zamanda elden gideceğini tahmin etmek hiç de zor değil. Henüz kanal projesinin ihale aşamasında olduğu Yeni Foça’nın en büyük sorunu, fosseptikler olmalı. Çünkü kıyı boyunca sıralanan ikinci konutlar ve diğer tesislerin atıkları, “sızdırmalı’’ foseptik çukurlarından doğruca denizi boyluyor. Bunu bazen deniz dalgalıyken kıyıya vuran köpüklü bulanık tabakadan anlıyorsunuz; bazen de, “Bizim fosseptik çukuru pek dolmuyor; sular nereye gidiyor bilmiyorum’’ diyen bir yakınınızdan gelen itiraftan. Yine de Yeni Foça’nın sokakları, aracınızdan inip de yürümeye başladığınız andan itibaren incir ağacı kokuyor. Baygın ve kendine özgü kokusundan, kendisini görmeseniz de varlığını anlıyorsunuz. Bu Akdeniz iklimine özgü kadim ağacın kokusunu, buralarda başka bir yerde pek duyamazsınız. Eski Rum evlerinin yıkıntıları arasında muzaffer bir komutan edasıyla dikilirler. Eski taş evler yıkılır da onlar ayakta kalırlar. Kendiliklerinden topraktan fışkırırlar; ne su ne de bakım istemeden, ellenmezlerse öylece büyür giderler. Yakında bir yerde belki yüz yıldan daha eski bir çınar ağacı kocaman gövdesiyle gökyüzüne doğru uzanır; gövdesine çivilenen reklam panolarına inat yaşamını sürdürür. Eskiden toprak testilere su doldurduğumuz çeşmeyi arar gözlerimiz; çeşme olmasa da çınar 40 yıldır ay nı yerdedir. Bu eski kasabanın dar ve eğri büğrü ara sokaklarında çocukluktan izler bulmak mutlu eder insanı. Ufak değişikliklerle birçok şey aynı kalmıştır. Balkonunda oturup çiğdem yediğimiz Rum evi, biraz betonarme bir görünüm kazansa da balkonu aynı oymalı balkondur. Oralarda başka bir taş evde, şimdi size ait olmasa da, üç kuşak öncesinden ninenizin de ayaklarını balkondan sarkıtıp çiğdem yediğini bilmek insana bir derinlik verir. Bu bambaşka bir duygudur. Tanışık olmaktan öte bir samimiyet, bir sıcaklık vardır burada. Annenizin çocukken oyun oynadığı “taş kuleyi’’ bulmak; onun annesinin gittiği ilkokulun önünden geçebilmek; avlusunda, ailedeki büyük kadınların güle oynaya “çekme makarna’’ yaptıkları evi restorasyon geçirmiş ve yenilenmiş haliyle görebilmek. Bu yerler size ait değildir ama sizin “oralı’’ olduğunuzu söylerler. O zaman sanki bu eski kasabanın sokakları sizi kucaklar; şimdi çoktan toprağa karışmış büyüklerinizin koruyucu gözleri sizi izliyormuş gibi gelir. Her bir yerine anılar sinmiş olan bu yerde şöyle bir durup, “bir yere ait olma duygusu böyle bir şeymiş’’ dersiniz kendi kendinize. Bütün gün dolaşırdı. Ne tuhaf, son olarak köy mezarlığına giden yolda görmüştüm. Durdum, “Sıcakta yürüme, gel arabaya bin” dedim. Sadece yüzüme bakmakla yetindi ve yürüdü gitti, her zamanki gibi sallana sallana, ayaklarını sürüyerek. İçim acımıştı. Doğarken yaşlı doğanlardandı, hep yorgundu, insanlarla tek iletişim aracı olan gözleri, gün geçtikçe derinleşiyordu. Tanrının unutuşlarından biriydi. Başka bir dünyaya dair düşünüyor, davranıyor, yaşıyordu. Benden rüşvet alabilen tek insandı Hasan. Zaten herkesten alır, o paracıklarla sürekli çay içerdi, Erkan’ın kahvesinde. Sonra... Hiç, köyün yollarında yine bitmez tükenmez yolculuklara çıkardı. Ayvalık’tayken almıştım da haberini, konduramamıştım, inanmak istememiştim. Bademler’e gelip, Emlakçı Ertaş’ın camında, fotoğrafını görünce... Seyfettin Şen’in bir vefa örneği olarak bastırdığı afişteki, “Bademlerin En Akıllısı elveda” yazısını okuyunca... Anladım, artık yollarda karşılaşmayacaktık, karşılıklı ve sessizce çay içmeyecektik. Hasan, hep yabancı olarak yaşadığı bu dünyadan gitmişti. Belki de, böyle bir ömrün, uzun ve ağır bir yükün hesabını sormaya... Dünyayı ve “akıllıları”, birbirimizle başbaşa bıraktı, hepsi budur. Hasan’ı özleyeceğim, özleyeceğiz. Bütün köy... Bu Patika’yı, Ağustos’un ilk günü, Sığacık Ekmeksiz Plajında, bir sundurmanın altında ve cırcır böceklerinin şamatası içinde yazıyorum. Hasan’ı yadetmeden başlanmazdı, başlanamazdı. Aşağıdaki koy, tepeler, her yer insan işgaline uğramış, sanki bir mülteci kampı. Kokular ve gürültü... Bir de, tiyatrocular... Diyarbakır’dan, Bartın’dan, Trabzon’dan, kısaca ülkenin her yerinden koşup gelen, buluşup bir derdi ve umudu paylaşacak olan, çoğu henüz çok genç sanat emekçileri. Hafta boyunca, Türkiye Tiyatro Buluşmala rı’nın dördüncüsünü yaşayacak tiyatrocular. Atölye çalışmaları, oyun provaları gerçekleştirecekler. Panel ve söyleşilerde, hem kendilerini anlatacaklar, hem ömrünü bu işe veren büyüklerini dinleyecekler. Mehmet Nurkut İlhan, Zafer Gecegörür, Koray Eti, Erhan Gökgücü, Aslı Öngören, Aslı İçözü, Rasim Aşın, Orhan Aydın, Turgay Tanülkü, Hasan Hüseyin Karabağ, Ömer Şahinbaş, Temel Demirer, Volkan Severcan, Nedim Saban, 128 genç tiyatrocuyla buluşacak. Tuğrul Keskin’in şiirleriyle bezenecek etkinlikte, 48 topluluk yer alıyor ve bunların 15’i, gün başına iki oyun olmak üzere, sokakta sahnede ürünlerini paylaşacak. Her yıl çoğalıyorlar, ne güzel! Böylesi bir etkinlikte, ben de “dramatik yazarlık atölyesi”ni sürdürecek, söyleşilerde yer alacağım, görevden kaçamayız. Kısaca, siz bu yazıyı okuduğunuzda, 4. Türkiye Tiyatro Buluşmasının sonlarına gelinecek; Seferihisar Belediyesi, Yenikapı Tiyatrosu ve TİSAD imecesiyle, hayata ve sanata eklenecek. Siz elbette bundan yeterince haberdar olamayacaksınız. Birkaç gazete ve televizyon kanalı dışında, okumayacak göremeyeceksiniz. Ne beis, onlar yeni bir tiyatro mevsimine hazırlanırken, siz de hazırlanır ve tiyatro salonlarını doldurursunuz. Umuyorum, diliyorum. Patika’nın sonlarına doğru... Usul bir rüzgar çıkıyor. Cırcır böcekleri, bir şarkının nakaratında takılmış gibi. Günübirlikçiler için, gün bitmek üzere. Birazdan eve dönüş hazırlıklarına başlarlar. Birazdan tiyatrocular, biz bize kalırız. Havada kelimeler, düşler ve olup bitene dair itirazlar uçuşur. Hasan olmasa da... Gidenlerimiz olmasa da... Hayat hep yeniden başlar. Sorun, nasıl yaşadığımızdır. halukisik@gmail.com KALBİNİZİ KORUYUN TÜRK VAKFI Tel: (212) 212 07 07 C M Y B C MY B KALP