Katalog

8 YUNANİSTAN YUNANİSTAN Dağın denize indiği liman; Kavala Nesteren Davutoğlu tele bavullarımızı bırakıp, balkondan O geceye, derin bir nefes, sonra doğru meyhaneye... Kavala’da pek hoş bir gece geçireceğimize eminim. Balıkçı meyhanesinde, iyi bir raslantı. Biz hangi masaya otursak diye aramızda konuşurken, bir ses, “buyurun efendim” dedi. Seslenenler Maria ve Kostas; tanışıyoruz, yakınlaşıyoruz, zaten yakınmışız! Sahile geniş kıyısı olan meyhanede, sırt sırta oturuyoruz, masadan masaya sohbet ediyoruz. “Doğma büyüme Beyoğluluyum, ben; Maria. Annemin mezarı orada. Anneciğim...” Maria ile Türkçe, meyhaneciyle türlü dilleri birbirine karıştırarak anlaşıyoruz. Deniz şıpır şıpır. Meyhaneci, camlı vitrinden büyük balıklar çıkarıyor; kilo fiyatlarını, isimlerini söylüyor. Uzo kadehleri tokuşturuyoruz; “Şerefe, Iassu!” “Mutlaka gelin önümüzdeki yaz, İstanbul sizi görünce sevinir.” Kavala’da Theodorou Pavlidou Sokağı’nda ağır,ağır yürüyoruz. Akşam sefası. Yaşamış, gün görmüş koca ahşap bir kapıya vuruldum. Öyle etkileyici ki, geçip gitmek mümkün değil. Denize paralel vakur kubbelerin ve ihtiyar kapının derin davetiyle, kendimizi avluda buluyoruz. İmareti 1817’de Mehmet Ali Paşa yaptırmış. Sekiz hocalı mektepmiş burası. Aşevinde, Kavalalı yoksullara her gün, çorba, pilav,ekmek dağıtıyormuş haftada iki gün de; yahni, pilav, zerde. Üç avlusu var, heyecan verici bir otel olmuş, biraz pahalı. Sokağın iki yanına turistik eşya dükkanları, atölyeler dizilmiş, yokuş boyunca yürüdük. Ressam kız, Kavala’nın tarihi yerlerinin suluboya kartlarını yapmış, bize keyifle anlattı. Otelimiz, denize bakan hantal bir yapı. Odalar sade. Sabaha karşı uyanıp, balkondan gündoğumunu seyrettim. Dalgalar kayalara değiyordu tembel, tembel. Gün kızardı. Sonra şehire... Kavalalı Mehmet Ali Paşa’nın evine girdik. Yüzyıl öncelerde gezindim. Ev tepeden kasabanın eteklerine ve denize bakıyor. Müthiş bir manzara. Her sabah, kahvesini içerken bakardı, ihtimal. Tavan göbekleri, merdiven tırabzanları el işi. Osmanlı’nın Mısır Valisi olan Paşa, Osmanlı’ya kafa tutmuş, ondan mıdır, Yunanlılar evin önüne paşanın bronz heykelini dikmişler. Bir müze peşinde, sokak dolaşıyoruz. Apartmanlar arasında sıkışmış sevimli bir kilisecik var, bahçesi bakımlı, duvarı taze boyalı. Eski sahibi Yunanlı bir tütün taciri olan Belediye Tarih ve Folklor Müzesi, 19. yüzyılda yapılmış. Neoklasik bir bina. Hep Osmanlı yapısı olacak değil ya! Belediye Müzesi sakin, kendi halinde. İçinde günlük hayatın şeyleri; keman, dikiş makinesi, melodika, gaz lambası, küp, soba.... Ne ararsan var, bizim ev gibi biraz, iyi bir ayırım yok! Olsun, bugüne kadar durdular ya, varlar ya, güzeller ya. Kavala arşivlerinden yazışmalar, belgeler... Yürüyoruz, beyaz burçlu Belediye Binası, Macar tütün tüccarı bir Barona aitmiş. Kavala’nın mimari profiline ağırlığını koyan ve şehre pek yakışan sukemerleri; Kamares. Kanuni’nin yaptırdığı sukemerleri, şehir boyunca hikayeler söyleyerek uzayıp gidiyor. Mimar Sinan’ın eli değmiş, Kamares Aquaduct. Kaybettik diye üzülmemeliyim diyorum. (500 yıl kaldık diye, sanma ki hep bizimdi) Aslında hiçbir yer, halkından başkasına ait olamaz. Yaşarsın, yaşarlar, kültürler etkilenir birbirinden, kıza seve, kaça kovalaya, geçer zaman. Geriye caciki senindi benimdi kalır, limanda ay doğar, kedi geçer, Iassu! Şerefe... Kavala’da öğle güneşinde tırmandık, tırmandık ve dar patikanın, sonunda büyük ödül, kalenin tepesinden limana bakmak. Terlesek de değer, şehir güzelliğini cömertçe sunuyor. Tepedeki kiliseye girdik; Church of Panajia. Eskiden rahibe okuluymuş. Çan kulesi var, şimdi kubbeli, eskiden bazilika imiş. Kilise, Kavalalı Mehmet Ali Paşa’nın evinin yanında, en tepede. Kayalıkların ucunda bir deniz feneri var. Deniz alabildiğine mavi. Evden çıkıp, kolay bir karayolculuğuyla Kavala’nın yaşatacaklarıyla mutlu olmak, o kadar kolay ki... [email protected]